Αριστείδης Πούλιος Αίλιος
Εξ Αδριανών Προύσας
Γεννήθηκε Στους Αδριανούς Της Μυσίας, Κοντά Στην Προύσα Το 129 μ.Χ Και Ήταν Από Τους Πιο Σημαντικούς Εκπροσώπους Της Δεύτερης Σοφιστικής. Κατάγονταν Από Πλούσια Οικογένεια Γαιοκτημόνων Και Ο Πατέρας Του Ευδαίμων Ήταν Ιερέας Σε Έναν Ναό Του Δία.
Αργότερα Και Ο Ίδιος Ο Αριστείδης Έγινε Ιερέας Σε Έναν Ναό Προς Τιμή Του Ασκληπιού Με Το Όνομα Θεόδωρος. Σπούδασε Κοντά Στον Γραμματικό Αλέξανδρο Τον Κοτυαέα Και Παρακολούθησε Αρχικά Μαθήματα Ρητορικής, Αρχικά Στην Πέργαμο Με Δάσκαλο Τον Αριστοκλή Και Στην Συνέχεια Στην Αθήνα Με Δάσκαλο Τον Ηρώδη Τον Αττικό. Εκεί Πιθανόν Να Ασχολήθηκε Και Με Την Φιλοσοφία. Αργότερα Έζησε (149 -154 )Στην Αίγυπτο Όπου Διέπρεψε Σαν Ρήτορας Και Εξερεύνησε Όλη Την Χώρα Κρατώντας Ημερολόγιο, Τα Οποία Δυστυχώς Δεν Διασώθηκαν. Ταξίδεψε Ακόμη Στην Μικρά Ασία Και Σε Διάφορα Νησιά Και Έφθασε Μετά Από Ταξίδι Ενός Χρόνου , Βαριά Άρρωστος Στην Ρώμη.
Την Ιστορία Της Αρρώστιάς Του (Πιθανόν Ψυχοσωματικής) Που Κράτησε 17 Ολόκληρα Χρόνια Και Την Αντιμετώπισε Υποβάλλοντας Τον Εαυτό Του Στην Θεραπεία, Που Όπως Πίστευε Του Υποδείκνυε Στον Ύπνο Του Ο Ασκληπιός, Όταν Βρίσκονταν Στο Ασκληπιείο Της Περγάμου, Την Κατέγραψε Ο Αριστείδης Στους 6 «Ιερούς Λόγους» Του, Που Άρχισε Να Γράφει Συστηματικά Σε Μορφή Ημερολογίου Το 175. Το 156, Όταν Συνήλθε Από Την Αρρώστιά Του Εγκαταστάθηκε Στην Σμύρνη Όπου Έγραψε Τους Περίφημους Λόγους Του.
Είχε Πολλούς Μαθητές Από Τους Οποίους Δεν Έπαιρνε Καμία Αμοιβή. Έχει Διασωθεί Μόνο Το Όνομα Ενός Ρήτορα Μαθητή Του, Του Φλαβίου Δαμιανού Από Την Έφεσο.
Έγραψε Πολλούς Λόγους, Επιδεικτικούς, (Πανηγυρικούς, Επιτάφιους, Δικανικούς, Έναν Γενεθλιακό, Έναν Προσφωνητικό Και Μια Παλινωδία), Συμβουλευτικούς(Πρακτικούς) Και Αντιρρητικούς. Έγραψε Επίσης Μία Ρητορική Πραγματεία Χωρισμένη Σε Δύο Μέρη, «Λόγος Πολιτικός» Και «Λόγος Αφελής». Σώζονται 55 Λόγοι Του Και Ολόκληρη Η Πραγματεία Του. Έγραψε Και Ποιητικά Έργα Τα Οποία Θεωρούνται Μικρότερης Αξίας Από Τα Ρητορικά.
Οι Λόγου Του Αριστείδη Αποτελούν Σημαντική Πηγή Ιστορικών, Κοινωνικών, Τοπογραφικών, Γεωγραφικών Και Θρησκευτικών Πληροφοριών. Ο Ίδιος Αν Και Επανειλημμένα Αρνήθηκε Να Αναλάβει Οποιονδήποτε Δημόσιο Λειτούργημα, Φαίνεται Ότι Ενδιαφέρονταν Για Τα Προβλήματα Του Τόπου Του Και Ιδιαίτερα Για Εκείνα Που Είχαν Σχέση Με Την Κυριαρχία Των Ρωμαίων.
Η Πλεονεκτική Θέση Του Ως Προς Τους Άλλους Συμπατριώτες Του, Εξ Αιτίας Των Φιλικών Σχέσεων Που Είχε Αναπτύξει Κατά Την Διάρκεια Της Παραμονής Του Στην Ρώμη Δεν Τον Εμπόδιζε Να Διακρίνει Τις Συνέπειες Που Συνεπάγονταν Για Τους Έλληνες Η Έλλειψη Πολιτικής Ανεξαρτησίας.
Παράλληλα Όμως Εξυμνούσε Την Αυτοκρατορία ( Ειδικά Στον Λόγο Του «Εις Ρώμην» Και Θεωρούσε Την Ρωμαϊκή Κυριαρχία, Ως Λύση Για Να Τερματιστούν Οι Συνεχείς Διαμάχες Ανάμεσα Στους Έλληνες. Χρησιμοποιούσε Επίσης Την Επιρροή Του Προς Όφελος Της Πατρίδας Του. Συγκεκριμένα Μετά Τον Καταστρεπτικό Σεισμό Της Σμύρνης Το 178 μ.Χ, Ο Αριστείδης Αφού Θρήνησε Με Την «Μονωδία Του» Την Συμφορά, Απεύθυνε Προς Τον Αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο Και Τον Γιο Του Κόμμοδο Ένα Συγκινητικό Λόγο, Τον «Σμυρναϊκό», Με Αποτέλεσμα Να Παραχωρηθεί Στην Πόλη Οικονομική Βοήθεια Και Φορολογική Ατέλεια.
Ως Ρήτορας Ο Αριστείδης Ξεχώριζε Από Τους Περισσότερους Εκπροσώπους Της Δεύτερης Σοφιστικής, Όχι Μόνο Ως Προς Την Ποιότητα Των Λόγων Του Αλλά Και Από Το Γεγονός Ότι Αποστρεφόταν Τα «Ασιανικά» Ρητορικά Μέσα ( Με Κύριο Χαρακτηριστικό Το Πομπώδες Ύφος) Των Συγχρόνων Του, Που Τους Κατηγορούσε Ότι Είχαν Σκοπό «Γαργαλίσαι Τα Ώτα Των Ακροατών».
«Ασιανικά» Στοιχεία Παρουσιάζουν Μόνο Οι Πρακτικοί Λόγοι Του Και Μάλιστα Οι Δικανικοί. Εξ Άλλου Ο Αριστείδης Υπήρξε Ένας Επιτυχημένος Αττικιστής Που Είχε Ως Πρότυπα Την Γλώσσα Του Αριστοφάνη Και Το Πνεύμα Του Ισοκράτη. Ανάμεσα Στους Αντιρρητικούς Του Λόγους Συμπεριλαμβάνεται Και Ο «Προς Πλάτωνα Υπέρ Των Τεττάρων» Όπου Ο Ρήτορα Υπερασπίζεται Την Ρητορικοί Από Τις Επικρίσεις Των Φιλοσόφων.
Το Έργο Αυτό Που Προκάλεσε Έντονες Αντιδράσεις Στους Νεοπλατωνικούς Της Αθήνας ( Πορφύριος Και Ολυμπιόδωρος), Καθώς Και Ο «Παναθηναϊκός» Λόγος Του, Αποτελούν Ένα Είδος Εγχειριδίων Της Ελληνικής Ιστορίας Και Μια Απόπειρα Ωραιοποίησης Του Αττικού Παρελθόντος. Τέλος Με Την Πραγματεία Του Θεωρείται Πρόδρομος Του Ερμογένη.
Ο Αριστείδης, Αττικιστής Από Πεποίθηση, Υπήρξε Ένας Από Τους Μεγαλύτερους Ρήτορες Της Εποχής Του Και Οι Σύγχρονοί Του Τον Αποκαλούσαν «Νέο Δημοσθένη». Κέρδισε Στεφάνι Νίκης Σε Ρητορικούς Αγώνες Στην Έφεσο Και Επηρέασε Μεγάλους Ρήτορες Του 4ου μ.Χ Αιώνα, Όπως Τον Λιβάνιο Που Τον Θεωρούσε Κλασσικό, Και Τον Ιμέριο. Τα Έργα Του Αποτελούσαν Γενικά Αντικείμενα Μελέτης Μέχρι Τους Υστεροβυζαντινούς Χρόνους. Πέθανε Στην Σμύρνη Το 189 μ .Χ.
Ασκληπιάδης Ή Αγαθινός Εκ Προύσας
Γεννήθηκε Στα Τέλη Του 2ου π.Χ Αιώνα Στην Προύσα, Κατ΄ Άλλους Στην Κίο Και Πέθανε Στις Αρχές Του 1ου π.Χ Αιώνα. Ήταν Γιατρός Και Φιλόσοφος, Πρόδρομος Της Μεθοδικής Σχολής) (Που Ιδρύθηκε Από Έναν Μαθητή Του Το Θεμίσωνα Τον Λαοδικέα) Και Ο Πρώτος Εκπρόσωπος Της Ελληνικής Ιατρικής Που Έδρασε Στην Ρώμη. Ο Ασκληπιάδης Γνώρισε Την Φιλοσοφία Του Επίκουρου Στην Αθήνα Κοντά Στους Διαδόχους Του Τελευταίου, Τον Απολλόδωρο, Τον Κηποτύραννο Και Τον Δημήτριο Τον Λάκωνα Και Παρέμεινε Για Ένα Χρονικό Διάστημα Στην Πόλη Πάριο Του Ελλησπόντου. Το Αργότερο Το 91 Έφθασε Στην Ρώμη Όπου Αρχικά Εργάστηκε Σαν Δάσκαλος Της Ρητορικής Και Στην Συνέχεια Ως Γιατρός Και Κέρδισε Την Εύνοια Πολλών Επιφανών Ρωμαίων.
Χάρη Στην Φήμη Που Είχε Αποκτήσει Εκεί, Τον Κάλεσε Στην Αυλή Του Ο Βασιλιάς Του Πόντου Μιθριδάτης, Αλλά Ο Ασκληπιάδης Αρνήθηκε Να Πάει Και Του Έστειλε Μόνο Τα Συγγράμματά Του. Αναφέρεται Ότι Είχε Τόση Εμπιστοσύνη Στις Μεθόδους Που Εφάρμοζε, Οι Οποίες Απέκλινα Πολύ Από Την Ως Τότε Ιατρική, Ώστε Διακήρυττε Ότι Αν Κάποτε Αρρώσταινε Δεν Έπρεπε Να Θεωρείται Πια Γιατρός.
Πράγματι Πέθανε Σε Βαθειά Γεράματα Και Όχι Από Αρρώστια Αλλά Από Τις Συνέπειες Της Πτώσης Του Από Μια Σκάλα. Ο Ασκληπιάδης Επαινέθηκε Πολύ Από Πολλούς Συγχρόνους Του Αλλά Και Μεταγενέστερους, Όπως Π.Χ Από Τον Αντίοχο Τον Ασκαλωνίτη, Ο Οποίος Είπε Γι΄ Αυτόν Ότι «Ουδενός Υπήρξε Δεύτερος»
Κατηγορήθηκε Όμως Σαν Αγύρτης Επειδή Άσκησε Την Ιατρική Χωρίς Να Έχε Ιατρική Μόρφωση, Επειδή Χρησιμοποιούσε Ευρύτατα Το Κρασί Ως Θεραπευτικό Μέσο Και Ίσως Από Το Γεγονός Ότι Είχε Φέρει Κάποτε Στην Ζωή Έναν Πεθαμένο ( Είχε Διαγνώσει Ότι Επρόκειτο Για Νεκροφάνεια).
Το Φιλοσοφικό Και Θεωρητικό Μέρος Της Ιατρικής Του Ασκληπιάδη Ανάγεται Στην Ατομική Θεωρία Του Δημόκριτου Και Ειδικότερα Στην Συνέχισή Της Από Τον Ηρακλείδη Τον Ποντικό, Ως Μοριακή Θεωρία, Και Από Τον Επίκουρο. Σύμφωνα Με Τις Απόψεις Του Ασκληπιάδη Το Ανθρώπινο Σώμα Αποτελείται …
Α) Από Αμέτρητα Σωματίδια Τους «Άναρμους Όγκους», Διαφορετικού Μεγέθους Και Σχήματος Που Κινούνται Αδιάκοπα Και Αλλάζουν Μορφή Καθώς Συγκρούονται Μεταξύ Τους.
Β) Από Χώρους Τους Ονομαζόμενους «Πόρους» Μέσα Στους Οποίους Κινούνται Επίσης Σωματίδια.
Η Σωματική Υγεία Του Ατόμου Εξαρτάται Από Την Ομαλή Και Ανεμπόδιστη Κίνηση Των Σωματιδίων Και Συνεπώς Από Την Συμμετρία Της Κατανομής Τους Ως Προς Τους Πόρους Του Σώματος, Καθώς Και Το Εύρος (Άνοιγμα ) Των Πόρων Αυτών.
Στην Διαδικασία Αυτή Σημαντικό Ρόλο Παίζουν Οι Σφυγμοί Και Η Αναπνοή. Για Τον Ασκληπιάδη Η Ασθένεια ( Που Κατά Τον Ιπποκράτη Ήταν Διαταραχή Της Αναλογίας Των «Χυμών Του Σώματος» ) Ήταν Συνέπεια Της Διαταραχής Της Συμμετρίας Των Σωματιδίων Και Των Πόρων. Εξ Άλλου Υποστήριζε Ότι Η Ψυχική Υγεία Είναι Συνυφασμένη Με Την Σωματική, Αμφισβητώντας Όμως Όπως Και Οι Επικούρειοι Την Ύπαρξη Ψυχής Έξω Από Το Σώμα.
Το Πρακτικό-Θεραπευτικό Μέρος Της Ιατρικής Του Έρχονταν Σε Σύγκρουση Με Την Φαρμακευτική Αντιμετώπιση Των Ασθενειών Από Τους Συγχρόνους Του Γιατρούς, Ενώ Μπορεί Να Θεωρηθεί Ότι Πλησίαζε Τις Μεθόδους Της Σύγχρονης Φυσιοθεραπείας. Τις Μεθόδους Αυτές Είχε Χρησιμοποιήσει Για Πρώτη Φορά Ο Κλεόφαντος, Ένας Γιατρός Του 3ου Αιώνα Από Τον Οποίο Ο Ασκληπιάδης Είχε Πιθανόν Επηρεαστεί.
Τέτοια Θεραπευτική Μέσα Εκτός Από Το Κρασί Ήταν Η Υδροθεραπεία, Η Γυμναστική, Οι Παθητικές Κινήσεις, Οι Μαλάξεις, Η Δίαιτα Κ.Α. Συνιστούσε Επίσης Να Χρησιμοποιούνται Αλλά Με Μέτρο, Η Φλεβοτομία, Οι Βεντούζες Και Το Κλύσμα, Ενώ Ήταν Εντελώς Αντίθετος Στην Διαδεδομένη Τότε Λήψη Εμετικών Και Καθαρτικών Φαρμάκων.
Στον Ασκληπιάδη Ανάγεται Ακόμη Η Διάκριση Των Παθήσεων Σε Οξείες Και Χρόνιες, Καθώς Και Των Σπασμών Σε Κλονικούς Και Τονικούς. Ασχολήθηκε Επίσης Ιδιαίτερα Με Την Χειρουργική Και Την Γυναικολογία. Ο Ασκληπιάδης Έγραψε 17 Έργα Το ( Διαλείποντος Πυρετού, Περί Οξέων Παθών, Περί Αναπνοής Και Σφυγμών, Περί Ελκών, Περί Οίνου Δόσεως, Περί Αλωπεκίας, Περί Στοιχείων Κ.Α ) Από Τα Οποία Σώζονται Ελάχιστα Αποσπάσματα.
