Όταν μαρσάρει το μυαλό.

Τα ψυχοσάββατα είναι περίεργες μέρες.

Χωρίς να το ψάχνεις μόνος σου, κάτι θα γίνει και κάποιος θα σου πει

-Σήμερα είναι ψυχοσάββατο, ε;

Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του μυαλού κι όλα τα παράθυρα και μπαίνει φως

κι αέρας σ όλα τα δωμάτια.

Και ξαφνικά, θες δεν θες βλέπεις τα δωμάτια άδεια.

Άδεια από κόσμο, από έπιπλα, από πράγματα, από μυρωδιές και γεύσεις.

Άδεια από φωνές και γέλια, από μουσικές και τραγούδια.

Άδεια από βήματα στις σκάλες και στις σάλες.

Τα ψυχοσάββατα έρχονται να σου θυμίσουν τους απόντες από την ζωή σου.

Έρχονται για να τους θυμηθείς.

Να θυμηθείς αυτούς που περάσαν από την ζωή σου και περνώντας δεν σταμάτησαν

και βγήκαν απέναντι.

Δεν ξέραν όμως ότι από απέναντι δεν γυρνάς πίσω κι έτσι μείνανε εκεί

απέναντι και περιμένουν να γυρίσεις το κεφάλι να σε χαιρετήσουν.

Θα σου μιλούν αλλά δεν θα ακούς.

Θα σε χαιρετούν αλλά δεν θα τους βλέπεις.

Αρκεί γι αυτούς, που εσύ θα τους θυμηθείς.

Είναι η στιγμή που θα γυρίσεις το κεφάλι να τους ψάξεις και τότε θα σε

χαιρετήσουν.

Θα βρουν τρόπο να σε χαιρετήσουν.

Τέτοιες στιγμές είναι τα ψυχοσάββατα.

Είναι οι μέρες που από απέναντι τραβιέται η κουρτίνα και βλεπόμαστε λιγάκι.

Οι μέρες που χαιρετιόμαστε είναι, με τους απέναντι.

Που οι φωτογραφίες τους μοιάζουν πιο ζωντανές και νομίζεις ότι ακούς φωνές.

νιώθεις πως σ ακουμπάνε και αναριγάς, σαν να μπήκε αεράκι στην κάμαρη,

αλλά είναι η ανάσα και το άρωμα της ψυχής τους το ...Σάββατο, κι όχι ο

αέρας.

Έτσι και σε μένα γίνονται τα πράγματα.

Έτσι λοιπόν, εκεί που τράβηξα το συρτάρι, απ τα χαρτιά μου μέσα έπεσε μια

φωτογραφία με τρεις μάγκες σε μια BMW μηχανή, με κουβούκλιο στο πλάι.

Ο πατέρας μου με την μηχανάρα του και την παρέα του πέρασε σήμερα από το

γραφείο μου, την οδηγούσε και μου κόρναρε, φορώντας κουστουμιά γραβάτα και

rey-ban μαύρο γυαλί, μόρτης και μάγκας όπως ήταν πάντα μέχρι τέλους.

Πέρασαν σταμάτησαν για λίγο, με χαιρέτησαν και με βαρύ θόρυβο έφυγαν αργά

αργά στο βάθος του δρόμου, 12 ακριβώς το μεσημέρι του ψυχοσάββατου.

-Χαιρετισμούς, να πεις πρόλαβα να φωνάξω κι αυτός σήκωσε το χέρι ψηλά και

χάθηκε στο βάθος.

Τα ψυχοσάββατα δεν είναι κανονικές μέρες.

Είναι ακανόνιστες.

Παραβαίνουν τον κανόνα δηλαδή, για να προλάβεις να δεις λίγο απέναντι.

Κι αν δεις, ότι προλάβεις να δεις.

Να δεις και να σε δουν λίγο κι αυτοί και η χαρά τους είναι να σε

χαιρετήσουν.

Έστω για λίγο.

Όσο κρατάει ένα πέρασμα μιας μηχανής από μπροστά σου.

Μπήκα μέσα κι έβαλα τον Λεωνίδα να παίξει.

Το τραγούδι του.

Δυνάμωσα την μουσική να ακουστεί απέναντι, να ακούσουν οι μάγκες που

πέρασαν με την μαύρη μηχανή και ένα μαρσάρισμα άκουσα μες στο μυαλό μου.

Έτσι είναι το μυαλό.

Μερικές φορές ...μαρσάρει.