Ίδια μέρα ήταν, 39 χρόνια πριν. 11η Ιούλη του 1982.Τελικός του mundial στην Ισπανία και το Σαντιάγο Μπερναμπέου παίρνει φωτιά στο 69ο λεπτό, όταν ο Μάρκο Ταρντέλι πετυχαίνει το δεύτερο γκολ της Ιταλίας, ενάντια στη Δυτική Γερμανία. Η ένταση του πανηγυρισμού του με σημάδεψε, στα 17 μου χρόνια. Αν και εραστής του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, έχω ζήσει μεγάλες στιγμές με την απίστευτη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης το 1986, στο παγκόσμιο κύπελλο της Αργεντινής, που κατέκτησε με το καλύτερο γκολ όλων των εποχών η Αργεντινή, με το ΜΕΓΑΛΟ Ντιέγκο Μαραντόνα. Μπλαχίν, Ντασάεφ,  Προτάσοφ, Λιτόφτσενκο,  Κουζνέτσοφ, Ζαβάροφ, με προπονητή το Βαλερί Λομπανόσφκι. Μεγάλο, ολοκληρωτικό, ποδόσφαιρο, μεγάλη και η αδικία του πρόωρου αποκλεισμού της. Έτσι είναι όμως το ποδόσφαιρο. Συναρπαστικό μέχρι το τελευταίο του λεπτό. Είμαι τυχερός στη ζωή μου, γιατί έζησα μια ανοιξιάτικη Κυριακή του 1993, την άνοδο της Νάουσας στην Α΄ Εθνική. Χιλιάδες οι φίλαθλοι που είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά του γηπέδου. Μαγικές στιγμές. Πού μόνο το ποδόσφαιρο προσφέρει. Όπως προσέφερε το βράδυ της Κυριακής 11ης Ιουλίου 2021, στον τελικό του Euro 2020. Τελικά το κύπελλο πήγε Ρώμη, προς απογοήτευση των, λιγοστών, Ελλήνων, που είναι φίλοι  του αποστεωμένου ποδoσφαίρου της Αγγλίας. Και προς τέρψιν της πλειοψηφίας των φιλάθλων που υποστήριξαν τη «Σκουάντρα Ατζούρα». Για την απουσιάζουσα από τους τελικούς του Euro, εθνική μας ομάδα, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεται!