Πολιτικοί όλου του κόσμου....κρυφτείτε. Έρχεται ο λίβας, ο mad max νούμερο 13, ο Δημήτρηηηηηηης Γιαννακόπουλος.

Τέλος ο Κυριάκος Βελόπουλος, αφού τι να κάνουν οι κηραλοιφές μπροστά σε όλόκληρη αλευροβιομηχανία.

Διότι τη σήμερον ημέραν, αν δε είσαι αλευροβιομήχανος, όπως ο Μητσάρας, πώς θα τη βγάλεις, για να μην πεις το ψωμί, ψωμάκι;

Με το αλεύρι άλλωστε μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σακιά να μοιράσεις στον κοσμάκη, να στανιάρει και να μη σκέφτεται την πείνα του.

Καλά, θα μου πείτε, φαρμακοβιομήχανος δεν είναι ο Δημήτρης; Παιδιόθεν. Αλλά και από μικρός έπλαθε κουλουράκια με τα δυο χεράκια, οπότε του έγινε εμμονή το αλεύρι.

Από τη μια ο Δημήτρης και από την άλλη ο Κούλης. Που ήταν πολιτικός πρόσφυγας στο Παρίσι και δεν έτρωγε ποτέ μπαγκέτα γαλλική, αλλά μόνο κρουασάν και πού και πού παντεσπάνι, με σοκολάτα υγείας.

Α, όλα κι όλα, τον φρόντιζε η συγχωρεμένη η Μαρίκα και ο Κώστας. Και τις Κυριακές του έφτιαχναν σαβαγιάρ με κρέμα και ροδάκινα κονσέρβα Ημαθιώτικα.

Και εμείς εδώ μπομπότα και ψωμί με ζάχαρη τρώγαμε πιτσιρικάδες, Κυριάκο μου.

Όχι σαν και σένα στη φτώχεια του Παρισιού.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν περάσαμε καλά, επειδή δεν φάγαμε παντεσπάνι.

Ας είναι καλά ο Ανδρέας, που άνοιξε το χρονοντούλαπο της ιστορίας και φάγαμε και εμείς από τα κρουασάν σου, τα ντολμαδάκια σου, τα μπριός σου και τα φουα γκρα σου.

Μπορεί τώρα να τη βγάζουμε στενά, αλλά που θα πάει. Θα γυρίσει ο τροχός, Κυριάκο μου. Και τότε θα φάμε και εμείς αυτά που ντερλικώνεις στα Χανιά το καλοκαίρι.