Οι τραγικοί καθημερινοί αριθμοί της πανδημίας (ιδιαίτεροι οι «σκληροί δείκτες», θάνατοι, διασωληνωμένοι, αύξηση εισαγωγών στα νοσοκομεία, αλλά και τα θετικά δείγματα που δεν λένε να πέσουν) προφανώς και προκαλούν δικαιολογημένη ανησυχία.
Ταυτόχρονα διαλύουν την κυβερνητική προπαγάνδα που προσπαθεί να χώσει κάτω από το χαλί τους εκατοντάδες νεκρούς κάθε βδομάδα, τους χιλιάδες που συνεχίζουν να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες που στοιβάζονται στις λίστες αναμονής για μια εγχείρηση, μια διάγνωση, ακόμα και για μια εξέταση, αντιμέτωποι με το σύστημα Υγείας της μίας νόσου.
«Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον κορονοϊό», είναι το σλόγκαν τους. Υποδεικνύουν στον λαό «να μάθει να ζει»:
Με τα υποχρηματοδοτούμενα και εμπορευματοποιημένα συστήματα Υγείας, που απέχουν «έτη φωτός» από όσα έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα με κριτήριο το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ιατρικής έρευνας. Στη χώρα μας, γι' αυτό το σύστημα Υγείας που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στην πανδημία, έχουν εγκληματική ευθύνη όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.
Με τα αντεργατικά μέτρα - ακορντεόν, που επιβλήθηκαν με πρόσχημα τη διαχείριση της πανδημίας και ήρθαν για να μείνουν. Τέτοια μέτρα είναι η τηλεργασία, οι αναστολές συμβάσεων, που η εφαρμογή τους επεκτείνεται τώρα και σε άλλες «έκτακτες καταστάσεις», το χτύπημα στη συλλογική οργάνωση και δράση, με τις ηλεκτρονικές Γενικές Συνελεύσεις και τις ψηφιακές εκλογές στα συνδικάτα.
Με την αγωνία μιας επόμενης μετάλλαξης, που όλοι οι επιστήμονες συμφωνούν ότι θα υπάρξει. Αν και δεν μπορούν να προβλέψουν την επικινδυνότητά της, είναι βέβαιο ότι η χαλάρωση της - υποτυπώδους έτσι κι αλλιώς - επιδημιολογικής επιτήρησης ανοίγει «λεωφόρους» στον ιό και στις μεταλλάξεις του, σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων από τους εμβολιασμούς εκεί όπου οι φαρμακοβιομηχανίες δεν «βλέπουν» κέρδη.
Με την ατομική ευθύνη, ως το «φάρμακο διά πάσαν νόσο», πίσω από την οποία το αστικό κράτος κρύβει τις δικές του εγκληματικές ευθύνες για την άθλια κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς, για τα πρωτόκολλα υπερμετάδοσης του ιού που ευθύνονται για χιλιάδες μολύνσεις και θανάτους.
Με ένα κράτος επιλεκτικά «ανίκανο» να προστατέψει την υγεία και τη ζωή του λαού, αλλά ταχύτατο και αποτελεσματικό όταν πρόκειται να διευκολύνει τους ομίλους στις επενδύσεις τους, ανοίγοντας και νέα κερδοφόρα πεδία, με την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, τα ΣΔΙΤ στα νοσοκομεία, τη μετατροπή του ΕΟΠΥΥ σε έναν τεράστιο ιδιωτικό ασφαλιστικό οργανισμό.
Δύο χρόνια μετά το πρώτο κρούσμα του νέου κορονοϊού στη χώρα μας, είναι πλέον καθαρό ότι προτεραιότητα του κράτους στη διαχείριση της πανδημίας ήταν από την πρώτη στιγμή η προστασία της οικονομίας και των επιχειρηματικών ομίλων, που ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να συμβαδίσει με την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού.
Το ίδιο γίνεται και τώρα: Η κυβέρνηση κηρύσσει το τέλος της πανδημίας και διαφημίζει τις προσδοκίες της για ανάπτυξη από την «απογείωση» του Τουρισμού, όταν όλα συνηγορούν ότι ο κορονοϊός είναι και θα παραμείνει απειλή για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Κανένας εφησυχασμός λοιπόν δεν δικαιολογείται!
Αντίθετα, είναι ανάγκη τώρα να δυναμώσει η διεκδίκηση ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας, πρόληψης και προστασίας από την πανδημία σε όλους τους κρίσιμους κρίκους της μετάδοσης. Η αναμονή, η αδιαφορία, ο ανορθολογισμός δεν είναι λύση!
