Τον Αύγουστο του 1974, η CIA εκπόνησε μια μελέτη σχετικά με το πώς οι υπηρεσίες ασφαλείας του κόσμου θα έχουν έντονα προβλήματα από την κλιματική αλλαγή. Η διάγνωση ήταν δραματική. Η έκθεση προειδοποιούσε για την εμφάνιση μιας νέας εποχής παράξενου καιρού, που θα οδηγήσει σε πολιτική αναταραχή και μαζική μετανάστευση (η οποία, με τη σειρά της, θα προκαλούσε περισσότερη αναταραχή). Η νέα εποχή που η CIA φανταζόταν δεν ήταν απαραίτητα μια με θερμότερες θερμοκρασίες, καθώς είχε λάβει προειδοποιήσεις από επιστήμονες τόσο για παγκόσμια ψύξη καθώς και για αύξηση της θερμοκρασίας. Όμως το θερμόμετρο αυτό καθαυτό και οι επιπτώσεις τους στις ζωές των ανθρώπων, δεν ήταν η άμεση ανησυχία τους. Ο πολιτικός αντίκτυπος ήταν το πρόβλημά τους. Γνώριζαν ότι η λεγόμενη «εποχή του μικρού πάγου», μια σειρά από κρύα «χτυπήματα» μεταξύ, περίπου, του 1350 και του 1850, είχε φέρει όχι μόνο την ξηρασία και την πείνα, αλλά και τον πόλεμο – κι αυτός ήταν ο φόβος για τις επερχόμενες κλιματικές αλλαγές.
«Η αλλαγή του κλίματος ξεκίνησε το 1960», λέει η πρώτη σελίδα της έκθεσης, «αλλά κανένας, συμπεριλαμβανομένων των κλιματολόγων, δεν το αναγνώρισε». Οι αποτυχίες των καλλιεργειών στη Σοβιετική Ένωση και την Ινδία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είχαν αποδοθεί σε μια τυπική κακοκαιρία. Οι ΗΠΑ έστειλαν σιτηρά στην Ινδία και οι Σοβιετικοί σκότωσαν τα ζώα για να φάνε, «και ο πρωθυπουργός Νικήτα Χρουστσόφ αποσύρθηκε ήσυχα».
Όμως, σύμφωνα με την έκθεση, ο κόσμος αγνόησε αυτήν την προειδοποίηση, καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός συνέχισε να αυξάνεται και τα κράτη πραγματοποιούσαν με οποιοδήποτε περιβαλλοντικό κόστος τεράστιες επενδύσεις σε ενέργεια, τεχνολογία και ιατρική.
Εν τω μεταξύ, ο παράξενος καιρός συνεχίστηκε και το επίκεντρό του έγιναν οι χώρες της Δυτικής Αφρικής ακριβώς κάτω από τη Σαχάρα. Οι άνθρωποι στη Μαυριτανία, τη Σενεγάλη, το Μάλι, τη Μπουρκίνα Φάσο, τον Νίγηρα και το Τσαντ «έγιναν τα πρώτα θύματα της κλιματικής αλλαγής», υποστηρίζει η έκθεση, αλλά τα δεινά τους δεν συγκίνησαν κανέναν.
Καθώς οι επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος άρχισαν να εξαπλώνονται σε άλλα μέρη του κόσμου, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 σημειώθηκαν αναφορές για ξηρασίες, αποτυχίες καλλιεργειών και πλημμύρες από τη Βιρμανία, το Πακιστάν, τη Βόρεια Κορέα, την Κόστα Ρίκα, την Ονδούρα μέχρι την Ιαπωνία, τη Μανίλα, τον Ισημερινό, την ΕΣΣΔ, την Κίνα, Ινδία και ΗΠΑ. Ωστόσο, λίγοι άνθρωποι φαινόταν πρόθυμοι να δουν κατάματα το επαναλαμβανόμενο μοτίβο.
Η συνέχεια; Γνωστή μιας και εδώ και μερικά χρόνια όλοι μας, όπου κι αν ζούμε στον ένα και μοναδικό μας πλανήτη, αντιμετωπίζουμε άλλοι με φόβο και συνείδηση της κατάστασης κι άλλοι με αδιαφορία, όχι την κλιματική αλλαγή, αλλά μια επιτακτική κλιματική κρίση για την οποία ο καθένας από το μετερίζι του φέρει λίγες, βαρύτερες ή ακόμη και εγκληματικές ευθύνες (όπως π.χ. ο πρώην πλανητάρχης ή άλλοι ισχυροί του κόσμου που βασίζονται πλέον στον Τζο Μπάιντεν και την αποφασιστικότητά του να σώσει, κυριολεκτικά, τη Γη).
