Πέρασαν 200 χρόνια από τότε που οι πρόγονοί μας επαναστάτησαν ενάντια στους κατακτητές Τούρκους, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να ζούμε και να κυκλοφορούμε σήμερα ελεύθεροι.

Η στήλη αυτή είναι ένας φόρος τιμής  σε όλους αυτούς τους Ήρωες, που πρωτοστάτησαν στον Αγώνα, για να τους θυμόμαστε και να τους έχουμε πάντοτε ζωντανούς στη μνήμη μας.

ΚΡΙΕΖΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Γεννήθηκε το 1796 στην Τροιζήνα και προέρχονταν από οικογένεια Αρβανιτών. Σε ηλικία 15 ετών αιχμαλωτίστηκε, μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη από Αλγερινούς πειρατές  και υπήρξε σκλάβος τους για τρία χρόνια, οπότε δραπέτευσαν και επέστρεψαν στην Ύδρα.

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821 μετά από προτροπή του Λάζαρου Κουντουριώτη εκτόπισε τον Αντώνη Οικονόμου στο Κρανίδι, επειδή είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα.

Πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις στην Σάμο (Ιούλιος 1821), στην ναυμαχία των Σπετσών (8 Σεπτεμβρίου 1822) και συμμετείχε το 1825 μαζί με τον Κανάρη στο εγχείρημα για την πυρπόληση του αιγυπτιακού στόλου μέσα στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.

Το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε μοίραρχο του στόλου, και το επόμενο έτος συμμετείχε  στην παράδοση των Τούρκων της Βόνιτσας. Επί βασιλείας του Όθωνα προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο (ο πρώτος του ελληνικού ναυτικού με αυτό τον βαθμό) και ονομάστηκε αυλάρχης. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρμανσπεργκ και χρημάτισε  υπουργός επί των Ναυτικών στην βραχύβια κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου το 1841.

 Στις 12 Δεκεμβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία μέχρι τις 16 Μαΐου 1849, ως 10ς πρωθυπουργός του νεοσύστατου κράτους.

Επί βασιλιά Γεωργίου Α΄ ονομάστηκε επίτιμος υπασπιστής, σύμβουλος επί Ναυτικών Θεμάτων και υποναύαρχος (ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα που έφτασε μέχρι αυτόν το βαθμό). Πέθανε στην Αθήνα την 1η Απριλίου 1865 σε ηλικία 69 ετών. Ήταν παντρεμένος με την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του Γεωργίου Βούλγαρη.

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1785 και ακολούθησε το επάγγελμα του ναυτικού. Λίγο πρίν ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση  ναυάγησε με το ιστιοφόρο του στο Γιβραλτάρ και αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη  για να ναυπηγήσει ένα καινούργιο. Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Παπαφλέσσα, ο οποίος τον μύησε στην Φιλική Εταιρεία. Έκτοτε ο Οικονόμου εγκατέλειψε τα εμπορικά του σχέδια και αφιερώθηκε στην απελευθέρωση της πατρίδας του.

Στην πατρίδα του την Ύδρα οι πρόκριτοι έχοντας επιφυλάξεις  για την επιτυχία της Επανάστασης, δεν θέλησαν να κινητοποιηθούν και ο Οικονόμου με την βοήθεια των Φιλικών της Πελοποννήσου  κατέλαβε στις 30 Μαρτίου του 1821 το λιμάνι του νησιού αγνοώντας τους.

Ο διοικητής του νησιού Νικόλαος Κοκοβίλας εκδιώχθηκε  και εγκαθιδρύθηκε λαϊκή εξουσία με επικεφαλής τον  Οικονόμου, ο οποίος στις 14 Απριλίου του 1821  κήρυξε την επανάσταση στην Ύδρα. Οι πρόκριτοι του νησιού που είχαν παραγκωνιστεί από τον Οικονόμου, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του που εκδηλώθηκε στις 22 Μαίου του 1822. Ο Οικονόμου ήταν απροστάτευτος διότι οι υποστηρικτές του είχαν μπαρκάρει στα πλοία, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος του με λίγες δυνάμεις.

Συνελήφθη  και φυλακίστηκε αμέσως, αλλά οι συγγενείς του κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν στο Κρανίδι. Επειδή ο Οικονόμου παρέμενε επικίνδυνος για τους  προκρίτους της Ύδρας, όταν ο πρόκριτος Καλαβρύτων Σωτήρης Θεοχαρόπουλος ζήτησε  από τους Υδραίους πλοία για να ελέγχουν τον Κορινθιακό κόλπο, αυτοί για να στείλουν βοήθεια, ζήτησαν την σύλληψη του Οικονόμου.

 Πράγματι, ο Οικονόμου συνελήφθη  και τέθηκε σε περιορισμό πρώτα στη Μονή της Αγίας Βαρβάρας Καλαβρύτων και στη συνέχεια στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού, γνωστή και σαν Μονή «του Φονιά».

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1821 ο Οικονόμου δραπέτευσε  από το μοναστήρι και  με  συνοδεία 14 ανδρών, κατευθύνθηκε  για το Άργος για να παραστεί στην Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιούνταν εκεί.

Οι πρόκριτοι της Ύδρας που τον κυνηγούσαν, και με την σύμφωνη γνώμη του Δημητρίου Υψηλάντη που ήταν ο αρχιστράτηγος των Ελληνικών δυνάμεων,  έστειλαν απόσπασμα με επικεφαλής τους Αχαιούς προκρίτους Ανδρέα Λόντο και Σωτήρη Χαραλάμπη για να τον σκοτώσουν.

 Ο Κολοκοτρώνης  μαθαίνοντας τα σχέδια των προκρίτων έστειλε τον οπλαρχηγό Τσωκρή με διακόσια παλικάρια να τον προστατεύσουν, αλλά δεν πρόλαβαν, με αποτέλεσμα οι  άνδρες του Λόντου να τον συναντήσουν κοντά στο  Κουτσοπόδι και  να τον δολοφονήσουν, στις 16 Δεκεμβρίου του 1821.

Ο Σπυρίδων Τρικούπης ανέφερε για τον Οικονόμου: «με την τόλμη του ανυψώθηκε υπεράνω της παντοδύναμης αριστοκρατίας και οδήγησε τον λαό στον αγώνα της ελευθερίας και της δόξας».

Αντίθετα, ο Δ. Κριεζής, χαρακτηρίζει τον Οικονόμου "ιδιοτελή, μέθυσο και ανίκανο", λόγος για τον οποίο τον εγκατέλειψαν όλοι οι οπαδοί του.

Είχε μεν ενθουσιασμό και πατριωτισμό υπέρ της Επανάστασης, αλλά "η καθημερινή κατάχρησίς του εις τα ποτά έκαμνε πολλούς να τον υποπτεύωσι και να μη τον πλησιάζωσι.

ΚΙΟΣΣΕΣ-ΣΑΧΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Υπήρξε πλοιοκτήτης και ένας από τους ικανότερους ναυμάχους της εποχής του 1821. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1789 και ήταν γιός του Δημητρίου Σαχίνη, πλοιοκτήτη έμπορου και πρόκριτου της Ύδρας και εγγονός του   Αντωνίου Κιοσσέ προκρίτου της Ύδρας και διοικητή της Αίγινας.

 Σπούδασε στην Ύδρα και την Κέρκυρα  και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1808 συνελήφθη μαζί με τον πατέρα  και τον αδελφό του Αντώνη από τον Αλή πασά επειδή αρνήθηκαν να του πουλήσουν το πλοίο τους «Ίρις» σε πολύ χαμηλή τιμή.

Το πλοίοίο αυτό ήταν παλιό πολεμικό Ρωσικό, 600 τόνων, ένα από τα μεγαλύτερα της εποχής. Ο  μόνος που κατάφερε να δραπετεύσει ήταν ο Γεώργιος. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση βρίσκονταν στην Σικελία, οπότε γύρισε στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον ναυτικό στόλο της Ύδρας με το πλοίο του «Μιλτιάδης», λαμβάνοντας μέρος σε είκοσι περίπου ναυμαχίες με ναύαρχο τον Ανδρέα Μιαούλη.

Το 1823 διορίστηκε διοικητής Σύρου και Μυκόνου και με την έλευση του Καποδίστρια το 1828, έγινε κυβερνήτης της εθνικής κορβέτας «Ύδρα» με την οποία  ανέλαβε τον αποκλεισμό του Μαλιακού κόλπου. Αντιπολιτεύτηκε τον Καποδίστρια και μετά την δολοφονία του, το 1832, ανέλαβε πληρεξούσιος Ύδρας και το 1836 διοικητής της ναυτικής Μοίρας του Αιγαίου.

Επί Όθωνα διορίστηκε διευθυντής του Ναυτικού Διευθυντηρίου του Πόρου, και λόγω της γλωσσομάθειας του διετέλεσε υπασπιστής του, καθ΄ όλη την διάρκεια της Βασιλείας του. Το 1844 προάχθηκε σε Υποναύαρχο και στην Επανάσταση του 1864 υπερασπίστηκε τα Ανάκτορα. Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου του 1864.

ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ-ΤΟΜΠΑΖΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ

Γεννήθηκε το 1782  στην Ύδρα και ήταν γιός του Νικολάου Γιακουμάκη, γόνος μιας αρχοντικής οικογένειας της  Ύδρας, η οποία εγκαταστάθηκε στο νησί, προερχόμενη από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας.Το επίθετο της οικογένειας του άλλαξε σε Τομπάζη  από το είδος πλοίου-τομπάζι των αδελφών Ιάκωβου και Μανώλη. Από μικρός ο Ιάκωβος ασχολήθηκε με την ναυτιλία, την ναυπηγική τέχνη και το εμπόριο.

Το 1818 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Παναγιώτη Σέκερη και συνεργάστηκε με τους πρωταγωνιστές της Επανάστασης, Αλέξανδρο Υψηλάντη, Παναγιώτη Μπότσαρη, Παπαφλέσσα, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

 Με τη έναρξη της επανάστασης στην Ύδρα, ο Ιάκωβος Τομπάζης με απόφαση όλων των Υδραίων πλοιάρχων, ορίστηκε πρώτος ναύαρχος του Υδραϊκού στόλου και ορκίστηκε στις 28 Απριλίου 1821 πάνω στη ναυαρχίδα Θεμιστοκλής. Αφιέρωσε όλη του την περιουσία στον Αγώνα και ήταν ο πρώτος που εισηγήθηκε την χρήση πυρπολικών, τα οποία αποδείχτηκαν τρομερά όπλα στον Αγώνα του 1821.

 Συμμετείχε στην  ανεπιτυχή εξέγερση της Χίου  και ήταν αυτός που  διηύθυνε τη ναυμαχία της Ερεσσού, όπου συντελέστηκε η πρώτη ναυτική επιτυχία του Αγώνα. Στη συνέχεια έσπευσε στις Κυδωνίες για  να σώσει τον άμαχο πληθυσμός τους από την εκδικητική μανία των Τούρκων, και τον Ιούλιο του 1821 συμμετείχε  στην εκστρατεία διάσωσης της Σάμου, όταν ο Οθωμανικός στόλος επιχείρησε πολιορκία του επαναστατημένου νησιού. Συμμετείχε ως πληρεξούσιος της Ύδρας σε διάφορες Εθνοσυνελεύσεις.

Απεβίωσε το 1829 στην Ύδρα και ενταφιάστηκε με μεγάλες τιμές. Είχε έναν γιο, τον Γεώργιο Τομπάζη (1809-1892), υποναύαρχο, ναυπηγό και υπουργό επί των ναυτικών.