Μεγαλεία, αδέρφια, από Παρασκευή. Η εκδίκηση των εμβολιασμένων, ρεεεεε.

Μας πρήξατε τόσο καιρό με τον Πετράκο και την Παπαθωμά, το Βελόπουλο και τον Πολάκη. 

Ε, τώρα, βαστάτε τα άρματά μας, ρε. Πρώτο τραπέζι πίστα, Τάσος Μπουγάς, σίβας σπέσιαλ, άντε και κανά καρτού πίνουμε, παγάκι, φρουτάκι παγωμένο και άντε γεια.

Θα μου πείτε, ένα προβληματάκι υπάρχει. Πού να ρίχνουμε λουλουδικό, αφού απαγορεύονται οι όρθιες. 

Με ντελίβερι θα φέρνουν τις γαρδένιες οι λουλουδούδες, για να πετάξουμε στον Τάσο τον άρχοντα, όταν μας παίξει παραγγελία το «έλα στον παππού, σ΄ αυτόν που τα ‘χει όλα και μην κοιτάς αλλού».

Διότι ο Τάσος έχει και κοινωνικές ευαισθησίες, άμα λάχει να ‘ουμε. Τι τραγούδησε ο μεγάλος; «Πότε τον παίρνεις, πότε τον τρως, αχ είναι λίγος ο μισθός».

Μεγαλεία ρε. Και μετά, σφαίρα στην Πάολα και το Μάκη το Χριστοδολόπουλο, Πατρίδα μεργιά, Καγκελίδης λέμε, ποιότητα.

Και να τα «εδώ σε θέλω καρδιά μου, ήρθε η ώρα να φανείς δυνατή, μη με προδώσεις σαν κι αυτή». Και μετά ο Μάκης να μας ανάβει φωτιές με το «προσκλητήριο» και «δεν κοιμάμαι τώρα πια τα μαύρα, έχω πνίξει στο ουίσκι τα δικά σου τα σημάδια».

Και εσείς καθίστε στην απόξω ρε, να πίνετε κανά καφέ στα τέσσερα και να βάζετε ρεφενέ, για να πάρετε την κηραλοιφή του Κυριάκου για τη μέση σας.

Όχι ρε, οι εμβολιασμένοι πενηντάρηδες είναι οι νέοι της εποχής. Κυκλοφοράει ως εικοσάρης και είναι ωραίος σαν εραστής. 

Βέβαια για τους άλλους το λέει, αλλά δεν πειράζει, παρηγοριόμαστε.

Ακούγοντας Μπουγά, με γάλα κακάο και μπουγάτσα πολίτικη τα πρωινά, να μας λέει  «καλώς τον  κύριο με το καμπριολέ κεφάλι, που χορεύει στην πίστα».