Καιρό είχα να βγω βόλτα στην αγορά, απόγευμα. Ήρωες οι έμποροι. Τι μάσκα να βάλεις, αφού μαζί με την οικονομία, αποθνήσκει και ο ιός. Δεν ξέρω αν είναι ελαφρώς μακάβριο να πω ότι πλέον δεν υπάρχουν ούτε καν θάνατοι, αφού οι μεγαλύτερες ηλικίες αποδημούν εις Κύριον, μαζί και οι συντάξεις τους και οι μεσαίες ελπίζουν να μην πάρουν σύνταξη στα... 75, γιατί τότε και αυτές θα την έχουν κάνει με ελαφρά από τον τόπο. Όπως έχει συμβεί με πολλές οικογένειες, που έχουν φύγει για Κύπρο, Γερμανία και όπου αλλού μπόρεσαν να βρουν μια δουλειά να ζήσουν. Την ίδια αγωνία με τους εμπόρους και οι επαγγελματίες της. Περνάς και βλέπεις μια αίσθηση μετακομμουνιστικής Βουλγαρίας, όπου τα βράδια έκαιγε μια λάμπα σε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Σε αυτό τον τόπο όντως γίνονται... συλλήψεις. Πώς να κρατήσει τον ανθό της χωρίς δουλειές; Δουλειές για τους νέους ανθρώπους. Ποιος γονιός σκέφτεται να μείνει το παιδί του σε αυτή τη χώρα; Του χρόνου με την απογραφή θα ζήσουμε εκπλήξεις αρνητικές. Η ανεργία χτυπά βαθιά και συνθλίβει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στα άκρα. Με τα παγκόσμια πολιτικά συστήματα ξεπεσμένα, τον ΟΗΕ φαιδρά ανύπαρκτο και την Ευρώπη και την Αμερική πνιγμένη στο αίμα των εγκλημάτων τους. Δύο Ελλάδες λοιπόν. Αυτή που θα σταθεί με κάτι σίγουρο και μόνιμο, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι. Και η άλλη. Ίδια με αυτή που σας περιέγραψα στη μικρή βραδινή μου βόλτα.  Για άλλους τόπους δεν ξέρω. Καθένας έχει και τον καημό του θα πείτε. Πλην ενός μικρόκοσμου πολιτικής υποταγής, πνιγμένου στα κάτουρα της εθνικής μας υποτέλειας.

Θόδωρος Ελευθεριάδης