«Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές του Άη-Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις και μου λες, αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που `χουν πεθάνει». Μοναδικοί στίχοι του Μάνου Ελευθερίου, που μελοποίησε, μελαγχολικά και ευαίσθητα ο δήμος Μούτσης, περιγράφοντας τη Σμύρνη την ελληνική, πριν υπάρξει «συνωστισμός» στην προκυμαία της, όπως μας είπε η Ρεπούση και το σινάφι της. Του Άη-Γιάννη τα παιδιά μας, πάλι μαζεύτηκαν γύρω από τη φωτιά. Η γειτονιά έχει στο γονίδιό της τις μνήμες της. Μνήμες καθάριες, ελληνικές, που μπολιάζονται από γενιά σε γενιά. Όσο και αν λυσσομανά η εποχή του πολυπολιτισμού, που μας προτείνουν οι...σωτήρες μας δυτικοί. Τούτες οι φωτιές μνήμης δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ, διατηρώντας αναμνήσεις από τις χαμένες πατρίδες!
Θ.Ε.