Ο Αρ(α)κάς από σήμερα συντάσσεται απόλυτα με τους αρνητές!

Για να μη σας μπερδέψω, όχι με τους «ψέκα», αλλά με τους πραγματικούς αρνητές.

Τους νορμάλ αρνητές, που δεν θέλουν να βλέπουν στο τραπέζι τους μπάμιες λαδερές.

Ούτε και αρακά φυσικά, διότι δεν μπορεί να τρώμε τον εαυτό μας, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε.

Γιατί λοιπόν μανδάμ συμβία μας βάζεις στο τραπέζι φακές, φασολάκια και φασόλια γίγαντες;

Αρνούμεθα, μαζικώς και καθολικώς διαμαρτυρόμενοι.

Μας είδες να είμαστε αρνητές του κεμπάμπ, του κοκορετσιού, του αρνιού σούβλας;

Του φρικασέ με κατσικάκι γάλακτος; Της γαρδούμπας; Της μπριζόλας τόμαχοκ, ένα μέτρο;

Άντε και κατ΄ ελάχιστον καμιάς κότας ψητής στα κάρβουνα;

Με πατάτες, τυροκαυτερές, ουγγαρέζες και κετσάπια, εεεεε.

Και πίτες τηγανιτές, να βγάζουν έτσι τη λαδίλα τους, να θέλουμε 100 μέτρα χαρτί να σκουπίζουν τις μουστάκλες μας, μετά τη μασαμπούκα, για να χτυπήσουμε μια ρετσίνα-κόλα, να πάνε κάτω τα παχάκια.

Μας βγάζεις κάτι παλιογάβρους ψητούς με ελάχιστο λάδι. Εμείς το μόνο ψάρι που τρώμε, είναι το ψαρονέφρι, αγαπητοί μου.

Άσε πάλι μακαρόνια με κιμά μπολονέζ στο φούρνο, με έξτρα βουτυράκι και 17 τυριά.

Κι αν μου πείτε κάποιοι ότι έτσι αυτοκτονώ, αφού κινδυνεύει η ζωή μου από χοληστερίνες, ζάχαρα (σόρυ, ξέχασα τις γαλατόπιτες, τα εκμέκ κανταΐφια, τα καζάν ντιπί, τις σοκολατίνες, στο τέλος της μάσας, έτσι για να μη χαλάει τη γεύση το τσιγάρο) και άλλα συναφή, σας απαντώ.

Δηλαδή αυτοκτονώ εγώ, που είμαι αρνητής της μπάμιας και δεν αυτοκτονείτε εσείς, που με ένα τσίμπημα θα γλιτώσετε από τον καταραμένο τον ιό ή τουλάχιστον δεν θα νοσήσετε σοβαρά;

Αφήστε ρε τα χαζά και μην αρνείστε τη ζωή. Και αν σας τρομάζει η σύριγγα, έρχομαι εγώ, να σας κάνω μια ένεση σιροπιού πάνω από τα ρούχα.