Συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8 και στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» (με τους Αλέκο Χατζηκώστα και Παύλο Τουτουντζίδη) έδωσε ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ημαθίας, Αλέκος Μόσχος, με αφορμή τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για την εκπαίδευση. Από την αρχή διευκρίνισε ότι το διάστημα αυτό η ΟΛΜΕ και η ΕΛΜΕ μελετούν τα όσα κατατέθηκαν και θα εκφραστούν συλλογικά, ενώ αυτός τοποθετήθηκε- προσωπικά- με βάση τις πάγιες θέσεις του κλάδου.

Στην αρχή αναφέρθηκε στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν με την ηλεκτρονική πλατφόρμα για τις ηλεκτρονικές εγγραφές των μαθητών στα σχολεία, διευκρινίζοντας ότι είναι απαραίτητη και η φυσική παρουσία στα μεν ΓΕΛ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, στα δε ΕΠΑΛ τις δύο επόμενες Τετάρτες (7 και 14/7).Εάν μέχρι τότε δεν γίνει κάτι τέτοιο, υπάρχει ο κίνδυνος πολλοί μαθητές να μην εγγραφούν, να μην έχει συμπληρωθεί ο απαραίτητος-ελάχιστος αριθμός μαθητών για τη δημιουργία τμημάτων και έτσι πολλά τμήματα να κλείσουν και έτσι μαθητές να μην μπορούν να σπουδάσουν αυτό που θέλουν. Ζήτησε παράλληλα συνολική αλλαγή του υπάρχοντος πλαισίου», ώστε τα παιδιά να μπορούν να σπουδάσουν αυτό που θέλουν».

Στη συνέχεια απάντησε σε ερώτηση σχετικά με το χρόνο- με κλειστά τα σχολεία- που επέλεξε η κυβέρνηση, για να παρουσιάσει τις σημαντικές αυτές αλλαγές. Χαρακτήρισε «ως φιέστα τον τρόπο παρουσίασης των θέσεων της κυβέρνησης» και συνέχισε : «Θα περίμενα από την κυβέρνηση να βγει και να κάνει έναν αναστοχασμό – που ζητά το υπουργείο από εμάς- για να πει τι έγινε αυτό το διάστημα της πανδημίας, τι δεν πήγε καλά, αν έλθει επόμενο κύμα πώς πρέπει να θωρακιστώ, πόσο έτοιμα πρέπει να έχω τα σχολεία. Πώς πρέπει να αναδιαρθρώσω την ύλη σε κάθε τάξη του σχολείου από το δημοτικό μέχρι την Γ’ Λυκείου, ώστε να μην έχω επόμενες χαμένες γενιές. Αυτό μου δείχνει για μία ακόμη φορά το ενδιαφέρον του υπουργείου για τους μαθητές και τους γονείς. Αντί να κάνει κάτι τέτοιο εν μέσω πανδημίας, πέρασε 3-4 νομοσχέδια, που όλα είχαν αρνητικό πρόσημο. Τώρα έρχεται με ένα νέο πολυνομοσχέδιο και μάλιστα για πρώτη φορά νοιώθει την ανάγκη να το παρουσιάσει με τη μορφή φιέστας. Αυτό από μόνο του δείχνει πως είναι πολύ χειρότερο από τα προηγούμενα. Τώρα νοιώθει την ανάγκη να διαφημίσει το νομοσχέδιο και να το παρουσιάσει σαν κάτι καλό. Στην παρουσίαση ακούσαμε πολλά καλολογικά στοιχεία, δεν ακούσαμε τα ουσιαστικά, αλλά τα είδαμε στο νομοσχέδιο που δημοσιεύτηκε».

Αναφερόμενος στις βασικές ενότητες του νομοσχεδίου, σημείωσε :«Τι ορίζει το υπουργείο ως αυτονομία της σχολικής μονάδας. Παρουσιάζοντάς το, ξεκίνησαν για το λεγόμενο πολλαπλό βιβλίο. Στην πραγματικότητα στο παιδί θα δοθεί ένα βιβλίο που θα επιλέξει ο εκπαιδευτικός. Τα υπόλοιπα θα είναι σε ψηφιακή μορφή. Την οθόνη δεν τη γλυτώνει ο μαθητής αντίθετα θα βρεθεί πιο πολλές ώρες. Ο εκπαιδευτικός καλείται να επιλέξει όχι το βιβλίο που επιθυμεί να διδάξει, αλλά βιβλία που υπάρχουν μέσα σε μία λίστα στο μητρώο διδακτικών βιβλίων, που φτιάχνει το υπουργείο Παιδείας, που προφανώς θα κινούνται στις ράγες των ιδεολογικών αρχών της κυβέρνησης. Άρα ούτε ελεύθερη είναι η επιλογή βιβλίου, ούτε την κριτική σκέψη του μαθητή προωθεί. Το ελληνικό σχολείο κάκιστα κινείται γύρω από τις εξετάσεις και το ερώτημα είναι : Αν σε κάθε μάθημα σε κάθε σχολείο διδάσκεται ένα διαφορετικό βιβλίο, τότε για τις εξετάσεις (πανελλήνιες και ενδοσχολικές) πώς θα καθορίζεται η ύλη με μορφή σελίδων, αφού τα βιβλία θα είναι διαφορετικά; Προφανώς θα καθορίζεται με τη μορφή διδακτικού περιεχομένου. Αυτό σημαίνει για το μαθητή να σκύψει σε περισσότερα βιβλία από αυτό που προτείνει ο εκπαιδευτικός και άρα περισσότερη δουλειά για το μαθητή, περισσότερο άγχος, περισσότερα φροντιστήρια, περισσότερη δουλειά για τους γονείς στο σπίτι. Και τελικά όλο αυτό που μας παρουσιάζουν ως καλό, θα γυρίσει ως μπούμερανγκ για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, θα είναι ένα ακόμη ταξικό μέτρο, που θα αποκλείει τα παιδιά από τις σπουδές».   

Σε σχέση με τα οικονομικά σχεδία που θα δημιουργηθούν, τόνισε : «Η κάθε σχολική μονάδα θα μπορεί να δίνει τους χώρους της σε ιδιώτες, σε χορηγούς και να παίρνει κάποιο αντίτιμο. Η΄ να κάνει εκδηλώσεις και να παίρνει αντίτιμο. Γίνεται έτσι η αρχή για να ψάχνουν τα ίδια τα σχολεία τρόπους, για να καλύψουν τις οικονομικές τους απαιτήσεις όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό, τα λεφτά που δίνει ο πολίτης, αλλά με άλλους τρόπους. Και οι γονείς θα πρέπει να ανησυχούν, γιατί όταν προκύψει κάποιο πρόβλημα σε αυτούς, θα προσφύγουν πρώτα και αυτό είναι απαράδεκτο».

Σε σχέση με τηΝ αξιολόγηση υπογράμμισε : « Το ερώτημα που μπαίνει πάντα είναι ποιος, πώς και γιατί αξιολογεί. Εγώ θα σταθώ στο γιατί. Από τα νομοθετήματα της κυβέρνησης, καταλαβαίνουμε ότι δεν νομοθετεί γιατί θέλει ένα καλύτερο σχολείο, για να μάθουν τα παιδιά γράμματα. Νομοθετεί γιατί θέλει να συρρικνώσει την εκπαίδευση. Σε αυτή τη λογική στηρίζεται και η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού. Για να μπορούν να πετύχουν τις αντιεκπαιδευτικές τους πολιτικές, θέλουν έναν φοβισμένο εκπαιδευτικό, που θα σκύβει τη μέση πάνω σε κάθε εξουσία. Και πάνω σε αυτή τη βάση διαμορφώνει το σύστημα εκπαίδευσης με σχήμα πυραμίδας, όπου οι εκάστοτε επάνω θα αξιολογούν. Μιλάμε για ένα από τα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα μοντέλα  ακραίου επιθεωρητισμού του εκπαιδευτικού και του έργου του. Σκοπός η απαξίωση του εκπαιδευτικού έργου να διαλύσει τους συλλόγους διδασκόντων, δίνοντας υπερεξουσίες στους διευθυντές. Και προστίθενται και νέου τύπου επιθεωρητές.  Όλο αυτό έχει ως σκοπό τον εκφοβισμό των εκπαιδευτικών, να μη μιλάνε-, να μην αγωνίζονται, να μη διεκδικούνε μία καλύτερη εκπαίδευση.  Ό,τι τελικά πηγαίνει στην καμπούρα των εκπαιδευτικών, μεταφέρεται στους μαθητές και αυτό είναι η τελική του επιδίωξη».

Αναφέρθηκε στις προτάσεις του κλάδου για την περίφημη επιμόρφωση (ως απάντηση για τις προτάσεις της κυβέρνησης για αξιολόγηση- επιμόρφωση) και κατέληξε: «Εμείς ως κλάδος από προτάσεις άλλο τίποτε. Αυτές τις θέσεις ας τις πάρει το υπουργείο και ας τις μετατρέψει σε προτάσεις. Σε καμία από τις θέσεις που έχουμε διατυπώσει δεν έχει απαντήσει θετικά το υπουργείο. Κινούμαστε σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Εμείς κοιτάζουμε το να μορφωθούν όλα τα παιδιά, το υπουργείο επιλέγει να μορφώσει τα παιδιά των ανώτερων κοινωνικών-οικονομικών στρωμάτων. Και προφανώς δεν έχουμε καμία διάθεση να παραδοθούμε αμαχητί. Αφού αναλύσουμε το νομοσχέδιο, θα αναλάβουμε και τις απαραίτητες δράσεις αυτό ν’ ανατραπεί. Σύμμαχοί μας είναι οι μαθητές και οι γονείς. Όλοι θα καταλάβουν ότι και αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι για το καλό τους. Μαζί θα πρέπει να βγούμε στους δρόμους, για να αγωνιστούμε, ώστε αυτό το νομοσχέδιο να μην εφαρμοστεί ποτέ».