Ραδιοφωνική συζήτηση είχε στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8)με τους δημοσιογράφους Α. Χατζηκώστα και Π. Τουτουντζίδη ο Παλαιστίνιος Φαϊσάλ Ελ Μασρί, γιατρός που κατοικεί στην Ελλάδα (υπήρξε πρώην πρόεδρος του Παλαιστινιακού Συνδέσμου Β. Ελλάδας).
Αναφερόμενος στις πρόσφατες εξελίξεις τόνισε : «Η κατάσταση στην περιοχή είναι έκρυθμη σε όλη την Παλαιστίνη και στα κατεχόμενα. Αλλά και σε άλλες Αραβικές χώρες. Οι Ιορδανοί ξεκίνησαν μία πορεία προς τα σύνορα με την Παλαιστίνη, ενώ κινητοποιήσεις υπήρχαν σε όλα τα στρατόπεδα των Παλαιστινίων σε Λίβανο και Συρία. Υπάρχει δηλαδή μία κινητικότητα λαϊκή και αυθόρμητη. Δηλαδή σε ολόκληρο τον Παλαιστινιακό πληθυσμό και σε κάποιες Αραβικές χώρες».
Σε ερώτηση για το ποιος φταίει για την κατάσταση, καθώς και για τις ευθύνες που ρίχνουν ορισμένες πλευρές και στη χώρα μας στη ΧΑΜΑΣ, απάντησε : «Η ΧΑΜΑΣ είναι μέρος του Παλαιστινιακού λαού. Έχει αρκετή επιρροή στο λαό μας. Επίσης να σημειώσω ότι το 2006 είχε έλθει μέσω εκλογών, δηλαδή δημοκρατικά. Η ΧΑΜΑΣ για μας θεωρείται- άσχετα αν έχει κάποια ιδεολογικά, δηλαδή να έχει θρησκευτική βάση η ιδεολογία της- όμως θεωρείται μέρος του Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού κινήματος και βρίσκεται και στη Γάζα και στα κατεχόμενα εδάφη. Είχαν προγραμματιστεί εκλογές, αλλά εκλογές χωρίς την Ιερουσαλήμ δεν γίνονται και τελικά αναβλήθηκαν. Αν γινόταν, η ΧΑΜΑΣ θα κέρδιζε. Εμείς δεν θεωρούμε ότι η ΧΑΜΑΣ είναι τρομοκρατική οργάνωση με τίποτα. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι του εχθρού μας και όσων χωρών τον συμπαραστέκονται. Όμως για το λαό μας είναι μέρος του απελευθερωτικού κινήματος. Δεν φταίνε σε τίποτε. Από τότε που ο Τραμπ έδωσε το δικαίωμα στο Ισραήλ να έχουν την πρωτεύουσα τους στην Ιερουσαλήμ, ξεκίνησε ο αναβρασμός και η άρνηση των Παλαιστινίων για την πρωτοβουλία αυτή. Στη συνέχεια οι έποικοι σε συνεργασία με το στρατό του Ισραήλ ήθελαν να καταλάβουν μία συνοικία (στα σύνορα δυτικής και ανατολικής Ιερουσαλήμ), με στόχο τον έλεγχο του εμένους Αλ-Άκσα. Να θυμίσω ότι το δυτικό μέρος ήταν από το 1948 με το Ισραήλ και το ανατολικό με την Ιορδανία, Παλαιστίνη. Οι έποικοι ήθελαν να πάρουν αυτοί τη συνοικία και να διώξουν τον κόσμο, να καταλάβουν το Αλ-Άκσα και στη συνέχεια ίσως να φτιάξουν το ναό τους. Και αυτό ήταν η αφορμή. Και φυσικά βασικός στόχος ήταν η αλλαγή ολόκληρου του συστήματος εκεί. Και έτσι ο κόσμος ξεσηκώθηκε αυθόρμητα. Το θέμα είναι ότι ξεσηκώθηκε ο κόσμος που ζει και στο κράτος του Ισραήλ και είναι το 20% του πληθυσμού και ζει 70 χρόνια σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ».
Σε ερώτηση για το πώς πραγματικά ζει ο κόσμος στα κατεχόμενα, σημείωσε ότι «τα ΜΜΕ άρχισαν τα ασχολούνται, όταν εκεί πήγε η ΧΑΜΑΣ. Όμως νωρίτερα είχαμε νεκρούς και αυτή η κατάσταση είναι καθημερινή».
Για τη στάση της χώρας μας σημείωσε : «Δυστυχώς οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μία στάση αρνητική για το Παλαιστινιακό. Η σχέση τους με το Ισραήλ αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα. Η στάση της σημερινής και χτεσινής κυβέρνησης έχει αλλάξει. Η Ελλάδα είναι χώρα ανεξάρτητη, έχει το δικαίωμα να έχει σχέσεις π.χ εμπορικές με οποιαδήποτε χώρα , είναι άλλωστε δικαίωμα κάθε χώρας. Όμως το Παλαιστινιακό θέμα είναι θέμα αρχών, είναι αδικία, εδώ και 70 χρόνια. Δυστυχώς η στάση της Ελλάδας, αν ρωτήσεις τους Παλαιστίνιους, δεν είναι αυτή που περιμένουμε, να είναι θετική προς εμάς. Δεν είναι θετική, είναι αρνητική».
Σχετικά με τις προοπτικές και τη λύση του Παλαιστινιακού κατέληξε : «Υποτίθεται ότι υπογράψαμε μία Συμφωνία το 1993, του Όσλο, έπρεπε να δημιουργηθεί σύμφωνα με τα άρθρα της ένα κράτος ανεξάρτητο στη δυτική όχθη, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Δυστυχώς όμως εκεί που δεν υπήρχαν έποικοι στη δυτική όχθη, έφτασαν στους 700.000-800.000 και στην Ιερουσαλήμ, που δεν είχε κανένα Εβραίο, έφτασε να έχει 200.000. Το Ισραήλ έβλεπε τη Συμφωνία ως τρόπο διείσδυσης στο Παλαιστινιακό. Και τελικά αυτή ακυρώθηκε πραγματικά, όχι με δική μας ευθύνη. Εμείς δεχτήκαμε να παραδώσουμε το 78% της γης μας στην ιστορική Παλαιστίνη στους Εβραίουςν για να έχουμε ένα κράτος του 22% και δεν το θέλουν. Θέλουν την Ιερουσαλήμ να είναι πρωτεύουσά τους. Το καθεστώς τους απαρτχάιντ, της φασιστικής τρομοκρατίας, πρέπει να τελειώνει. Για να τελειώνει όμως, χρειάζεται παγκόσμια στήριξη στο αίτημα για να αποκτήσει αυτό που δικαιούται ο Παλαιστινιακός λαός».
