Δόσεις άπειρες. Άλλες άτοκες, άλλες με χαμηλό επιτόκιο. Δόσεις για τα ανεξόφλητα δάνεια μας, δόσεις για την εφορία, τον ΕΝΦΙΑ, τις ασφαλιστικές μας εισφορές, τα τέλη κυκλοφορίας. Τι κι αν το εισόδημα των Ελλήνων εξανεμίζεται καθημερινά; Τι κι αν προβλέπονται δραματικές συνέπειες τον επόμενο χειμώνα, όταν θα λείψουν ακόμη και αυτά τα επιδόματα των ταμείων ανεργίας, από τα παιδιά της Ημαθίας, που δούλευαν εποχικά στον τουρισμό στη Χαλκιδική και τα νησιά; Τι κι αν τα μέτρα ενάντια στον κορωνοϊό γίνονται μέρα με τη μέρα πιο σφιχτά, στραγγαλίζοντας και τις τελευταίες υγιείς επιχειρήσεις; Τι κι αν ζούμε καθημερινά υπό τις κραυγές των μέσων μαζικής παρενημέρωσης, που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την καμήλα; Η ζωή μας κυλά συνεχώς στο βούρκο των δόσεων. Το ζήτημα είναι το πότε θα σπάσει το απόστημα, παρασύροντας για τα καλά συνταξιούχους, αλλά και εργαζόμενους στο δημόσιο. Όλα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή. Την άκρη της οποίας κρατά ο...Ερντογάν, που μας κάνει γυμνάσια, μέρα νύχτα, υπό την ανοχή των «φίλων μας» των δυτικών. Και εκεί η ζωή μας με...δόσεις πάει! Ως πότε;