Φανταστείτε να είχαμε ένα τροχαίο δυστύχημα με 47 νεκρούς. Τι θρήνος θα ξεσηκώνονταν στο δύσμοιρο αυτό τόπο. Κι όμως, 47 ψυχές έφυγαν από τον κόσμο την 1η Σεπτεμβρίου. Σε μια παγερή ΜΕΘ ενός Νοσοκομείου. Δεν έφυγαν από ανίατη ασθένεια, αλλά χτυπημένες από αυτό τον καταραμένο ιό, που πλήττει την ανθρωπότητα. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί; Σίγουρα. Κι όμως, έξω από τα Νοσοκομεία, ελάχιστοι αρνητές του εμβολιασμού συνεχίζουν να αρνούνται την «υποχρεωτικότητα». Λάβαρα ακροδεξιάς, ανάκατα με ύβρεις και «προσευχές».

Ιεροεξεταστές μεσαιωνικού ανορθολογισμού που τρέφουν με συνωμοσιολογίες τον ψυχισμό τους. Θα σου πουν για διεθνούς φήμης ιολόγους από την... Ταϊβάν και άλλα τέτοια, που μπορείς να διαβάσεις σε φυλλάδες του συρμού, που ανακατεύουν ένα καζάνι μίσους, που ποτίζει την ανθρωπότητα. 47 ψυχές δεν είναι πια κοντά στους δικούς τους. Το 92,2% των διασωληνωμένων είναι ανεμβολίαστοι. Και όμως, ο θλιβερός χορός του παραλογισμoύ καλά κρατεί. Ως πότε θα μείνουμε θεατές άβουλοι μιας αλαλάζουσας μειοψηφίας, που δεν λέει να καταλάβει ότι η επόμενη μέρα μπορεί να βρει το δικό τους άνθρωπο σε μια μονάδα εντατικής; Ανήμπορο να νιώσει το δικό τους χάδι. Να πάρει κουράγιο από το δικό τους κράτημα στο χέρι. Ως πότε;