Σε μια κοινωνία, όπου η προβολή του ανθρώπινου πόνου, με κραυγές και αλαλαγμούς από «ρεπόρτερς», που αναζητούν καμένα δέντρα, σπίτια, περιουσίες, ζώα (ευτυχώς αυτή τη φορά όχι ανθρώπους), για να κάνουν live, στο βωμό της τηλεθέασης των καναλαρχών, το δάκρυ. 

Σε μια κοινωνία, που οι κάμερες και οι «κατίνες» της τηλεόρασης και των sites εκστασιάζονται με τις δολοφονίες δύστυχων γυναικών, καλώντας «ειδικούς», με μόνο στόχο τη γεύση του αίματος στο «τηλεθεάμον» κοινό. 

Σε μια κοινωνία, που δολοφονεί καθημερινά και απάνθρωπα ζώα, με τη συγκάλυψη των γειτόνων, που δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε, για το ποιος έβαλε τη φόλα στο διπλανό παρκάκι.

Σε μια κοινωνία, που εκστασιάζεται στο μεγάλο ψηφιακό καφενείο του fb, βρίζοντας αλλήλους, για το «μπόλι».

Σε μια κοινωνία των λοιμωξιολόγων, επιδημιολόγων και...παπαρολόγων των social media.

Ο πυροσβέστης της φωτογραφίας μας είναι η όαση μιας χώρας, που οδεύει διαρκώς στην παρακμή της αφιλοτιμίας

Μιας χώρας, που γίνεται πιο δυτική και από τη δύση.

Μιας χώρας, που ο ένας μισεί τον άλλο.

Μιας χώρας, που μόνη της λύση είναι να ποτίσει τη...χελώνα του γείτονά της.

Respect σε όσους παλεύουν ενάντια στο νεοελληνικό παρτακισμό. Respect σε αυτό το νεαρό ήρωα της καθημερινότητάς μας.