Με αφορμή την κυκλοφορία της νέας του ποιητικής συλλογής με τίτλο «Θάνατος ο δεύτερος», ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης (ένας από τους σημαντικότερους ποιητές μας της σύγχρονης εποχής) συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Αλέκο Χατζηκώστα στην εκπομπή του «Λόγια σταράτα» στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8, την Τρίτη 8/12.
Αναφερόμενος στην ποιητική του συλλογή-που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη εν μέσω πανδημίας από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ- σημείωσε ότι δανείστηκε τον τίτλο της από την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη («Και ο θάνατος και ο Άδης εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός – ούτος ο θάνατος ο δεύτερος εστίν»), και ότι «στη συγκεκριμένη όμως ποιητική της εκδοχή η έννοια του θανάτου χάνει τα πάγια χαρακτηριστικά της και γίνεται ο καταλύτης, για να συνυπάρξουν παραπληρωματικά πολλαπλές αντιθέσεις: Η σκοτεινή μοίρα που κατά βάθος επιτείνει την υπέρτατη αξία της ζωής, το φαντασιακό εκτόπλασμα που περιβάλλει το Πραγματικό, η αεικίνητη ακινησία του χρόνου, η δύσπιστη βεβαιότητα για το Επέκεινα, η σιωπή που υπονομεύει και ταυτόχρονα εγκυμονεί τον λόγο. Είναι δηλαδή στην ουσία του ένα έργο οντολογικό, αντιμεταφυσικό».
Στα 50 χρόνια ποιητικής του προσφοράς (με πρώτη του ποιητική συλλογή στα 1971, αν και προηγήθηκε στα 1969 στα μαθητικά του χρόνια άλλη) εξέδωσε 10 ποιητικές συλλογές, υπογραμμίζοντας ότι «η ποίηση στηρίζεται στη λιτότητα έκφρασης, επιβάλει φειδωλή χρήση και διαχείριση του γλωσσικού υλικού».
Μιλώντας για την πανδημία, τη χαρακτήρισε «ως τον πραγματικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό, που αγκαλιάζει ολόκληρο τον πλανήτη, σε σχέση με τους δύο άλλους προηγούμενους».
Αναφερόμενος γενικότερα για την Ποίηση τη χαρακτήρισε ως «σημαντική πλευρά της ζωής, γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται», ενώ αποκάλυψε ότι αποτελεί «μεγάλη παρηγοριά για τους γράφοντες και τους αναγνώστες», καθώς επίσης ότι για να γράψω εκατό, χρειάζεται να διαβάσω 10χιλ.. Αναφερόμενος στην εκδοτική κίνηση σημείωσε ότι «έχει πληγεί, όπως και οι άλλου κλάδοι», έδωσε όμως μια ακτίνα ελπίδας, υπογραμμίζοντας ότι «για όποιον ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία, υπάρχει ανοικτός ο χώρος του διαδικτύου».
Στεκόμενος στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καλλιτεχνικός κόσμος σημείωσε ότι «στην πεζογραφία λίγοι και όχι πάντα οι καλύτεροι ζουν από τα βιβλία», ενώ για τους γράφοντες ποίηση συνήθως ότι «δεν ελπίζουν τίποτα και δεν ποντάρουν στο υλικό κέρδος, ιδιαίτερα οι πρωτοεμφανιζόμενοι βάζουν λεφτά από την τσέπη τους, ενώ οι εκδότες τους έχουν λάβει από αυτούς τα έξοδα εις πολλαπλούν».
Αναφερόμενος γενικότερα στη σημασία της ανάγνωσης, υπογράμμισε ότι «όταν διαβάζεις βιβλία, μοιάζει με μετάγγιση αίματος, όμως χρειάζονται να υπάρχουν συμβατές ομάδες δότη και λήπτη». Όσο δε για την ποίηση «μόνο αν την αισθάνεσαι σου ανοίγει ένα παράθυρο, αν σε ψυχαγωγεί, αν σου δίνει χαρά. Δεν είναι δηλαδή απλά η ανάγνωση τους». Σημείωσε ακόμα τη σημασία της ποίησης στην ιστορία του τόπου μας, τονίζοντας ότι υπάρχει στην Ελλάδα «παρακαταθήκη 3χιλ ετών με πολύ σπουδαία έργα».
Απαντώντας σε ερώτημα για τη σχέση λογοτεχνίας και εκπαίδευσης, τόνισε ότι «τα σχολικά βιβλία είναι πολύ καλύτερα και πλουσιότερα από άλλες εποχές. Παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον ακόμα και για μεγαλύτερες ηλικίες ως εξωσχολική ανάγνωση, φυσικά απαραίτητα είναι για τη μετάδοση της η αγάπη και το μεράκι των καθηγητών και το ενδιαφέρων των μαθητών».
