Πέρασαν 200 χρόνια από τότε που οι πρόγονοί μας επαναστάτησαν ενάντια στους κατακτητές Τούρκους, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να ζούμε και να κυκλοφορούμε σήμερα ελεύθεροι.

Η στήλη αυτή είναι ένας φόρος τιμής  σε όλους αυτούς τους Ήρωες που πρωτοστάτησαν στον Αγώνα, για να τους θυμόμαστε και να τους έχουμε πάντοτε ζωντανούς στη μνήμη μας.

Κοτζαερίδης Γεώργιος

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1785 και ακολούθησε το επάγγελμα του ναυτικού. Λίγο πρίν ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση  ναυάγησε με το ιστιοφόρο του στο Γιβραλτάρ και αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη  για να ναυπηγήσει ένα καινούργιο.

Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Παπαφλέσσα, ο οποίος τον μύησε στην Φιλική Εταιρεία. Έκτοτε ο Οικονόμου εγκατέλειψε τα εμπορικά του σχέδια και αφιερώθηκε στην απελευθέρωση της πατρίδας του.

Στην πατρίδα του την Ύδρα οι πρόκριτοι έχοντας επιφυλάξεις  για την επιτυχία της Επανάστασης, δεν θέλησαν να κινητοποιηθούν και ο Οικονόμου με την βοήθεια των Φιλικών της Πελοποννήσου  κατέλαβε στις 30 Μαρτίου του 1821 το λιμάνι του νησιού αγνοώντας τους.

Ο διοικητής του νησιού Νικόλαος Κοκοβίλας εκδιώχθηκε  και εγκαθιδρύθηκε λαϊκή εξουσία με επικεφαλής τον  Οικονόμου, ο οποίος στις 14 Απριλίου του 1821  κήρυξε την επανάσταση στην Ύδρα.

Οι πρόκριτοι του νησιού που είχαν παραγκωνιστεί από τον Οικονόμου, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του που εκδηλώθηκε στις 22 Μαίου του 1822. Ο Οικονόμου ήταν απροστάτευτος διότι οι υποστηρικτές του είχαν μπαρκάρει στα πλοία, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος του με λίγες δυνάμεις.

Συνελήφθη  και αμέσως του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Οι συγγενείς του κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν στο Κρανίδι. Επειδή ο Οικονόμου παρέμενε επικίνδυνος για τους  προκρίτους της Ύδρας, όταν ο πρόκριτος Καλαβρύτων Σωτήρης Θεοχαρόπουλος ζήτησε  από τους Υδραίους πλοία για να ελέγχουν τον Κορινθιακό κόλπο, αυτοί για να στείλουν βοήθεια, ζήτησαν την σύλληψη του Οικονόμου.

 Πράγματι, ο Οικονόμου συνελήφθη  και τέθηκε σε περιορισμό πρώτα στη Μονή της Αγίας Βαρβάρας Καλαβρύτων και στη συνέχεια στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού, γνωστή και σαν Μονή «του Φονιά».

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1821 ο Οικονόμου δραπέτευσε  από το μοναστήρι με 14 άνδρες και κατευθύνθηκε  για το Άργος για να παραστεί στην Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιούνταν εκεί. Οι πρόκριτοι της Ύδρας που τον κυνηγούσαν, και με την σύμφωνη γνώμη του Δημητρίου Υψηλάντη που ήταν ο αρχιστράτηγος των Ελληνικών δυνάμεων,  έστειλαν απόσπασμα με επικεφαλής τους Αχαιούς προκρίτους Ανδρέα Λόντο και Σωτήρη Χαραλάμπη για να τον σκοτώσουν.

 Ο Κολοκοτρώνης  μαθαίνοντας τα σχέδια των προκρίτων έστειλε τον οπλαρχηγό Τσωκρή με διακόσια παλικάρια να τον προστατεύσουν αλλά δεν πρόλαβε, με αποτέλεσμα οι  άνδρες του Λόντου να τον συναντήσουν κοντά στο  Κουτσοπόδι και  να τον δολοφονήσουν, στις 16 Δεκεμβρίου του 1821.

Ο Σπυρίδων Τρικούπης ανέφερε για τον Οικονόμου: «με την τόλμη του ανυψώθηκε υπεράνω της παντοδύναμης αριστοκρατίας και οδήγησε τον λαό στον αγώνα της ελευθερίας και της δόξας». Αντίθετα, ο Δ. Κριεζής, χαρακτηρίζει τον Οικονόμου "ιδιοτελή, μέθυσο και ανίκανο", λόγος για τον οποίο τον εγκατέλειψαν όλοι οι οπαδοί του. Είχε μεν ενθουσιασμό και πατριωτισμό υπέρ της Επανάστασης, αλλά "η καθημερινή κατάχρησίς του εις τα ποτά έκαμνε πολλούς να τον υποπτεύωσι και να μη τον πλησιάζωσι.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Γεννήθηκε στα Ψαρά το 1790 και έγινε γνωστός στην  Ελληνική Επανάσταση του 1821 σαν πυρπολητής. Από  μικρός ασχολήθηκε με το ναυτικό επάγγελμα και όταν τελείωσε το σχολείο του ακολούθησε τον πατέρα του Γεώργιο στους αγώνες του εναντίον των Βερβέρων και Αλγερινών πειρατών.

Όταν άρχισε η Ελληνική Επανάσταση, σε ηλικία μόλις 19 ετών έγινε μέλος του πληρώματος του πλοίου του Αποστόλη Αποστόλη με το οποίο  επέπεσε εναντίον ενός τουρκικού πλοίου  το οποίο και πυρπόλησε.  Το ίδιο συνέβη και στην ναυμαχία του Γέροντα και σε πολλές άλλες ναυμαχίες που σκόρπισε τον φόβο στους Τούρκους, επιφέροντας καταστροφές στον στόλο τους.

Με την λήξη του Αγώνα, αγόρασε ένα μερίδιο του πλοίου «Νέλσων» και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1933 ο Όθωνας και η κυβέρνηση του αγόρασαν τον «Νέλσωνα» και τον ενέταξαν στον Βασιλικό Στόλο του Βασιλείου της Ελλάδας με κυβερνήτη τον Παπανικολή.

Στις 20 Νοεμβρίου του 1836 μεταφέροντας στην Τεργέστη 129 παλιννοστούντες Βαυαρούς στρατιώτες, ναυάγησε  κοντά στην Ζάκυνθο αλλά  ευτυχώς  δεν έπαθε κανείς τίποτε. Μετά αυτό το ναυάγιο ο Παπανικολής τέθηκε σε διαθεσιμότητα  μέχρι το 1841, οπότε ανακλήθηκε από την κυβέρνηση και ανέλαβε κυβερνήτης στην κορβέτα «Αμαλία».

Ο Παπανικολής  το 1843 εκλέχθηκε πληρεξούσιος Ψαρών  και το 1845 στάλθηκε στο Γύθειο να εξομαλύνει κάποιες διχόνοιες μεταξύ των τοπικών παραγόντων.

Το 1848 ανέλαβε πρόεδρος του Ναυτοδικείου, θέση που διατήρησε μέχρι τον θάνατό του, το 1845. Το Ελληνικό Ναυτικό τιμώντας τον εξαίρετο αυτόν ήρωα, έδωσε το όνομά του σε δύο υποβρύχια του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.

ΚΙΟΣΣΕΣ-ΣΑΧΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Υπήρξε πλοιοκτήτης και ένας από τους ικανότερους ναυμάχους της εποχής του 1821. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1789 και ήταν γιός του Δημητρίου Σαχίνη, πλοιοκτήτη έμπορου και πρόκριτου της Ύδρας και εγγονός του   Αντωνίου Κιοσσέ προκρίτου της Ύδρας και διοικητή της Αίγινας.

Σπούδασε στην Ύδρα και την Κέρκυρα  και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1808 συνελήφθη μαζί με τον πατέρα  και τον αδελφό του Αντώνη από τον Αλή πασά επειδή αρνήθηκαν να του πουλήσουν το πλοίο τους «Ίρις» σε πολύ χαμηλή τιμή. Τα πλοίο αυτό ήταν παλιό πολεμικό Ρωσικό, 600 τόνων, ένα από τα μεγαλύτερα της εποχής.

Ο μόνος που κατάφερε  δραπετεύσει και να διασωθεί ήταν ο Γεώργιος.  Όταν ξέσπασε η Επανάσταση βρίσκονταν στην Σικελία, οπότε γύρισε στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον ναυτικό στόλο της Ύδρας με το πλοίο του «Μιλτιάδης», λαμβάνοντας μέρος σε είκοσι περίπου ναυμαχίες με ναύαρχο τον Ανδρέα Μιαούλη.

Το 1823 διορίστηκε διοικητής Σύρου και Μυκόνου και με την έλευση του Καποδίστρια το 1828, έγινε κυβερνήτης της εθνικής κορβέτας «Ύδρα» με την οποία  ανέλαβε τον αποκλεισμό του Μαλιακού κόλπου. Αντιπολιτεύτηκε τον Καποδίστρια και μετά την δολοφονία του, το 1832, ανέλαβε πληρεξούσιος Ύδρας και το 1836 διοικητής της ναυτικής Μοίρας του Αιγαίου.

Επί Όθωνα διορίστηκε διευθυντής του Ναυτικού Διευθυντηρίου του Πόρου, και λόγω της γλωσσομάθειας του διετέλεσε υπασπιστής του, καθ΄ όλη την διάρκεια της Βασιλείας του.

Το 1844 προάχθηκε σε Υποναύαρχο και στην Επανάσταση του 1864 υπερασπίστηκε τα Ανάκτορα. Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου του 1864.