Στις 1-5-2014 δημοσιεύεται το παρακάτω κείμενο καθώς κυκλοφορεί κάποιο εθνομηδενιστικό κείμενο που ουσιαστικά λοιδορεί την ελληνική επανάσταση και τους πρωταγωνιστές της.

   Σήμερα και ενώ μαίνεται η πολεμική της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα ενάντια στη χώρα μας και την Κύπρο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρουσιάζονται κείμενα που αμφισβητούν την ιδέα της ελληνικής επανάστασης και με «νόημα» υπαινίσσονται ούτε λίγο ούτε πολύ πως ό,τι μαθαίνουμε, είναι περίπου ψέματα και θα έπρεπε να διδάσκουμε στα σχολεία την «αλήθεια» (ποια άραγε;). Λοιδορούνται ήρωες, όπως ο Κολοκοτρώνης (ονομάζεται φατριαστής, υπεύθυνος για τους εμφυλίους πολέμους), ο Καραϊσκάκης (πρόσφατα θεωρήθηκε σεξιστής), ο Φώτος Τζαβέλλας (ήταν κάτι σαν προδότης, φιλοχρήματος, μωροφιλόδοξος, διπρόσωπος), οι Σουλιώτες ήταν «λήσταρχοι», οι Σουλιώτισσες «συνωστίστηκαν στο Ζάλογγο ή κατά άλλη «Ιστορικό» δεν πήδησαν ποτέ από το βράχο και η σχετική ιστορία είναι ένας «εθνικός μύθος».

    Ας θυμηθούμε λοιπόν…………..

Η «ΑΛΗΘΕΙΑ» ΓΙΑ ΤΟ ‘21

        Ανήμερα της επετείου της εθνικής παλιγγενεσίας δημοσιεύτηκε από Έλληνα συγγραφέα, φιλόσοφο, διαφημιστή (και άλλα πολλά), κείμενο αγωνίας για το αν τα παιδιά μας, η μαθητιώσα νεολαία δηλαδή, θα μάθει επιτέλους την αλήθεια για την επανάσταση του 1821.

  Για να δώσει λοιπόν δείγμα του τι θα πρέπει (κατ’ αυτόν) να μάθουν τα παιδιά λέγει εν ολίγοις στο άρθρο του.

- Η επανάσταση δεν ήταν επανάσταση, αλλά εμφύλιος πόλεμος.

-Οι κλέφτες και οι Αρματολοί ήταν μισθοφόροι και πλιατσικολόγοι

- Η Εκκλησία πολέμησε την επανάσταση

- Η επανάσταση απέτυχε παταγωδώς.

- Ο Κολοκοτρώνης ήταν κάτι σαν εγκληματίας πολέμου καθώς αφενός έσωσε τους Τουρκαλβανούς και αφετέρου έκανε “εθνοκάθαρση” με τους Τούρκους της Τριπολιτσάς.

-Έγιναν θηριωδίες στην επανάσταση και κυρίως κατά την πτώση της Τριπολιτσάς

- Ο Καποδίστριας, ο Κοραής και άλλοι δεν υποστήριξαν ποτέ την επανάσταση.

- Την επανάσταση δεν έκαναν Έλληνες αλλά Αλβανοί.

-Την ελευθερία μας δεν την οφείλουμε στον αγώνα των Ελλήνων, αλλά στις μεγάλες δυνάμεις και στη ναυμαχία του Ναυαρίνου.

    Δεν ξέρω αν  θα πετυχαίναμε κάτι καλύτερο μακροπρόθεσμα από μια τέτοια διδασκαλία, αλλά μπορώ να φανταστώ την απογοήτευση που θα ένιωθαν οι μαθητές μας ακούγοντας αυτήν την «κατ αυτόν» απόλυτη αλήθεια.

     Ας δούμε όμως αν τα πράγματα ήταν έτσι… ή κάπως έτσι, ας δούμε τι λένε τα σχολικά μας βιβλία, τι λένε τα τουρκικά σχολικά βιβλία, τι συνέβη σε παρόμοιες καταστάσεις και τι στάση κράτησαν άλλοι λαοί τους οποίους ορισμένοι θεωρούν ως πρότυπα για μίμηση.

  Βέβαια η διδασκαλία της Ιστορίας πάντοτε είχε την ιδιαίτερη προσοχή της εκπαιδευτικής πολιτικής μιας χώρας, καθώς μέσα από  το μάθημα αυτό κάθε λαός επιδιώκει να δικαιώσει το παρελθόν του  και να διαπαιδαγωγήσει τους νέους με τα παραδείγματα του ενδόξου παρελθόντος  από το οποίο απουσιάζουν, τα σφάλματα, οι ευθύνες, οι ακρότητες, οι ήττες. Όσο βέβαια  επικίνδυνη είναι η απολυτότητα της ιστορικής αλήθειας, άλλο τόσο επικίνδυνος είναι ο σχετικισμός και ο σκεπτικισμός στην ιστορική σκέψη. Το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε χώρας έχει συγκεκριμένους  στόχους και τα σχολικά εγχειρίδια κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.

    Αλλά, μιας και όλα αυτά ως θεωρητικά μπορεί να είναι λίγο βαρετά στον απλό αναγνώστη, ας πάμε στα γεγονότα από τα οποία θα μπορέσουμε να κρίνουμε κατά πόσο ανταποκρίνονται στην αλήθεια οι ισχυρισμοί του αρθρογράφου.

  Το όνειρο της απελευθέρωσης του σκλαβωμένου γένους των Ελλήνων γεννήθηκε την επόμενη της αποφράδας μέρας της Άλωσης και εκατοντάδες λόγιοι, πολεμιστές, έμποροι, Αστοί, απόγονοι αριστοκρατικών οικογενειών του Βυζαντίου προσπάθησαν κυρίως ανεπιτυχώς να οργανώσουν την επιχείρηση ανάστασης του γένους.

     Οι παλαιότερες απόπειρες του Κροκόνδειλου Κλαδά, του Διονύσιου του Φιλόσοφου απέτυχαν και πνίγηκαν στο αίμα. Αργότερα από το 1700 περίπου κάποιος Στέφανος Σεραφείμ που συνελήφθη στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας  ομολόγησε πως οι επιστολές που βρέθηκαν στο σπίτι του ήταν « ορκοδοσίαι εκείνων οίτινες δι’ εμού ορκίσθησαν να είνε πιστοί τω ημετέρω έθνει και ευνοϊκώς διακείμενοι τη απελευθερώσει της πατρώας χώρας και θρησκείας».

     Πιο ύστερα   Το 1809 ιδρύεται στο Παρίσι το «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον» από τον Θεσσαλονικέα λόγιο Γρηγόριο Ζαλύκη, το 1813 Ιδρύεται η «Φιλόμουσος Εταιρεία» και  παρόμοια μυστική οργάνωση ήταν η "Εταιρεία του Φοίνικος" της οποίας μέλη ήταν ορισμένοι από τους ιδρυτές της φιλικής Εταιρείας.

     Βέβαια οι «φιλήσυχοι» αστοί, έμποροι ή λόγιοι σίγουρα δεν θα μπορούσαν να διώξουν τον κατακτητή με ποιήματα, τραγούδια , δωράκια και διάφορα τέτοια μελιστάλαχτα και γοητευτικά λογύδρια. Χρειαζόταν κυρίως οι άνθρωποι των όπλων και αυτοί βέβαια δεν ήταν κάποιοι ονειροπόλοι των σαλονιών. Ο νοών νοείτω.

     Όσο για την περιβόητη πολεμική της εκκλησίας προς την Επανάσταση μόνο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να μην καταλαβαίνει αυτό που βεβαιώνουν οι ίδιοι Τούρκοι ιστορικοί.

   Ο Αχμέτ Δζεβδέτ  μπέης  στο έργο του «Ιστορία της Τουρκίας» των ετών 1773- 1826 το οποίο γνωρίσαμε χάρη στη μνημειώδη εργασία του Νικηφ. Μοσχόπουλου « Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως κατά τους Τούρκους ιστοριογράφους», αναφέρει σχετικά:  «Κατά την γνώμην κύκλων τινών, οι αφορισμοί και οι κατάραι του Πατριάρχου, όστις ήτο μέλος της Φιλικής εταιρείας, απέβλεπον απλώς εις το να συγκαλείψουν τας κακάς προθέσεις του Πατριαρχείου ( εννοείται κακάς για τους Τούρκους), άλλοι όμως είχον την γνώμην ότι αφού η Τουρκική κυβέρνησις επληροφορήθη πλέον τα συμβάντα και ήρχισεν αυστηράς ερευνας και αφού εγνώσθη ότι η Ρωσία διεκύρηξεν , ότι αποκυρρήτει το κίνημα, και επομένως επήλθεν κλονισμός εις το ηθικόν της Εταιρείας, ο Πατριάρχης απελπισθείς, εθέλησεν να προλάβει το κίνημα και να αλλάξει πολιτικήν. Ίσως μάλιστα να κατελήφθη υπό είδους τινός μετανοίας. Πάντως συνετέλεσεν εις το να σωθεί η ζωή των Χριστιανών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας».  

    Ας πάμε τώρα στις βιαιοπραγίες κατά την διάρκεια της Επανάστασης και τις σφαγές στην Τριπολιτσά. Είναι σίγουρο πως όχι μόνο κατά την πτώση της Τριπολιτσάς αλλά και αλλού έγιναν πράξεις βίας, αντεκδίκησης και ανείπωτης αγριότητας. Ούτε οι αγωνιστές στα απομνημονεύματά τους, ούτε οι ιστορικοί της Επανάστασης τα αποσιωπούν. Αντιθέτως αναφέρονται σ’ αυτά ακόμη και με χλευαστικό τρόπο.

   Ο Μιχαήλ Οικονόμου γράφει:

«Εις τε τα μέρη ταυτα και εντός της πόλεως εις τας οδούς και αυλάς, επί πολλάς τίνας ημέρας έκειντο τα πτώματα άταφα μένοντα και θέαμα οικτρόν και ελεεινόν (ικανοποιούν άλλως το πνεύμα της εθνικής εκδικήσεως).

     Ο Ιω. Φιλήμων γράφει: Καταδικάζουσιν ίσως τίνες την διαγωγήν των Ελλήνων, ως υπερβάσαν εν ταύτη τη περιστάσηει τα όρια της εκδικήσεως και προχωρήσασαν μέχρι απανθρωπίας. Ουδείς αρνείται το κακόν και ημεις απέχομεν πάσης υπερασπίσεως επί της ουσίας. Αλλ’ υπηρξε ποτέ επανάστασις κατά εξουσίας τυραννικής, και ταύτης αλλοεθνούς, αλλοθρήσκου και αλλογλώσσου μη συνοδευθείας μεθ’ όλων των σκληρών χαρακτήρων και των συνεπειών εκείνων, οιας προκαλούσι τας μεν φυσει, τας δε εκ περιστάσεων απροόπτων, τα παθήματα του παρελθόντος και η ανάγκη του παρόντος;»

     Όσο για την διάσωση των Τουρκαλβανών ήταν πολιτική και στρατηγική  κίνηση του Κολοκοτρώνη και αποδυναμώσει τον εχθρό από το πιο αξιόμαχο τμήμα του.

    Τους συνόδευσε ο ίδιος ως όμηρος δίνοντας την περίφημη «μπέσα»  και όταν κάποιοι Έλληνες (άτακτοι όπως όλο το στράτευμα που πολιορκούσε την Τριπολιτσά) προσπάθησαν να τους χτυπήσουν τους είπε: « Αν θέτε να βαρέσετε τους Αρβανίτες, εμένα πριν να σκοτώσετε. Ειδεμή και είμαι ζωντανός, όποιος πρωτορίξει εκείνονε σκοτώνω πρώτον.»

  Ας δούμε όμως τι έγραφε σε προκήρυξη του τη σύγχρονη εποχή ο Ρώσος Στρατάρχης Γκεόρκι Ζούκωφ λίγο πριν την τελική επίθεση κατά του Βερολίνου. (βρισκόμαστε στο 1944 βέβαια και όχι στο 1821): «Σοβιετικέ στρατιώτη, εκδικήσου! Δείξε τέτοια συμπεριφορά, ώστε όχι μόνον οι σημερινοί Γερμανοί αλλά και οι μακρινοί απόγονοί τους να τρέμουν , όταν θα σε θυμούνται. Κάθετί που ανήκει στον Γερμανό είναι δικό σου. Σοβιετικέ στρατιώτη, κλείσε την καρδιά σου σε κάθε αίσθημα οίκτου».

Ο Ηλίας Έρενμπουργκ στην «Πράβδα» συμπλήρωνε: «Στρατιώτες του ερυθρού στρατού σκοτώστε, σκοτώστε. Στη γερμανική φυλή δεν υπάρχει τίποτε καλό. Ακολουθήστε τις παραινέσεις του συντρόφου Στάλιν. Σκοτώστε για πάντα το φασιστικό θηρίο μέσα στη φωλιά του ! Βιάστε τις Γερμανίδες και ταπεινώσατε τη φυλετική υπερηφάνειά τους. Σκοτώστε, σκοτώστε ένδοξοι στρατιώτες του ερυθρού στρατού».

      Φανταστείτε λοιπόν αφού τέτοιες εντολές δίνονταν σε ένα πειθαρχημένο στράτευμα στα μέσα του 20ου αιώνα, τι μπορούσε να διαδραματίζεται στα άτακτα και απειθάρχητα σώματα των πολιορκητών της Τριπολιτσάς.

     Όσο για τις βιαιοπραγίες των Τούρκων ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναφέρει τις μαρτυρίες πολλών ξένων που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων. Ένας από αυτούς ο Άγγλος ιερέας R. Wallsh αναφέρει σχετικά: «Είδε να γυμνώνουν εντελώς έναν Έλληνα και να τον κρεμούν ανάποδα. Σ’αυτή τη θέση τον χτυπούσαν με κοντοράβδια ώσπου τον άφηναν αναίσθητο ή νεκρό.

Είδε να εφαρμόζουν στο μέτωπο Έλληνα κρατουμένου ένα στεφάνι και να το συμπιέζουν βιδώνοντάς το σιγά-σιγά πάνω στα μηνίγγια. Στο τέλος τα μάτια του θύματος έβγαιναν έξω από τις κόχες.

 « ¨Όταν οι Τούρκοι ήθελαν να επιχειρήσουν κάτι ιδιαίτερα προσβλητικό εναντίον των Ελλήνων χρησιμοποιούσαν Εβραίους….

 Ο  Johan W. Aug. Streit  γράφει « εκείνο το πρωινό γύρω στα 4.000 πτώματα` και  των δύο φύλων, κεφάλια, πόδια κείτονταν στους δρόμους της Πόλης».

 Οι δε «πολιτισμένοι» κοσμοκράτορες Άγγλοι δείτε πως αντέδρασαν όταν οι Επτανήσιοι εκδήλωσαν τα επαναστατικά αισθήματά τους: « Η σκληρότης των δεν είχε όρια. Εφέροντο στους χωρικούς ως προς ζώα….πέντε καταδικάστηκαν σε θάνατο… τους κρέμασαν στην πλατεία του μώλου…έπειτα πήρανε τα κουφάρια τους, τα πίσσωσαν, τα βάλανε σε σιδερένια κλουβιά, στήσσανε χοντρά παλούκια στον άη Ηλία και τα κρέμασν απ’ αυτά, σκιάχτρα όχι για τα πουλιά παρά για τους ανθρώπους. Τα κοράκια φάγανε τις σάρκες τους …προς ιστορικόν αίσχος μιας διοικήσεως ευρωπαϊκής που διέπραξε παν έγκλημα ακόμα και βανδαλισμούς επί νεκρών ενθυμίζοντας τας οικτρότερας μεσαιωνικάς βαρβαρότητας καταδυναστεύοντας λαόν άξιον της ελευθερίας του…»

   Ας δούμε τώρα τι αναφέρεται στα Ελληνικά σχολικά εγχειρίδια για τα συγκεκριμένα γεγονότα και τι στα αντίστοιχα τουρκικά:

 Στο βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού στο κεφάλαιο 7 με τίτλο «Η άλωση της Τριπολιτσάς»  αναφέρεται:

   Όσο περνούσε ο καιρός, η πολιορκία γινόταν πιο στενή. Στην πόλη τα τρόφιμα λιγόστεψαν και άρχισε η διχόνοια. Η Τριπολιτσά έπεσε στα χέρια των επαναστατών στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821. Ακολούθησαν σφαγές και λεηλασίες. Οπλισμένοι οι Έλληνες, μπήκαν στην πόλη χτυπώντας τους Τούρκους, που οχυρώθηκαν στα σπίτια τους. Οι Οθωμανοί που κλείστηκαν στον κεντρικό πύργο, τη Μεγάλη Τάπια, παραδόθηκαν έπειτα από τρεις ημέρες από έλλειψη νερού.

    Ενώ στο αποσυρθέν βιβλίο «στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια» της Μαρίας Ρεπούση στην ενότητα «Η μεγάλη επανάσταση» στο κεφάλαιο 4 «πολεμικές επιχειρήσεις 1821-1824» δεν αναφέρεται τίποτε (ας σημειωθεί εδώ πως ο αρθρογράφος γράφει για την κ. Ρεπούση: Ως παλαιός «ανθέλλην» την καλωσορίζω στην τάξη των ανθελλήνων, που για μένα είναι οι πιο σωστοί και χρήσιμοι Έλληνες.).

Για να δούμε λοιπόν τι γράφουν οι Τούρκοι στο αντίστοιχο σχολικό εγχειρίδιο για τα συγκεκριμένα θέματα: Στο βιβλίο του Emin Oktay, Tarih,Lise : III εκδ. 1988, σς 237-240.

Η Ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του Ελληνικού κράτους (1820- 1829).

……..Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση Της ανεξάρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία.

Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα ( δύο Έλληνες και έναν Βούλγαρο (εννοεί τον Τσακάλωφ)  . Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας βυζαντινής αυτοκρατορίας . Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο Τσάρος της ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της εταιρείας …..Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι  Έλληνες έγιναν μέλη της εταιρείας ανάμεσά τους και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως …ότε επαναστάτησαν οι Έλληνες της Πελοποννήσου……..επιτέθηκαν στους Τούρκους στην Πελοπόννησο και τη Θεσσαλία. Κατέσφαξαν τον μουσουλμανικό πληθυσμό και λεηλάτησαν τις περιουσίες τους. Προέβησαν σε ανείπωτες αγριότητες. …

Το επεισόδιο του Ναβαρίνου

Με την καταστολή της επανάστασης  (εδώ ο Τούρκος συγγραφέας συμπτωματικά ταυτίζεται με τον Έλληνα αρθρογράφο) η Αγγλία και η Ρωσία που μέχρι τότε παρείχαν μόνον υλική υποστήριξη αναμείχθηκαν ενεργά στην υπόθεση……………….ήρθαν σε συμφωνία μεταξύ τους και αποφάσισαν να ιδρυθεί ένα ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος……απέκλεισαν το λιμάνι του Ναυαρίνου …..λίγο αργότερα από μια ασήμαντη αφορμή έκαναν επίθεση στο λιμάνι και έκαψαν το πλοία μας (1827)….υπέγραψαν τη συνθήκη της Αδριανουπόλεως. Σύμφωνα μ’ αυτή αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδας…..

    Αυτά εν ολίγοις γράφουν οι Τούρκοι στα σχολικά τους βιβλία και φυσικά εξηγούν τα γεγονότα σύμφωνα πάντα με τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων. Είναι όμως έτσι;  Άραγε οι ξένοι αποφάσισαν μόνοι τους και χάρισαν την πολυπόθητη ελευθερία στους Έλληνες; Είχε πάψει κάθε αντίσταση στο Μοριά και τη Ρούμελη εκείνα τα χρόνια;  Πού βρισκόταν ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ο Μαυρομιχάλης, ο Δ. Υψηλάντης, ο Μακρυγιάννης, ο Τζαβέλλας, ο Καρατάσος με τους επίλεκτους Μακεδόνες του, Ο Μιαούλης, ο Τομπάζης,ο Κανάρης και οι άλλοι αγωνιστές ; Συνθηκολόγησαν ή επιδίδονταν σε ανελέητο κλεφτοπόλεμο;          Μήπως η τακτική του Ιμπραήμ να κόψει όλα τα καρποφόρα δέντρα του Μοριά και να μεταφέρει διά της βίας όλους τους Έλληνες στην Αίγυπτου αντικαθιστώντας  τους με φελάχους ήταν τόσο ανθρωπιστική που μάλλον θα πρέπει κάποιοι να θρηνούν για το «ατύχημα»  του Ναυαρίνου;

      Αλλά ας σοβαρευτούμε. Ο Ιμπραήμ δεν έλεγχε τους αποφασισμένους να νικήσουν ή να πεθάνουν Έλληνες. Ούτε το στρατό του έλεγχε πλήρως, απόδειξη τούτου η λιποταξία 3000 περίπου Τουρκαλβανών, οι οποίοι με τη βοήθεια των Ελλήνων έφυγαν από το Μοριά. Αλλά και ο ίδιος ο (μάλλον Έλληνας) Ιμπραήμ  Πασάς άλλο νταλκά είχε μάλλον στο μυαλό του.

    Τα γεγονότα δείχνουν πως ο πανέξυπνος και δυναμικότατος θετός του πατέρας ο Τουρκαλβανός  Μεχμέτ Αλής είχε ως στόχο την υποκατάσταση του αδύναμου Σουλτάνου από την αφεντιά του .

    Έτσι  ο Ιμπραήμ που είχε μεγάλες φιλοδοξίες, μετά την επιστροφή του στο Κάιρο στράφηκε μαζί με τον πατέρα του κατά του Σουλτάνου, έγιναν κύριοι της Παλαιστίνης, της Συρίας και μέρους της Μικράς Ασίας. Δύο φορές εκστράτευσε ο Ιμπραήμ κατά της Κωνσταντινούπολης (1833 και 1839) και κατανίκησε του Τουρκικό στρατό που διοικούσε ο πρώην σύμμαχός του Μεχμέτ Ρεσίτ Πασάς (Κιουταχής) και τις δύο φορές όμως  εμποδίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις, που (κατά τον αρθρογράφο μας κατέτρεξαν την Τουρκία δίνοντας την ανεξαρτησία στους Έλληνες) οι οποίες βέβαια με βάση τα συμφέροντά τους  δεν ήθελαν αλλαγή του στάτους κβο. Μάλιστα, το 1839 στον συμμαχικό στόλο που βομβάρδισε τη Συρία, συμμετείχαν και δύο ελληνικά πλοία (η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που πάντα τρώγεται κρύο).

     Αλλά μιας και τέθηκε το ζήτημα της απόκτησης της ελευθερίας των Ελλήνων και αποδόθηκε αυτή αποκλειστικά στους ξένους ας δούμε πως απόκτησε την ελευθερία της η σημερινή μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη. Αναφέρομαι φυσικά στις Η.Π.Α. οι οποίες όπως είναι γνωστό ήταν κάτω από αποικιακό καθεστώς υπαγόμενες στην Αγγλία και υποχρεωμένες να υπακούουν τυφλά στις θελήσεις της θαλασσοκράτειρας Μεγάλης Βρετανίας.

   Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στα περιστατικά που στοιχειοθέτησαν την Αμερικανική επανάσταση αλλά σε αυτά που σηματοδότησαν τη νίκη της και την τελική ανεξαρτησία της.

      Η  αμερικανική επανάσταση αποτελούσε μια  συνέχεια των αποικιοκρατικών πολέμων μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας. Έτσι οι  Γάλλοι υποστήριξαν, αρχικά μυστικά και στη συνέχεια ανοιχτά, τους Αμερικανούς πατριώτες. Ο Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών  κόμης Βερζέν, φρόντισε να στείλει πολεμοφόδια στους Αμερικανούς επαναστάτες, που είχαν ιδιαίτερη σημασία καθώς οι εξεγερθέντες δεν είχαν πυροβολικό και κυρίως στερούνταν το μπαρούτι.                

         Όταν οι αποικίες απέδειξαν τη μαχητική τους ικανότητα, η Γαλλία αναγνώρισε την ανεξαρτησία τους, (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας), υπέγραψε μια συνθήκη συμμαχίας μαζί τους και μπήκε το 1778 στον πόλεμο, στο πλευρό των Αμερικανών ενώ η Ρωσία, η Δανία και η Σουηδία αντιστάθηκαν στην απόφαση της Αγγλίας να διενεργεί νηοψία σε πλοία ουδετέρων χωρών για την ανεύρεση εχθρικού φορτίου.

    Όμως  την Άνοιξη του 1780  η κατάσταση των Αμερικανών επαναστατών ήταν άσχημη ως απελπιστική (όπως οι Έλληνες επαναστάτες) . Οι Άγγλοι βέβαια δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση (όπως ο Ιμπραήμ Πασάς).

    Έτσι τον Ιούλη του 1780 ο 26χρονος Υποστράτηγος Μαρκήσιος Ντε Λαφαγιέτ επικεφαλής 5.500 περίπου επίλεκτων Γάλλων στρατιωτών πατά το Αμερικάνικο έδαφος και μετά από μια σειρά περιπετειώδεις μάχες με κυριότερη αυτήν του Γιορκτάουν συνέβαλε τα μέγιστα στη νίκη των Αμερικανών και την αναπόφευκτη απόκτηση της ανεξαρτησίας τους.

     Ελπίζω στις Η.Π.Α. να μην υπάρχουν κάποιοι που ονομάζουν τον Τζωρτζ Ουάσιγκτον εγκληματία πολέμου και το στρατό του μισθοφόρους πλιατσικολόγους όπως εδώ.

   Ελπίζω η πλειονότητα των λαών να αναγνωρίζουν  και να τιμούν τους ποταμούς αίματος που χυθήκαν μετά τα κηρύγματα του Διαφωτισμού για να κατακτηθεί η  ελευθερία των λαών.

      Ελπίζω οι Έλληνες να μην κλονίζονται από τέτοιου είδους «εμπνευσμένα» κείμενα  και να είναι περήφανοι για τους προγόνους τους .

     Κυρίως όμως να βλέπουν μπροστά με πρότυπα αυτούς που αγωνίστηκαν για να ξαναδώσουν στους Έλληνες τη θέση που τους αρμόζει.

Με τιμή

Γρηγόρης Γιοβανόπουλος

Δάσκαλος                                     

•                                           ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΗΓΕΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ (ΕΠΙΜ.). Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ (ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ 1770-1836)
• ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ . «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21»
• ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΤΟΜΟΣ ΙΒ .ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ
• ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΙΛΗΜΩΝ . ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ EΛΛΗΝΙΚΗΣ EΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

• ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΤΣΑΝΤΙΝΗΣ ΚΩΣΤΑΣ. «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ       ΚΡΑΤΩΝ .ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ '21 - ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ».

• ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ '21 (1821-1829).
• ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ,ΤΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ. «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821»