Σε συνέντευξη του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (25/10) ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, δεν μας κάνει προφανώς σοφότερους. Απλά επαναλαμβάνει τα όσα οι προκάτοχοι του, όσο και οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών όπου γης διακηρύττουν. Λέει ανάμεσα στ’ άλλα:
« Οι επιχειρήσεις –όπως και οι άνθρωποι που τις διοικούν– είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας και χωρίς εύρωστη και υγιή επιχειρηματικότητα μια κοινωνία σήμερα δεν μπορεί να προοδεύσει, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αλλά και να δώσει την ευκαιρία στους νέους της να σχεδιάσουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν…Βασική παράμετρος για την επιβίωση –αλλά και για την επιτυχία– είναι η ικανότητα προσαρμογής στις κοσμογονικές και επιταχυνόμενες αλλαγές που συντελούνται. Το ζήσαμε όλοι με την πανδημία σε ακραίο βαθμό. Σε αυτή τη διαδικασία, επιχειρήσεις και εργαζόμενοι, δεν βρίσκονται απέναντι, αλλά μαζί. Καμία επιχείρηση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ικανοποιημένους εργαζομένους, και κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να μεγιστοποιήσει τη συμβολή του χωρίς διαρκώς ανανεούμενες δεξιότητες και προσαρμοστικότητα σε νέα δεδομένα. Επιδίωξή μας είναι ο διάλογος για τα θέματα της αγοράς εργασίας να διευρυνθεί και πέρα από τα πραγματικά ή συνθηματικά διλήμματα του παρελθόντος. Έχουμε όλοι να κερδίσουμε από αυτό…»
Πρόκειται για το «ευαγγέλιο» της άρχουσας τάξης ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του συστήματος. Και μάλιστα σε μία περίοδο όπου αξιοποιείται η πανδημία (με τη βοήθεια πάντα της κυβέρνησης) για να περάσουν μια σειρά νόμοι που στερούν από τους εργαζόμενους στοιχειώδη οικονομικά-κοινωνικά-συνδικαλιστικά δικαιώματα. Προφανώς τα παραπάνω δεν λέγονται προς την κυβέρνηση (είναι εξαιρετικά γαλαντόμα απέναντι τους) αλλά προς τους εργαζόμενους με στόχο την υποταγή ή τη «συστράτευση» τους…
Από τα πρώτα ακόμη χρόνια του καπιταλισμού εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης (θεωρητικοί, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί κ.ά.) υποστηρίζουν ότι η ταξική πάλη δεν είναι αποτέλεσμα των ολοκληρωτικά αντίθετων ταξικών συμφερόντων, αλλά αποτέλεσμα μη αμοιβαίας κατανόησης των τάξεων μεταξύ τους, είτε λόγω προσωρινής διαταραχής από τη μη κατανόηση των εξελίξεων και των αναγκών ολόκληρης της κοινωνίας, ή από την προσωρινή μη σωστή άσκηση πολιτικής, ή ακόμη και από τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα ορισμένων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες τα διεκδικούν σε βάρος της κοινωνίας. Διαχρονικά, η αστική θεωρία, η αστική πολιτική και προπαγάνδα, δεν επιδιώκει απλά και μόνο να συσκοτίσει την ύπαρξη αντίθετων ταξικών συμφερόντων και την αντικειμενική τους βάση, τις αιτίες τους. Σκοπός της είναι η στήριξη και διαιώνιση του καπιταλισμού, συνεπώς και η αντιμετώπιση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, των συμμάχων της. Έτσι, επιδιώκεται η προβολή και στήριξη της θεωρίας για τη συνεργασία των τάξεων και την ταξική ειρήνη. Γι’ αυτό επιδιώκει, τόσο τη συγκάλυψη των αντίθετων ταξικών συμφερόντων, όσο και τη συσκότιση των αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής εξέλιξης.
Ιδιαίτερα τώρα-περίοδο βαθειάς κρίσης και σήψης του συστήματος- μία σειρά «προσαρμογές» της λειτουργίας του , με στόχο πάντα τη μεγαλύτερη κερδοφορία και το «ξεζούμισμα» των εργαζομένων γίνεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια να κερδίσει την «συναίνεση» των ίδιων των εργαζομένων. Για παράδειγμα οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, αξιοποιώντας νέα επιστημονικά - τεχνολογικά δεδομένα και νέες μεθόδους οργάνωσης της εκμετάλλευσης, ενισχύουν πολιτικές «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου, με κύριο στόχο σταθερά την επιμήκυνση του μέρους του εργάσιμου χρόνου κατά τον οποίο ο μισθωτός δουλεύει για το κεφάλαιο και όχι για τον εαυτό του και άρα την αύξηση της εκμετάλλευσης του. Αυτό κάνει η κυβέρνηση (και η σημερινή), αυτό απαιτεί ο ΣΕΒ δια του προέδρου του.
Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της αστικής τάξης, ήταν και παραμένουν ασυμφιλίωτα. Πολύ περισσότερο σήμερα που ενώ οι δυνατότητες της τεχνολογίας και της παραγωγής δείχνουν την τάση για μείωση του εργάσιμου χρόνου, σε συνδυασμό με διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων, αύξηση των μισθών, εξασφάλιση σταθερής εργασίας, συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα. Η ζωή των πολλών χειροτερεύει όχι μόνο σχετικά αλλά και απόλυτα. Να γιατί αποκρούοντας τα παρόμοια ιδεολογήματα, οι εργαζόμενοι με την οργανωμένη τους πάλη (γιατί η ταξική πάλη δεν σταματά, δεν καταργείται) ανατρέψουν όχι μόνο την ακολουθούμενη πολιτική, αλλά και τις συνθήκες που την γενούν, το ίδιο το σύστημα.
