Θυμάμαι τέτοια εποχή τις εξετάσεις που είχαμε στην Αρχιτεκτονική σχολή .

Είναι το 1981 στο Βουκουρέστι, του υπαρκτού Σοσιαλισμού

Δύσκολα καλοκαίρια τότε,

δύσκολα χρόνια.
Σφυροδρέπανα παντού, ουρές από κόσμο στα πεζοδρόμια για λίγο καφέ, για βενζίνη ουρές από αμάξια, αδειανά ράφια στα σούπερ μάρκετ.

Δικαίωμα, με κάρτα, είχαμε για ένα κιλό λάδι κι ενάμισι κιλό ζάχαρη, τον μήνα .

Θλίψη στο βλέμμα και οργή στα σφιγμένα χείλη των ανθρώπων.

Φόβος και θυμός μαζί παντού.

Άλλα ήταν ένα μπαλκόνι.

Ένα μικρό μπαλκονάκι στον ημιώροφο ενός, παλιού σπιτιού.

Ήταν ένα βαμμένο με ώχρα παλιό αρχοντόσπιτο καταστόλιστο με άσπρα ανάγλυφα.

Ήταν ένα σπίτι, από αυτά που σώθηκαν και κάναν τους Ρουμάνους να λένε την πόλη τους μικρό Παρίσι.Και είχαν δίκιο, το Βουκουρεστι ήταν μαγικό.

Στον ημιώροφο, ήταν ένα διαμέρισμα με ψηλά ταβάνια στολισμένα με γύψινα τριαντάφυλλα και κυκλαμινί χρώμα στους τοίχους, από όσο μπορούσα να δω.

Το καλοκαίρι τέτοιο καιρό, είχε πάντα ανοιχτή την μπαλκονόπορτα κι ακουγόταν από μέσα το πιάνο που έπαιζε μια θεϊκή Ρουμάνα.

Έπαιζε κάθε που περνούσα από εκεί, τα απογεύματα κυρίως, που έπεφτε η ζέση και ακουγόταν τα φύλλα από τις φλαμουριές, όταν φυσούσε το αεράκι και μοσχοβολούσε ο τόπος.

Έπαιζε συνήθως Erik Satie.

Mε πήρε χαμπάρι που καθόμουν από έξω κι άκουγα και νομίζω ότι με περίμενε γιατί ... παραμέριζε την δαντελένια κουρτίνα στο πλάι, όταν με χαμπάριαζε να κρυφακούω και να κρυφοκοιτάω  από το πεζοδρόμιο.

Άναβα ένα τσιγάρο και άκουγα.

Μόνο άκουγα, τα φύλλα στα δέντρα και τον ήχο από το πιάνο που ερχόταν από το κυκλαμινί δωμάτιο, με τα γύψινα τριαντάφυλλα στην οροφή.

Φεύγοντας, άφηνα το πακέτο με τα τσιγάρα στο κάγκελα του μπαλκονιού κι έφευγα, ήξερα ότι δεν μπορούσε να βρει ξένα τσιγάρα, παρά μόνο στην μαύρη αγορά.

Έτσι νόμιζα ότι ξεπλήρωνα το δώρο που μου έκανε να την ...κρυφακούω.

Κάποια μέρα πέρασα πάλι, Ιούνιος μήνας ήταν, είχα πάρει ένα καραμπινάτο δεκάρι στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής και πετούσα. Ήθελα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και πήγαινα όλος χαρά να ακούσω την κρυφή ιδιωτική μουσική παράσταση, αλλά δεν ακουγόταν από μακριά το πιάνο στον ήσυχο δρόμο.

Έξω από το σπίτι της μαύρα αυτοκίνητα και κουστουμάτοι τύποι.

Την είδα που την έβγαζαν από το σπίτι και την έχωσαν στο αμάξι βιαστικά.

Πρόλαβε όμως, πρόλαβε και με κοίταξε φεύγοντας.

Δεν την ξαναείδα και δεν την ξανάκουσα να παίζει πιάνο.

Βουβάθηκε ο δρόμος.

Ησυχία παντού .Μόνο τα φύλλα ακουγόταν και κανένα αμάξι να περνάει αργά πάνω στους γρανιτένιους κυβόλιθους.

Πέρασα πολλές φορές από εκεί ,μέχρι να φύγω για πάντα από το Βουκουρέστι ,μέχρι που κάποια μέρα ξανά άκουσα από μακριά το πιάνο .

Ήταν όμως από το πικάπ μέσα στο δωμάτιο.

Η όμορφη Ρουμάνα καθόταν στο μπαλκόνι, με τα υπέροχα πόδια της ακουμπισμένα στα κάγκελα, κάπνιζε και άκουγε τον δίσκο.

Με είδε που στάθηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο και χαμογέλασε θλιμμένα.

Σήκωσε τις παλάμες της και μου έδειξε τα δάχτυλά της, με το τσιγάρο ανάμεσα, κουνώντας το κεφάλι της με νόημα, σαν να μου έλεγε ότι δεν μπορεί να παίξει μουσική.

Η Securitate του Τσαουσέσκου ...της είχε πάρει το πιάνο για κάποιο λόγο.

Αλλά μόνο το δικό της πιάνο, ευτυχώς, γιατί είχε πολλά πιάνα σ άλλα σπίτια ....

Τώρα κι αυτή, σαν κι εμένα, μπορούσε να ακούσει άλλους να παίζουν πιάνο ...Έστω κι από βινύλια εκείνη την εποχή.

Πλησίασα να αφήσω πάλι το πακέτο με τα τσιγάρα στο κάγκελο και να φύγω, αλλά μου έκανε νόημα με τα μάτια και το κεφάλι, να μη το κάνω γιατί κάποιος ήταν πιο πέρα και με κοιτούσε.

Έτσι έφυγα θέλοντας να ουρλιάξω από θυμό και οργή από τον δρόμο με τα αρχοντόσπιτα και τα μεγάλα δέντρα.

Έτσι έφυγα από το Βουκουρέστι για πάντα.

Θυμωμένος!!!!!



Τraiasca partidul Comunist Roman

 (Δηλαδή: Ζήτω το Κομουνιστικό κόμμα της Ρουμανίας)

">