Στην εποχή του άκρατου «σοσιαλισμού»  τη δεκαετία του 1980, η επικρατούσα «λογική» του «ο πολιτισμός κοστίζει» έφερε στη χώρα μας εκατοντάδες πολιτιστικούς οργανισμούς, κρατικής και δημοτικής υφής. Το αποτέλεσμα;

Δισεκατομμύρια ευρώ συσσωρευμένα χρέη. Με την «εξόδιο ακολουθία» της πλειοψηφίας των δημοτικών πολιτιστικών οργανισμών, έμειναν ελάχιστοι, όπως καλή ώρα η ΚΕΠΑ Βέροιας, που με μεράκι, πείρα και οργάνωση υπαλλήλων και διοικούντων, παραμένουν ενεργοί και με εξαιρετικό πολιτιστικό έργο, που δεν μπορεί να βρει κανείς, όχι μόνο σε πρωτεύουσες όμορων νομών, αλλά ούτε καν στη Θεσσαλονίκη. Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης λοιπόν, τι πιο αυτονόητο από το να υπάρξει συνένωση δυνάμεων και συγχώνευση των δύο πολιτιστικών οργανισμών της Βέροιας;  Η λειτουργία θεσμών, που παρέμειναν ζωντανοί στις αρχές της μεταπολίτευσης, έχει τεχνολογικά ξεπεραστεί.

Μονόδρομος λοιπόν η συνένωση και σε επίπεδο διοίκησης, με πρώτο στόχο την επίτευξη μείωσης του κόστους λειτουργίας και παραγωγών. Έπρεπε ήδη να το είχαν προτείνει τα ανήκοντα στην φιλελεύθερη παράταξη στελέχη της Γεωργίας Μπατσαρά και όχι να αντιδρούν. Η περίοδος των παχέων...πολιτιστικών αγελάδων έχει περάσει. Ανεπιστρεπτί.