(6ο μέρος)
Την ακεραιότητα και την εντιμότητα του Κολοκοτρώνη κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Φτάνει ο κάθε δύσπιστος να σκεφθεί το εξής γεγονός: Τη συμπεριφορά του γενικά απέναντι των Αλβανών: Λίγες μέρες πριν αναχωρήσουν οι Αλβανοί, του εμπιστεύτηκαν δεκατρία μεγάλα κιβώτια, τα οποία περιείχαν τα χρήματα των μισθών τους οποίους εξόφλησε ο Κεχαγιάμπεης (περίπου ένα εκατομμύριο γρόσια) και αντικείμενα πολύτιμα (κοσμήματα, πολύτιμους λίθους και σκεύη μεγάλης αξίας) τα οποία κατείχαν οι Αλβανοί από άλλα λάφυρά τους. Ο Κολοκοτρώνης μερικές ημέρες μετά την έξοδό τους από την Τριπολιτσά, όταν οι Αλβανοί βρίσκονταν σε ασφαλές μέρος, τους τα επέτρεψε. Αν ο Κολοκοτρώνης ήταν ο άνθρωπος που θέλει να μας παρουσιάσει ο Ρεμπώ, γιατί να επιστρέψει όλον αυτόν τον θησαυρό στους Αλβανούς; Θα μπορούσε κάλλιστα να τον λογαριάσει ως λεία πολέμου και να μην τον επιστρέψει ή και να παραδώσει όσα ήθελε απ’ αυτόν.
Αλλά ο Ρεμπώ έγραψε κι άλλα σε βάρος του Γέρου του Μοριά, δεν αρκέστηκε στα παραπάνω. Έγραψε πως ο Κολοκοτρώνης είχε κατατεθειμένους αμύθητους θησαυρούς σε διάφορες ευρωπαϊκές τράπεζες. Κουτά κι άτιμα λόγια, γιατί ο Κολοκοτρώνης ενώ πολλές φορές είχε την ευκαιρία «να τα κάνει την μπάζα του», ποτέ και τίποτε δεν ιδιοποιήθηκε απ’ ό,τι δεν του ανήκε. Πλην των γαιών που του δόθηκαν αργότερα, όπως σε όλους τους αγωνιστές, ποτέ δεν δημιούργησε περιουσία και πέθανε πάμπτωχος.
Την κατηγορία αυτή για τον Χανέν επαναλαμβάνει και Πουκεβίλ, ο οποίος στηρίχθηκε στα απομνημονεύματα του Ρεμπώ, ο οποίος τα είχε δημοσιεύσει το 1824 στο Παρίσι, προτού δηλ. ο Πουκεβίλ γράψει την ιστορία του.
Ο Πουκεβίλ στα 1815 με την παλινόρθωση των Βουρβώνων στάλθηκε πρόξενος στην Πάτρα όπου και έμεινε ως τα 1820, οπότε τον αντικατέστησε ο αδελφός του. Στο διάστημα της παραμονής του στην πρωτεύουσα των Αχαιών επηρεάστηκε από την αντιπάθειά τους προς τον Κολοκοτρώνη. Στην ιστορία, λοιπόν, του Πουκεβίλ, η οποία διακρίνεται για την ενάργεια των περιγραφών του αλλά και τα πολλά παραπλανητικά του συμπεράσματα, βρήκε φιλοξενία και η πληροφορία του Ρεμπώ για χρηματισμό του Κολοκοτρώνη, τον οποίο δε συμπάθησε ποτέ.
Ο Ρεμπώ δεν περιορίστηκε στη σπίλωση του Κολοκοτρώνη, η μπάλα πήρε και την Μπουμπουλίνα. Λέει ότι τρεις μέρες πριν από την άλωση η Μπουμπουλίνα ήλθε στην Τρίπολη και επισκέφθηκε τη σύζυγο του Χουρσίτ πασά, η οποία τη φόρτωσε με δώρα και της εμπιστεύτηκε τα ανυπολόγιστης αξίας κοσμήματά της καθώς και τα κοσμήματα των γυναικών των πασάδων, τα οποία ιδιοποιήθηκε η Μπουμπουλίνα. Ευτυχώς όμως είχε την πρόνοια να προσθέσει ότι το γεγονός αυτό ήταν ανεπιβεβαίωτη φήμη. Περιττό να πούμε πως τέτοιες φήμες, που μπορούν να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα την τιμή και την υπόληψη ευυπόληπτων ανθρώπων, ένας σοβαρός και έντιμος απομνηματογράφος αποφεύγει να τα περιλάβει στο ρεπερτόριό του. Μόνον ένας σαν τον Ρεμπώ με δυσμενή διάθεση και προκατάληψη τα χρησιμοποιεί.
Την κατηγορία αυτή επαναλαμβάνει και ο τερατολόγος Μαυρίκιος Περσά. Η περικοπή έχει ως εξής:
«Ολοι οι Έλληνες αρχηγοί έμειναν εις την Τρίπολιν, καθώς και εκείνη η θηριώδης Μπουμπουλίνα, που είχε την καλήν της μερίδα από την λείαν και που ξεπέρασε σε σκληρότητα τον Κολοκοτρώνη και τους συντρόφους του. Όλοι οι αρχηγοί είχαν εγκατασταθεί εις τα καλύτερα τουρκικά σπίτια. Η Μπουμπουλίνα δεν ελησμόνησε τον εαυτό της και είδα εγώ ο ίδιος εις την αυλήν του σπιτιού όπου κατείχε αυτή η τίγρις τετρακόσια κεφάλια Τούρκων και των δύο φύλων. Ήτο έργον εκείνης της ηρωϊδος».
Ο Περσά ψεύδεται ασύστολα, γιατί πρωτίστως δεν ήταν παρών κατά την άλωση της Τριπολιτσάς. Βρισκόταν με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην Κορινθία και ήλθε 10-12 μέρες μετά την άλωση. Ήταν δυνατόν να μένουν 10-13 μέρες άταφα τόσα νεκρά κεφάλια και να μπορούσε να τα μετρήσει ο Περσά; Η Μπουμπουλίνα ήταν μεγάλη ηρωίδα της Επανάστασης αλλ’ είχε άμετρη ανθρωπιά και λεβεντιά. Ούτε κυνηγός κεφαλών ήταν, ούτε ποτέ θα καταδεχόταν ν’ αποκεφαλίσει άοπλες κι απροστάτευτες γυναίκες. Είναι πασίγνωστη η στάση που κράτησε απέναντι των Τουρκισσών γυναικών του κυριευθέντος Ναυπλίου η Μπουμπουλίνα. Τις μάζεψε όλες σ’ έναν ασφαλή χώρο κι έδωσε εντολή να μην της πειράξει κανένας με τα αξέχαστα λόγια: «Αυτές εδώ που βλέπετε είναι δικές μου, Ρωμιές κι αν είναι ή Τούρκισσες όμοια τις λογαριάζω γι’ αδελφές μου».
Όσο για τη σκληρότητα, που λέει ότι επέδειξε ο Κολοκοτρώνης είναι κι αυτό ψέμα ολκής. Είναι απόλυτα βεβαιωμένο ότι το πρώτο 24ωρο που έγιναν οι πολλές σφαγές ο Κολοκοτρώνης απουσίαζε, ήταν απασχολημένος με την έξοδο και τη φυγάδευση των Αλβανών, οι οποίοι, όπως είχαν συμφωνήσει, θα έπρεπε να βγουν από την πόλη με τα όπλα τους από την πύλη των Καλαβρύτων, έξω από την οποία περίμενε και αυτός. Οι Αλβανοί μετακινήθηκαν στο χωριό Μεντενάκι και την επομένη αναχώρησαν για τα Καλάβρυτα με τη συνοδεία φρουράς από τριακόσιους άνδρες υπό τον Πλαπούτα. Όλα αυτά τα ρύθμιζε ο Κολοκοτρώνης, οπότε αυτός και οι άνδρες του απουσίαζαν από την Τριπολιτσά. Αλλά αυτός ο «αγνός φιλέλληνας», όπως και άλλοι όμοιοι του, δεν έχασε ευκαιρία να σπιλώσει υπολήψεις. Είχε τους λόγους του βέβαια.
Συνεχίζεται
