Καλημέρα συντρόφισσες και σύντροφοι.

Μπορεί να μην ψηφίζουμε Φώφη, αλλά οφείλουμε να προσευχηθούμε θερμά για την υγεία της. Μπροστά στην αγωνία και τον πόνο της αρρώστιας, η ευχή κοινή.

Περαστικά πρόεδρε και να επιστρέψεις γερή στην οικογένειά σου, πρώτα. Και μετά όπου αγαπάς.

Γιατί η πολιτική με τις εντάσεις και τα πάθη της, δεν αξίζει τίποτα, μπροστά στην υγεία ενός ανθρώπου.

Από τις ειδήσεις της ημέρας. Τα μανιτάρια κάνουν καλό στην κατάθλιψη. Κάτι ήξεραν λοιπόν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι Ινδιάνοι, όπως λέει και ο ένας ΜΕΓΑΛΟΣ, κυρ-Νίκος Κωνσταντινίδης και τα έτρωγαν.

Βέβαια επέλεγαν όχι τίποτε από τα θερμοκήπια των λευκών, αλλά από το δάσος.

Και με τη βοήθεια του Μανίτου έβρισκαν τα καλύτερα. Αυτά που είχαν παραισθησιογόνες ουσίες.

Και μετά άρχιζαν τους χορούς με τα τόμαχοκ και αν έβρισκαν κανένα χλωμό πρόσωπο στο δρόμο, του έπαιρναν το σκαλπ, όπως μας δίδαξε ο θκος μας ο Μπλεκ με τον καθηγητή Μυστήριο και το Ρόντυ.

Ναι ρε, εμείς διαβάζαμε, όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Δεν είχαμε ούτε κινητά, ούτε υπολογιστές, ούτε άλλα τέτοια.

Και από τηλεόραση; Βλέπαμε τη «Μάχη» με το λοχία Σώντερς να καθαρίζει τους Γερμανούς, όπως κάνει το άζαξ με διπλάσιο αμονιαζόλ τα τζάμια.

Άντε και τον κυρ-Γιώργη στη «γειτονιά» μας. Το «μεθοριακό σταθμό», τον «άγνωστό πόλεμο» με το συνταγματάρχη Βαρτάνη και το λοχαγό Ψάχο.

Και στα διαλείμματα δεν σηκώναμε κεφάλι από τα βιβλία. Ναι, διότι και τα κλασικά εικονογραφημένα, όπως ο Μπλεκ, ο Όμπραξ και τα άλλα τινά στην αρχή, ενώ στην εφηβεία ο Ταρατατά, το Σκάνδαλο και κάτι άλλα «συγγράμματα» για την ανατομία του γυναικείου σώματος, μας βοήθησαν ιδιαίτερα στην κατανόηση των αρχαίων ελληνικών, των λατινικών, της ιστορίας.

Διότι υπήρξαμε του κλασικού. Δεν σηκώσαμε ποτέ κεφάλι από το διάβασμα. Τα βιβλία πάνω, κάτω και στη μέση ο Μπλεκ.

Σάντουιτς γνώσεων, αδέρφια.

Για αυτό και προκόψαμε. Και στις 18 του Οκτώβρη του 1981 βγάλαμε τον Ανδρέα. Και να η Εξόρμηση στο χέρι φανερά, για να τη σπάσουμε στους καραδεξιούς και να η Αυριανή και να η Ελευθεροτυπία.

Ωραία χρόνια. Και από λεφτά; Το χέρι σου σήκωνες και έρχονταν πάραυτα η κλαδική αέργων και σου έσκαγε εκατό καφετιά χιλιάρικα, να πας και εσύ ως άνθρωπος στα μπαράκια και στα μπουζούκια.

Άλλες εποχές τότε. Όχι σαν σήμερα, που βλέπετε τον Καρρά να αφιερώνει στον Κοκλώνη το έρωτά μου αγιάτρευτε.

Εμείς ζήσαμε την εποχή που η Ρίτα αφιέρωνε στον πρόεδρο το «αυτός ο άνθρωπος, αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός», ρεεεεε.