Το βράδυ της 24ης Μάρτη του 1999, τα αμερικανοΝΑΤΟϊκά αεροπλάνα και οι πύραυλοι άρχισαν να «ξερνούν φωτιά» στη Γιουγκοσλαβία, προσθέτοντας μια ακόμη αιματοβαμμένη σελίδα στην ιστορία της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ.
Εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ένα μακελειό που κράτησε 78 μέρες, οδηγώντας στον θάνατο πάνω από 3.500 ανθρώπους, εκ των οποίων τα 3/4 ήταν άμαχοι και μεταξύ αυτών ήταν 400 παιδιά. Για χάρη... της «ειρήνης» και της «σταθερότητας», ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ εξαπέλυσαν στις 24/3/1999 τη δολοφονική ιμπεριαλιστική επέμβαση. Ο πόλεμος έληξε με την έκδοση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέσω της οποίας ουσιαστικά επιχειρήθηκε «νομιμοποίηση» της ΝΑΤΟικής επέμβασης, ενώ το Κοσσυφοπέδιο μετατράπηκε έκτοτε σε προτεκτοράτο.
Στις 11 βδομάδες των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, πραγματοποιήθηκαν 2.300 αεροπορικές επιδρομές, από 1.130 πολεμικά αεροσκάφη. Εκτοξεύτηκαν από αέρος 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, χιλιάδες βόμβες ραδιενεργού απεμπλουτισμένου ουρανίου, ενώ χρησιμοποιήθηκαν 37.000 βόμβες διασποράς, προκαλώντας τεράστιες απώλειες αμάχων. Με αυτά τα μέσα βομβαρδίστηκαν πολυκατοικίες, γέφυρες, σχολεία, νοσοκομεία και μαιευτήρια, κομβόι προσφύγων, έως νεκροταφεία...
Με την ολοκλήρωση της επέμβασης και τη δημιουργία του προτεκτοράτου του Κοσόβου προστέθηκε μια ακόμα πληγή στα Βαλκάνια, ένα αναμμένο φιτίλι που «καπνίζει» και στις μέρες μας, σηματοδοτώντας νέους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής.
Η Γιουγκοσλαβία δεν επιλέχθηκε τυχαία ως πεδίο θερμής εφαρμογής του νέου ΝΑΤΟϊκού δόγματος. Γεωγραφικά, βρισκόταν στο κέντρο των Βαλκανίων, στην καρδιά μιας περιοχής - σταυροδρόμι δύο Παγκόσμιων Πολέμων. Μια περιοχή η οποία, σύμφωνα με τον αμερικανοΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό, για να μπει κάτω από τον έλεγχό του, στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, προϋπόθεση ήταν ο κατακερματισμός της και η σταδιακή ΝΑΤΟποίησή της.
Η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησε όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, όταν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κυριάρχησαν και στη Γιουγκοσλαβία.
Μετά τις ανατροπές, η επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα Βαλκάνια πήρε γενικευμένο χαρακτήρα. Με αφετηρία το 1991 και την άμεση αναγνώριση από το ευρωατλαντικό μπλοκ της κήρυξης ανεξαρτησίας της Κροατίας, της Σλοβενίας και της ΠΓΔΜ (η σημερινή Βόρεια Μακεδονία), οδήγησε σταδιακά στον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας. Μετά το 1991 ακολούθησε ένας τετραετής καταστροφικός πόλεμος (σε Κροατία και Βοσνία - Ερζεγοβίνη), ο τερματισμός του οποίου, με τη Συμφωνία του Ντέιτον, το 1995, μετέτρεψε τη Βοσνία σε μια χώρα - προτεκτοράτο, με το φιτίλι των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων να παραμένει αναμμένο.
Κορύφωση των παραπάνω αποτέλεσε η ΝΑΤΟϊκή επέμβαση το 1999, που είχε ως αποτέλεσμα την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου.
Στόχος τους ήταν και συνεχίζει να παραμένει ο έλεγχος σφαιρών επιρροής, των νέων αγορών, των πρώτων υλών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Κι όπως σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, βρίσκονται και τα ανάλογα προσχήματα.
Στο έγκλημα της επέμβασης του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 συμμετείχαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις της εποχής, ανεξαρτήτως αποχρώσεων, ενώ «πρώτα βιολιά» αποτέλεσαν μια σειρά από σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, όπως της Γερμανίας του Γκ. Σρέντερ και του «οικολόγου» Γ. Φίσερ, της Ιταλίας του Μ. Ντ' Αλέμα, της Γαλλίας του Λ. Ζοσπέν, της Ελλάδας του ΠΑΣΟΚ και του Κ. Σημίτη, και ο επίσης σοσιαλδημοκράτης γγ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα κ.ά., υπό την ηγεσία του Αμερικανού Δημοκρατικού Προέδρου Μπιλ Κλίντον.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τότε έδωσε «γην και ύδωρ», βάσεις, υποδομές και λιμάνια για να περάσουν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα και ο εξοπλισμός τους. Η Θεσσαλονίκη επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε ορμητήριο του θανάτου. Αντίστοιχα, η ΝΔ σιγόνταρε την ενεργή συμμετοχή και εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟϊκό μακελειό.Ο δε Συνασπισμός, που μετεξελίχτηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά ταύτιζε τον θύτη με το θύμα. Εκανε εκκλήσεις προς την ΕΕ «να απεμπλακεί από τα σχέδια των Αμερικανών, ώστε να ανακτήσει την αξιοπιστία και το κύρος της» (!) και να παραμείνει «ενωμένη, ισχυρή πολιτική δύναμη στις παγκόσμιες εξελίξεις, παράγοντας ειρήνης και ελευθερίας στον κόσμο»!
Απέναντι στο μακελειό αναπτύχθηκε και στην περιοχή μας ένα πλατύ, πολύμορφο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Ο πόλεμος σήμερα στην Ουκρανία επιβάλει έναν ανάλογο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την απεμπλοκή της χώρας μας, το κλείσιμο των βάσεων για μια Ελλάδα με το λαό στο οικονομικό και πολιτικό της τιμόνι!
