Παρασκευή, παραμονή του Λαζάρου. Πήγαμε στο σχολείο και μας έδιωξαν. Τετάρτη τάξη στο Ά Δημοτικό Σχολείο Νάουσας. «Φύγετε παιδιά, έρχεται και Πάσχα». Μάλλον ο δάσκαλος Δημητριάδης ήταν, δεν θυμάμαι καλά. Τελευταία μέρα πριν τις 15μερες διακοπές. Δεν μας κακοφάνηκε αλλά η συνέχεια ήταν  πολύ διαφορετική...

«Δικτατορία», καινούργια ψιθυριστή λέξη μπήκε στη ζωή μας.  Σσσστ...

Ένα γειτονόπουλο, 7-8 χρονών που  εντυπωσιάστηκε από την καινούργια λέξη και κάποια στιγμή άρχισε να φωνάζει ρυθμικά «δι-κτα-το-ρία», έφαγε σφαλιάρα και ένα «σκάσε» από το μπαμπά του και σταμάτησε...

Ο πατέρας μου συζητούσε χαμηλόφωνα, σοβαρά με τον Βασίλη Δαούτη γείτονα εμβληματικό, ομοϊδεάτη του, αριστερών καταβολών, και ιδιοκτήτη του υπέροχου νεοκλασικού απέναντι από το Μέγαρο του «Αμερικάνου», δίπλα στην είσοδο του πάρκου. Έλεγαν ότι οι εφημερίδες δεν έγραψαν  τίποτα, δεν πρόβλεψαν το κακό. Σταθερός αναγνώστης της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ο μπαμπάς.

Στη γειτονιά το βράδι γυρνώντας στο σπίτι του, συνήθως πιωμένος, ένας μεσόκοπος κύριος, μας σταματούσε τα παιδιά και μας ζητούσε να επαναλάβουμε «Στον σκλάβο λαό Λευτεριά». Στα μουλωχτά...

Απαγόρευση κυκλοφορίας. Δεν μεταδόθηκαν ο  Λαμπίρης και η Μαρίνα. Ήταν τα  «δικά» μου ραδιοφωνικά σήριαλ που μόλις είχα ανακαλύψει στο παλιό ραδιοφωνάκι του μπαμπά.

*Το «Μείνε κοντά μου αγαπημένη», η Μαρίνα που λέγαμε, ήταν μια ερωτική ραδιοφωνική σειρά με το Concierto de Aranjuez  (Κοντσέρτο του Αράνχουεθ) σαν μουσικό της σήμα. Ακουγόταν κάθε μέρα εκτός Σαββάτου και Κυριακής στις 09.45 το πρωί από την ΥΕΝΕΔ. Κρατούσε 10 λεπτά και μαζί με τις διαφημίσεις έφτανε στο τέταρτο. Το ραδιοφωνικό σήριαλ που κράτησε από το 1966 μέχρι το 1969 έγραφε η μετέπειτα γνωστή σεναριογράφος Ελένη Μαβίλη.

*Το σπίτι των ανέμων», ο Λαμπίρης ήταν μία πολύ αγαπημένη ραδιοφωνική αστυνομική σειρά με κεντρικό πρόσωπο τον Ορέστη Λαμπίρη, τον θαρραλέο δικηγόρο που είχε αφιερωθεί στο κυνήγι των παρανόμων και στον θρίαμβο της δικαιοσύνης. Βοηθός του η αιώνια (γιατί, Ορέστη;) αρραβωνιαστικιά του Τζοβάνα Δεπάστα. Συμπαραστάτης του η γιαγιά Ανούσκα. Πρωταγωνιστούσε ο εξαιρετικός Βύρων Πάλλης και η Αφροδίτη Γρηγοριάδου, που ήταν σύντροφός του και στη ζωή. Στον ρόλο της γιαγιάς Ανούσκας η Αγγέλικα Καπελλαρή. Λεπτομέρειες της φτωχής μας της ζωής.

Χορηγός το σαπούνι ΠΑΛΜΟΛΙΒ, το οποίο βέβαια προτιμούσε η μαμά.

Στο ραδιόφωνο για μερικές εβδομάδες αντί για Λαμπίρη  και Μαρίνα έπαιζαν δημοτικά τραγούδια και εμβατήρια. Στο ένα άκουγα:

«Προχωρείτε, προχωρείτε...

Οι 300 του Λεωνίδα μας φρουρούν κι όλοι μας χειροκροτούν».

Ένοιωσα χάλια. Άλλαζε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου. Για μια εβδομάδα δεν είχε και μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων της Κυριακής. Άλλο σοκ.

Από κάτι υπονοούμενα κατάλαβα ότι δεν θα ξανακούσουμε τη «Μαργαρίτα Μαργαρώ» και το «Δόξα τω Θεώ», το «Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία», αλλά και κανένα άλλο τραγούδι του Μίκη τον οποίο γνώριζε ο μπαμπάς και ήταν περήφανος γι αυτό.

Κάτι άγνωστο, αλλόκοτο και τρομακτικό έμπαινε στη ζωή μας...

ΥΓ: Ο επιστήθιος και ισχυρής μνήμης Στέφανος Σακελλαρίδης λέει τώρα ότι μόλις επιστρέψαμε στα θρανία μετά το Πάσχα μας έστειλαν να κουρευτούμε...γουλί!