Ήταν 13 Οκτωβρίου του 1904, όταν ο ανθυπολοχαγός πυροβολικού, Παύλος Μελάς, περνούσε στην αθανασία των εθνομαρτύρων του ελληνικού γένους, αφήνοντας την τελευταία του πνοή, μετά από μάχη με τους Τούρκους και την προδοσία της θέσης της ομάδας του, στο χωριό Στάτιστα (νυν Παύλος Μελάς) της Καστοριάς.
Ο καπετάν Μίκης Ζέζας έπεσε για την ελευθερία της Μακεδονίας, που τόσο αγάπησε, όπως χιλιάδες άλλες συμμάρτυρές του. Ο Τέλλος Άγρας, ο καπετάν Κώττας, ο δικός μας, Αντώνης Μίγγας. Πέρασαν 117 χρόνια από τη θυσία του.
Μπορεί στην πολιτική σκηνή η αντεθνική συμφωνία των Πρεσπών να έχει «εμβολιαστεί» για τα καλά στα κυβερνητικά κόμματα και όχι μόνο, μπορεί η εκκλησία να σιώπησε πλέον, μπορεί οι οργανώσεις και οι σύλλογοι να υπέστειλαν τη σημαία του αγώνα. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο Παύλος Μελάς και οι αγώνες του για τη μία και ελληνική Μακεδονία μένουν βαθιά χαραγμένοι στη μνήμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Το καντήλι για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, στον τάφο του Παύλου, δεν έσβησε ποτέ. Ο αγώνας συνεχίζεται, χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους και συμφέροντα. Γιατί είναι δίκαιος και κανένας σλάβος τυμβωρύχος δεν μπορεί να υποκλέψει την ιστορία τούτης της γης.
