Τηλεφωνική συζήτηση με το γνωστό ηθοποιό, σκηνοθέτη και συγγραφέα Γιάννης Καλατζόπουλο είχε στην εκπομπή του «Λόγια σταράτα» στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8 ο δημοσιογράφος Αλέκος Χατζηκώστας, την Τρίτη 1/3.

Αναφερόμενος στον πόλεμο στην Ουκρανία τόνισε : «Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Η ανθρωπότητα είναι σε έναν καινούριο πόλεμο. Αυτό όμως πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις, γιατί είχαμε τόσο καιρό το στερεότυπο ν’ αντιμετωπίσουμε ότι ο κόσμος ήταν στα δύο μέρη, το ανατολικό και το δυτικό, και έλεγαν εδώ οι προπαγανδιστές τους ότι για όλα φταίει ο κομμουνισμός και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Τώρα βλέπουμε ότι υπάρχει ένας μονόδρομος καπιταλιστικός παντού, που δεν υπάρχει δυστυχώς πουθενά στον κόσμο, εκτός από την ηρωική Κούβα, κάπου που ο λαός να έχει στα χέρια του την εξουσία. Ο καπιταλισμός, όπως πάντα – τώρα με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και αγριότητα- τρώγεται για τα πετρέλαια, τις σφαίρες επιρροής για διόδους των αγορών, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και αυτό δεν μπορεί ν’ απαντηθεί με το να είμαστε προσεκτικοί στο πόσο μπορούμε ν’ αντισταθούμε και να μην πιστεύουμε αυτό που διαχέεται απ’ όλες τις μπάντες και να ξέρουμε ότι πάντα οι λαοί την πληρώνουν. Δηλαδή όταν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών είτε αυτοί είναι Ρώσοι, είτε αυτοί θα ‘ναι Κινέζοι και είναι ήδη, είτε οι γνωστοί Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους, τώρα τσακώνονται για τα δικά τους συμφέροντα και σκοτώνονται τα παιδιά του λαού».

Απαντώντας για την απόφαση της κυβέρνησης-ουσιαστικά- ν’ απαγορεύσει τις πολιτιστικές ανταλλαγές με τη Ρωσία, σημείωσε : «Είναι ντροπή. Τι σχέση έχει ο Πούτιν με τον Τσαϊκόφσκι και με τα μπαλέτα Μπολσόι; Τι δουλειά έχει ο ρωσικός καπιταλισμός με τον πολιτισμό αυτού του υπέροχου ρωσικού λαού, που όπως όλοι οι λαοί – δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί- ο κάθε λαός έχει τη δική του ιστορία, το δικό του πολιτισμό. Ως μεγάλη χώρα έχει ένα πολύ πλούσιο παρελθόν και πολιτιστικό παρόν. Αυτό δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με τα κανόνια και τους πυραύλους».

Αναφερόμενος στο συγγραφικό του έργο ενημέρωσε : «Τα τελευταία δύο χρόνια, κυρίως εξαιτίας της καραντίνας που μας επιβλήθηκε υποχρεωτικά, κάτι που είχα από καιρό στο μυαλό μου, αλλά δεν είχα χρόνο λόγω θεάτρου, κάθισα και μάζεψα ένα πολύ μεγάλο υλικό που είχα, το ταξινόμησα το ξεσκαρτάρισα και έβγαλα μερικά βιβλία. Έβγαλα το «Οδός Θεάτρου» (εκδόσεις Αιγόκερως ), που είναι σύντομα σημειώματα για το Θέατρο. Που έχουν να κάνουν τόσο με δικές μου αναμνήσεις την εποχή που ήμουν παιδί ή νεότερος, αλλά και από τη σύγχρονη δραστηριότητα μου, κρίσεις, θεωρητικά κείμενα που έχουν να κάνουν με τη σχέση τους με την πολιτική, την κοινωνία, τους θεατές, με τους δημιουργούς . Αλλά με σοβαρό, άλλα με ελαφρό ύφος . Νομίζω ότι είναι ένα βιβλίο που λύνει μερικές απορίες και ερωτηματικά γύρω από το Θέατρο. Το άλλο- πάλι από τις εκδόσεις Αιγόκερως- είναι μία σειρά διηγημάτων με τον τίτλο «Τι να σου πω Σουλτάνα μου», που ήλθαν από την πρωτοφανή κατάσταση της απομόνωσης λόγω πανδημίας. Επίσης έβγαλα ακόμη δύο- στο πλαίσιο μίας σειράς (εκδώσεις Φίλντιση) που λέγεται «Θέατρο για Παιδιά και… έξυπνους μεγάλους» και θ’ ακολουθήσουν άλλα δύο. Περιλαμβάνει όλες τις διασκευές που έχω κάνει για το παιδικό Θέατρο από έργα όπως Αριστοφάνη, Μπρεχτ, Ιψεν και νεότερων, αλλά και δικά μου».

Σε σχέση με τη θεατρική δραστηριότητα υπογράμμισε : «Παίζω σ’ ένα καταληκτικό έργο του Α. Μίλερ «Οι μάγισσες τους Σάλεμ», που με αφορμή ένα ιστορικό γεγονός που είχε γίνει στη Μασαχουσέτη το 1692, το έγραψε για να σχολιάσει στην εποχή του το Μακαρθισμό, το «κυνήγι μαγισσών» που γινόταν στις ΗΠΑ εναντίον προοδευτικών καλλιτεχνών με το πρόσχημα ότι ήταν πράκτορες της ΕΣΣΔ. Μας χτυπά ένα καμπανάκι, γιατί σε κάθε κοινωνία και ιστορική στιγμή μπορεί τα δόλια συμφέροντα να μετατραπούν και να ιδεολογοποιηθούν και να καταντούν σε κυνήγι μαγισσών. Το καλοκαίρι ετοιμάζομαι να παίξω με την ίδια θεατρική εταιρεία, την παράσταση «Ματωμένος Γάμος» του Φ. Λόρκα, που θα κάνει μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα».

Για τη συμμετοχή του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο σημείωσε ότι «δεν μου πολυαρέσει να παίζω στην τηλεόραση, παρόλο που τώρα τελευταία γίνονται κάποιες ωραίες σειρές σε σύγκριση με τα γενικότερα χάλια που έχει η ελληνική τηλεόραση, είμαι πολύ επιλεκτικός. Κάτι θα κάνω, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο. Πάντως δεν είναι το φόρτε μου, δεν τη συμπαθώ πολύ την τηλεόραση και απ’ ό,τι φαίνεται, είναι αμοιβαίο, δεν με συμπαθεί και εκείνη. Ενώ και στον κινηματογράφο έχω μία πιο αραιή συμμετοχή, πάντως αν μου γίνει μία καλή πρόταση, δεν θα πω όχι».

Τι έχει να πει η Τέχνη για τα όσα ζούμε (πόλεμο, πανδημία, φτώχεια); 

«Η Τέχνη γενικότερα ήταν πάντα η πιο ασφαλής καταφυγή του ανθρώπου. Είναι ένα καταφύγιο, που σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι αυτό που μας λυτρώνει και μας δίνει κουράγιο, να μπορούμε να συνεχίσουμε. Περνάμε πραγματικά μία πολύ δύσκολη κατάσταση όχι μόνο με πανδημία και πόλεμο, αλλά γενικότερα, ο κόσμος πάει «κατά διαβόλου». Βλέπουμε καθημερινά να οξύνονται οι δυσκολίες της καθημερινότητάς μας. Πιστεύω ότι ο Πολιτισμός γενικά δεν προσφέρει απλώς μία διέξοδο στον άνθρωπο να περνά την ώρα του, αλλά τον δυναμώνει ψυχικά και πνευματικά, για να μπορεί ν’ αντισταθεί, αλλά και ν’ αντέξει και ν’ αγωνιστεί, για να ξεπεράσουμε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις».