Σαράντα έξι χρόνια συμπληρώνει στις 24 Ιουλίου η Τρίτη  Ελληνική Δημοκρατία. Το μεγαλύτερο διάστημα από συστάσεως του ελληνικού κράτους, στο οποίο υπήρξε ομαλή κοινοβουλευτική πορεία, χωρίς κινήματα, πραξικοπήματα, δικτατορίες και χούντες. Το ζήτημα φυσικά είναι, αν το μεταπολιτευτικό πολιτικό προσωπικό απέδωσε την εξουσία στο λαό ή λειτούργησε προς το συμφέρον μιας οικονομικής ολιγαρχίας, που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις με τις μυστικοσυναντήσεις στα σαλόνια των σπιτιών τους. Κυρίαρχο σύνθημα των «αγανακτισμένων» του 2011, «η χούντα δεν τελείωσε το 73». Αν αναλογιστούμε τα συνεχή σκάνδαλα, που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, από πολιτικά στελέχη της «για πρώτη φορά» κυβερνώσας αριστεράς, μάλλον το σύνθημα δικαιώνεται. Γιατί αριστερός και σε κότερα του Παναγόπουλου δεν υπάρχει. Ευχή, η επόμενη περίοδος να βρει την Ελληνική, Προεδρική, Δημοκρατία δυνατή, με τη δικαιοσύνη να αφήνεται απερίσπαστη στο έργο της, να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την κορυφή του...παγόβουνου. 

Υ.Γ Μια και μιλάμε για την επέτειο της 24ης Ιουλίου, γιατί άραγε ο αρχιπραξικοπηματίας Φαίδων Γκυζίκης, ο «πρόεδρος της δημοκρατίας», όπως τον είχαν αναγάγει τα ανδρείκελα του Ιωαννίδη, δεν πήγε ποτέ φυλακή, αλλά αντίθετα κράτησε όλα τα προνόμια ενός νομίμως εκλεγμένου προέδρου; Τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;