Τον καλημέρισα το πρωί, κατά τις 8:30, ανεβαίνοντας για την Αγία Τριάδα, να ανάψω ένα κερί. Πάντα με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια απλότητα και καλοσύνη που εξέπεμπε. Μεγάλος ποδοσφαιριστής, άνθρωπος και οικογενειάρχης ο Χρήστος Χατζηδάκης. Τον εκτιμούσα από την εποχή της μεγάλης Νάουσας. Τα χρόνια πέρασαν και ο ίδιος αγωνιζόταν για το μεροκάματο. Και ως προπονητής και ως εργαζόμενος στο δήμο Νάουσας. Ο Χρήστος Χατζηδάκης από το μεσημέρι της Τρίτης 13 Απριλίου δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε αιφνίδια για τον ουρανό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία μας καλημέρα. Με σημάδεψε πια. Όχι ρε Χρήστο. Δεν έπρεπε να μας φύγεις, τόσο νέος. Συλλυπητήρια στην οικογένειά σου, τους συγγενείς και φίλους σου. Όλη τη Νάουσα που σε αγάπησε. Θα μας λείψεις πολύ. Καλό παράδεισο αδερφέ. 

Θόδωρος Ελευθεριάδης