Κάποιοι όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και στη χώρα μας πανηγύρισαν. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησαν να μας πείσουν ότι τώρα η ανθρωπότητα βαδίζει σε ένα διαφορετικό δρόμο, καλύτερο. Η πραγματικότητα από το 1991 και μετά τους διαψεύδει καθημερινά!
Τελευταίο παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν μεταξύ Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν.
Δύο λαοί, που για 70 χρόνια, στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, έζησαν μαζί και προόδευσαν ειρηνικά, βάζοντας τις βάσεις μιας νέας κοινωνίας, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βρίσκονται για ακόμη μια φορά στα πρόθυρα γενικευμένου πολέμου.
Η "πληγή" που άνοιξε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στις σχέσεις των δύο λαών, "κακοφόρμισε" ακόμη περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, όπως δείχνουν οι συγκρούσεις στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, εξαιτίας των συμφερόντων των αστικών τάξεων των δύο χωρών, εν μέσω παρεμβάσεων άλλων δυνάμεων, όπως η Τουρκία που κινείται και στρατιωτικά στο πλευρό του Αζερμπαϊτζάν, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Ρωσία, που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.
Οι πληροφορίες που φτάνουν, όσο και οι εκτιμήσεις που μπορούν να γίνουν, δείχνουν πως οι πολεμικές επιχειρήσεις ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία συνδέονται με την "αλυσίδα" των ενδοϊμπεριαλιστικών αναμετρήσεων στη Συρία, στη Λιβύη, στην περιοχή του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας, των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου, όπου συγκρούονται ισχυρά μονοπώλια και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που έχουν διαφορετικούς σχεδιασμούς.
Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, η αύξηση των κοινωνικών αδιεξόδων στις καπιταλιστικές κοινωνίες, η εμφάνιση διαθέσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας, γίνεται προσπάθεια να κατευθυνθεί στο στείρο και επικίνδυνο έδαφος των εθνικισμών και της αλληλοσφαγής των λαών, ώστε να μην κλονιστεί η εξουσία των αστικών τάξεων.
Οι λαοί της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, που πληρώνουν με το αίμα τους την προώθηση εκείνων ή των άλλων -αλλά πάντα ξένων- καπιταλιστικών συμφερόντων, πρέπει να διδαχθούν από την ιστορία τους, να υψώσουν μέτωπο τόσο στις ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όσο και στα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Να οικοδομήσουν το δικό τους "τείχος" ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να χαράξουν στρατηγική σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά.
