Κατακλύστηκε το διαδίκτυο από σχόλια και...νουθεσίες για το πώς τα παιδιά της Δανίας έχουν από το σχολείο τους γνώσεις πρώτων βοηθειών. Η ανακοπή που υπέστη ο ποδοσφαιριστής της εθνικής Δανίας Κρίστιαν Έρικσεν και η επαναφορά του στη ζωή χάρη στις πρώτες βοήθειες των γιατρών, με τη χρήση απινιδωτή, έδωσαν το έναυσμα στις συζητήσεις με θέμα...πώς θα γίνουμε Δανία! Η εκπαίδευση όμως της κοινωνικής συναίσθησης που έχουν τα παιδιά της Δανίας, της Νορβηγίας, της Φιλανδίας, δεν αφορά μόνο το σχολείο τους. Είναι κατ΄ αρχήν ζήτημα οικογενειακό. Το πώς θα καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας το ότι η παράβαση του «κόκκινου» στο δρόμο, η μη ανακύκλωση ανόργανων υλικών και η μη κοστομποποίηση οργανικών, η μείωση του οικογενειακού ενεργειακού αποτυπώματος, αλλά και η αποφυγή ανθυγιεινού τρόπου διατροφής, η προστασία του περιβάλλοντος, με πρώτη τη φροντίδα της γειτονιάς μας, είναι ζητήματα που αφορούν τους γονείς. Αφού το κάνουν πράξη, μετά ας έρθει η στιγμή να συζητήσουμε γιατί στο σχολείο τα παιδιά μας μαθαίνουν να «παπαγαλίζουν», αντί να ζουν βιωματικά την καθημερινότητά τους. Το πώς δεν θα κάνουν ποδήλατο χωρίς κράνος και δεν θα παραβιάζουν τους μονοδρόμους και τον ΚΟΚ, το πώς δεν θα «καταναλώνουν» άφθονα πηγές ενέργειας. Πηγαίνοντας με τα πόδια π.χ στο σχολείο, αντί με το αυτοκίνητο των γονιών τους! Αφού συζητήσουμε λοιπόν αυτά, μετά είναι σίγουρο ότι θα περάσουμε και στις πρώτες βοήθειες και ό,τι άλλο χρήσιμο είναι, για να αποκτήσει ένα παιδί, ένας έφηβος, κοινωνική ενσυναίσθηση.