Τηλεφωνική συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8 και στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» με το δημοσιογράφο Αλέκο Χατζηκώστα έδωσε η συγγραφέας (η οποία παράλληλα διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ) Σοφία Νικολαϊδου, την Τρίτη 7/12/2021

Απαντώντας στη ερώτηση για την επίδραση της πανδημίας στη Λογοτεχνία αλλά και στην κυκλοφορία του βιβλίου, τόνισε : «Η αίσθησή μου είναι ότι ο εκδοτικός χώρος δεν αντιμετώπισε τα σκληρά προβλήματα που αντιμετώπισαν άλλες δραστηριότητες. Αυτό το λένε και κάποιοι από τους βιβλιοπώλες και οι εκδότες, ότι τον πρώτο καιρό το βιβλίο κινήθηκε και δεν είχαμε τα προβλήματα που υπήρχαν σε άλλα κομμάτια της καθημερινότητας. Θα το δούμε πως θα πάει».

Στην ερώτηση για την επίδραση της πανδημίας στους λογοτέχνες και στην ίδια, υπογράμμισε : «Υπάρχει ένα κομμάτι του εγκλεισμού, που θα το κουβαλάμε όλοι τα επόμενα χρόνια. Νομίζω ότι δεν είναι κάτι εύκολα συζητήσιμο αυτή τη στιγμή, γιατί τα απόνερά του θα τα δούμε πολλά χρόνια μετά. Νομίζω ότι πολλούς από εμάς, τους ανθρώπους που γράφουμε, αλλά και πολλούς ανθρώπους μας έκανε να πάρουμε αλλιώς κάποια πράγματα. Μετρήσαμε αλλιώς και τους ανθρώπους γύρω μας, μετρήσαμε αλλιώς και τις ανάγκες μας, μετρήσαμε πολλά πράγματα αλλιώς. Γιατί όταν σε παίρνει μπάλα η καθημερινότητα, δεν κάθεσαι να σκεφτείς, κάποια πράγματα γίνονται αυτοματοποιημένα. Τώρα η περίσκεψη ίσως έβγαλε κάποια πράγματα στην επιφάνεια, που τα κρύβαμε κάτω από το χαλί».

Σε σχέση με το συγγραφικό της έργο αναφέρθηκε τόσο στο πρόσφατο βιβλίο της «VOR ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΟ» και το ΧΡΥΣΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ, που εκδόθηκε νωρίτερα, σημείωσε : « Αναφέρεται στη ρωσόφωνη μαφία, που ξεκινά από την πρώην ΕΣΣΔ και απλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, τους βλέπουμε στην Ελλάδα. Είναι ένα μυθιστόρημα που αφορά χρήμα, εξουσία, πολιτική, αγάπη και προδοσία, διαπλοκή ανάμεσα σ’αυτά, οι αποφάσεις που παίρνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, γιατί έγκλημα δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει στο δρόμο, είναι και πράγματα που αποφασίζονται σε επιχειρηματικά γραφεία ή σε δικαστήρια. Θα το έλεγα κοινωνικοπολιτικό-μυθιστόρημα, παρόλο που έχει στοιχεία αστυνομικού. Με ενδιαφέρει το κομμάτι της κοινωνίας και πολιτικής, άλλωστε σ’ αυτό το κομμάτι ζούμε και είναι και το βλέμμα των συγγραφέων πάνω στα πράγματα. Να δώσουμε το κλειδί και να ερμηνεύσουμε αυτό που ζούμε». Ενώ για το βιβλίο της ΧΡΥΣΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ τόνισε : «Είναι δική μας, μακεδονίτικη έκφραση. Είναι ένα μωσαϊκό από φωνές, αληθινές ιστορίες ανθρώπων. Ανήκουν σε τρεις γενιές Ελλήνων. Τη δική μας, των γονιών μας και των παιδιών μας. Όλοι τους έχουν ένα χαρακτηριστικό. Όλοι τους είναι οι πρώτοι στην οικογένειά τους που σπούδασαν. Αυτό που έλεγαν οι γονείς, να βάλει το παιδί ένα χρυσό βραχιόλι (σ.σ να σπουδάσει δηλαδή), για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Για μένα είναι μία ιστορία που ξεδιπλώνει τι είναι η Ελλάδα μέσα στον 20ο αιώνα. Το πώς φτωχά παιδιά, από χωριά, κατάφεραν με το σχολείο και τα γράμματα  να σηκώσουν το ταβάνι λίγο πιο ψηλά. Αν κάποιος πει π.χ σε έναν Άγγλο ότι μία ολόκληρη οικογένεια φρόντιζε να σπουδάσει τουλάχιστον ένα παιδί, ότι οι γονείς έκοβαν από τη μπουκιά τους, για να το στηρίξουν, ένας ξένος πολύ δύσκολα θα το καταλάβει αυτό. Όπως δύσκολα να καταλάβει και τον πόνο των παιδιών,, που δεν είχαν αυτή τη στήριξη και που χρειάστηκε ν’ ανοίξουν μόνα τους το δρόμο ή που δεν τα κατάφεραν επειδή δεν είχαν τη βοήθεια».

Απαντώντας στην ερώτηση για το τι μπορεί να προσφέρει η Λογοτεχνία σε καιρούς πανδημίας και φτώχειας για τους πολλούς, τόνισε : « Ίσως μόνο η Λογοτεχνία έχει να πει κάτι . Μέσα σε όλον αυτόν τον κακό χαμό που συμβαίνει γύρω από την επικαιρότητα που τρέχει και μας παίρνει μπάλα μέχρι αυτό το τοπίο του ζόφου, εγώ νοιώθω να κάνει ησυχία το κεφάλι μου, μόνο όταν διαβάζω. Μόνο όταν κάνω αυτή την καταβύθιση μέσα σ’ ένα βιβλίο. Μου δίνει πολλές ζωές. Όσο και ενδιαφέρουσα ζωή να ζούμε, το διάβασμα, η ανάγνωση, η κατανόηση του άλλου μου δίνει τη δυνατότητα να πω ότι έχω ζήσει πολλές ζωές. Μου χρειάζεται, γιατί μου απλώνει το χέρι απέναντι σε πράγματα που μου είναι ξένα. Η Λογοτεχνία μπορεί να σε πάρει από το χέρι και να σε πάει σε μέρη που δύσκολα πας ή που δεν θα πήγαινες μόνος σου, να σε περάσει μέσα από τη φωτιά και να μην καείς. Και εμένα αυτό μου είναι απαραίτητο στη ζωή».  

Ρωτήθηκε ακόμη για τις σκέψεις της με αφορμή τη διδασκαλία δημιουργικής γραφής στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του ΑΠΘ : «Τα ΜΜΕ γενικά περνούν μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις παγκοσμίως. Οι φοιτητές μέσα στη Σχολή μ’ έχουν εντυπωσιάσει με την όρεξή και τη φλόγα τους. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ δυνατό, που δεν μπορεί κανείς να το παραβλέψει, αλλά αυτό συμβαίνει πάντα με τα νιάτα. Αν τα νιάτα δεν έχουν φλόγα, όρεξη, δύναμη, πάθος, να πάμε τότε όλοι να κρυφτούμε στη σπηλιά μας.  Εμένα μ’ αρέσει να το βλέπω και μου δίνει δύναμη να το ζω μέσα στη Σχολή. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά και στενάχωρα για την κατάσταση, αλλά εμένα μ’ αρέσει να βλέπω πάντα μπροστά, θα έλεγα ότι δεν έχουν ειπωθεί ακόμη όλα και δεν έχει κλίσει  η ιστορία. Από αυτή τη μεγάλη ταραχή και μέσα από αυτόν το βούρκο μπορεί να βγουν πράγματα και εγώ περιμένω από τα νέα παιδιά. Κάποια απ΄ αυτά θα αντέξουν και θα προσπαθήσουν. Κάποια θα λυγίσουν . Αλλά αυτό δεν γίνεται με όλους μας; ».

Και κατέληξε : «Έρχονται γιορτές, οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη και οι γιορτές θέλουν καρδιά ανοιχτή».