Εγκλωβισμένες στη λογική του καλού παιδιού, του...yes boy, οι ελληνικές, μνημονιακές, κυβερνήσεις, αναμένουν τον από μηχανής Θεό, που θα μας σώσει από την τουρκική επιθετικότητα. Είτε αυτός βρίσκεται στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, είτε στην Ουάσινγκτον. Αποσπασματικές συμφωνίες με άλλα κράτη της Μεσογείου μένουν απλά και μόνο ως μια επιφανειακή φούσκα, τη στιγμή που η Τουρκία ακολουθεί τα βήματα της ναζιστικής Γερμανίας, λίγο πριν την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μια απλή ανάγνωση της ιστορικής πραγματικότητας καταδεικνύει ότι η Τουρκία επιδιώκει τη μέγιστη καταπόνηση του προσωπικού και της υλικοτεχνικής υποδομής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει, ανοήτως θα λέγαμε, ότι η Γερμανία, η ΕΕ ή οι ΗΠΑ, που βαδίζουν σε εκλογές, θα αποτρέψουν, μέσω στρατιωτικής απάντησης, πλήγμα της Τουρκίας στην εδαφική και θαλάσσιά μας κυριαρχία. Σαράντα έξι μόλις χρόνια πέρασαν και δεν διδάχθηκε το ελληνικό πολιτικό σκηνικό ότι στη διεθνή σκακιέρα δεν υπάρχει ούτε ΟΗΕ (σ.σ αν υπήρχε άλλωστε, θα εφαρμόζονταν τα ψηφίσματα του συμβουλίου ασφαλείας του για την Κύπρο), ούτε και διεθνής έννομη τάξη. Υπάρχει μόνο το δίκαιο του ισχυρού. Αντίμετρα στην τουρκική επιθετικότητα υπάρχουν; Μια αναδρομή στο 1987 και την κάθοδο στο Αιγαίο του «Σισμίκ», με το κλείσιμο των βάσεων των ΗΠΑ από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και τη σύναψη συμφώνου φιλίας και αλληλοβοήθειας σε περίπτωση πολεμικής περιπέτειας, με εχθρικές προς την Τουρκία χώρες, αλλά και γιατί όχι υπερδυνάμεις, που καθορίζουν τις διεθνείς σχέσεις τους με τα συμφέροντά τους, δείχνει το δρόμο. Αλλιώς, με τα συνεχή σούρτα-φέρτα του Ουρούτς Ρέις θα πάθουμε ότι έπαθε ο ψεύτης βοσκός με το λύκο! Φυσικά στο πλαίσιο της νόμιμης αυτοάμυνας υπάρχει και το δικαίωμα του πρώτου πλήγματος. Φαντάζεστε τον Ερντογάν να έβγαζε το Γιαβούζ για γεωτρήσεις 12 μίλια έξω από τις ακτές της Ρωσίας, τι θα πάθαινε ο στόλος του;