Να «καβαλήσει» το ρεύμα αγανάκτησης των εργαζομένων για τις ανατροπές που επιχειρεί η κυβέρνηση επιδιώκει για μια ακόμα φορά ο ΣΥΡΙΖΑ, με το βλέμμα στραμμένο στην κυβερνητική εναλλαγή και την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία. Δεν λείπουν στο πλαίσιο αυτό οι αντικυβερνητικές κραυγές αλλά και τα καλέσματα ...σε μάχη προς τους εργαζόμενους – και σε τοπικό επίπεδο με τελευταίο παράδειγμα η δράση που ανέπτυξε ενόψει εργατικής Πρωτομαγιάς- απ' το κόμμα που κυβερνώντας τορπίλισε ένα προς ένα τα δικαιώματα των οποίων εμφανίζεται σήμερα υπέρμαχο.

Οι κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο αδυνατούν να συγκαλύψουν την εκκωφαντική του σύμπλευση με τη ΝΔ στη στρατηγική του κεφαλαίου. Υλοποιώντας την από τη θέση της κυβέρνησης, έβαλε τις βάσεις πάνω στις οποίες πατούν οι σημερινές επιχειρούμενες ανατροπές (διευθέτηση εργάσιμου χρόνου, υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση κ.ά.). Με μπούσουλα αυτήν τη στρατηγική, που προδιαγράφει και τις μελλοντικές του πράξεις, υιοθετεί τους στόχους - κόλαφο για το λαό του Ταμείου Ανάκαμψης, ενώ ψήφισε προ ολίγου καιρού μαζί με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ τον μηχανισμό για τους «ίδιους πόρους» του Ταμείου, με τον οποίο τα νέα βάρη θα φορτωθούν τα επόμενα χρόνια στις πλάτες του λαού.

Γι' αυτό ξιφουλκεί ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό προκειμένου να κρύψει πως οι ανατροπές εργασιακών δικαιωμάτων είναι το προαπαιτούμενο της καπιταλιστικής ανάκαμψης όποιος κι αν τη διαχειρίζεται, ενώ ποτέ και πουθενά αυτή δεν συμβάδισε με την ευημερία των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ας μην έχουμε λοιπόν «μνήμη χρυσόψαρου». Οι αγώνες για την ανατροπή της πολιτικής που εκφράζεται και στη χώρα μας από πολλά κόμματα και όχι μόνο από αυτό που κυβερνά είναι μπροστά μας!