Τηλεφωνική συνέντευξη με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μαρίνα Γιώτη- με αφορμή την παρουσίαση του νέου της βιβλίου στη Βέροια στις 7/4 (με πρωτοβουλία του βιβλιοπωλείου «ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ»- είχε ο Αλέκος Χατζηκώστας στην εκπομπή του «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) την Παρασκευή 1 Απριλίου.
Απαντώντας για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Τα Φλαφ της ευτυχίας», τόνισε : «Είναι ένα βιβλίο για παιδιά 4-9 ετών, όσο διαβάζουν τα εικονογραφημένα δηλαδή. Το βιβλίο αυτό έρχεται να μιλήσει για την ευγνωμοσύνη. Η ευγνωμοσύνη- σύμφωνα με έρευνες- συνδέεται ειδικά στα παιδιά με την ευτυχία. Αν καταφέρουμε λοιπόν να μάθουμε τεχνικές ευγνωμοσύνης στα παιδιά μας από μικρή ηλικία και γίνει μία δεύτερη φύση, μεγαλώνοντας μπορεί να είναι πιο ευτυχισμένα στη στιγμή. Η εκπαίδευση ευγνωμοσύνης είναι εκπαίδευση αισιοδοξίας. Και μέσα στο βιβλίο υπάρχουν ασκήσεις, που μπορούν να γίνουν με πολύ διασκεδαστικό τρόπο…Η ευγνωμοσύνη είναι ο πρώτος από τους δύο πυλώνες της ψυχικής ανθεκτικότητας. Και η ανθεκτικότητα στα παιδιά μας είναι μία από τις δεξιότητες που πρέπει να καλλιεργήσουμε για όλα αυτά που έρχονται. Για την εποχή μας η υψηλή ανθεκτικότητα, η κριτική σκέψη είναι απ’ αυτά που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας, για να μπορέσουν να ζήσουν πιο ολοκληρωμένες και ευτυχισμένες ζωές. Ο άλλος πυλώνας ψυχικής ανθεκτικότητας είναι πώς να μην τα παρατάμε και εκεί αναφέρεται το προηγούμενο βιβλίο μου «Γέτι-Η δύναμη του ακόμη», που έχει βραβευτεί και μεταφραστεί στο εξωτερικό, που μιλά για το πώς να μην τα παρατάμε. Πως αυτή η λέξη, το ακόμη – μία μικρή λέξη με μεγάλη δύναμη- μπορεί να μας βοηθά, ώστε με τη δουλειά και τη συνέπεια, αγκαλιάζοντας τα λάθη και τις αποτυχίες μας και μαθαίνοντας απ’ αυτά, να μπορέσουμε να ολοκληρώνουμε τα όνειρά μας».
Απαντώντας σε ερώτηση για την προσφορά του παιδικού βιβλίου σε μία εποχή που κυριαρχεί η εικόνα των λαπτοπ και κινητών, υπογράμμισε : «Είναι πάρα πολύ δύσκολο με όλες αυτές τις οθόνες γύρω μας. Για μας τους ενήλικες είναι ένα αναγκαίο κακό. Από εμάς τους γονείς εξαρτάται στις μικρές ηλικίες να τους μάθουμε το βιβλίο. Η σημασία του μεγάλη, γιατί πέρα από όλα τα άλλα που προσφέρει- να ταξιδέψεις, να μάθεις- το βιβλίο είναι η καλύτερη γυμναστική του εγκεφάλου, γιατί ενεργοποιεί τη φαντασία, μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, μαθαίνουμε λεξιλόγιο, να εκφραζόμαστε . Όσον αφορά το βιβλίο μας βοηθά, γιατί τα παιδιά το χρησιμοποιούν ως νοητικό χάρτη…Ενεργοποιούν τη φαντασία του και βοηθούν το μυαλό του να καταλάβει το χωροχρόνο. Η συνεχής αλλαγή της οθόνης δημιουργεί πολλά προβλήματα στον εγκέφαλο των παιδιών. Επομένως η χρήση της οθόνης θέλει πολύ μέτρο, ειδικά στις πολύ μικρές ηλικίες που αναπτύσσεται ο εγκέφαλος των παιδιών. Η πανδημία δυσκόλεψε πολύ αυτό το έργο, γιατί οι γονείς που ήθελαν να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από τις οθόνες, αναγκάστηκαν γιατί μέσω του κινητού ουσιαστικά πέρναγε όλη μας η ζωή και τα παιδιά εθίστηκαν σ’ αυτό. Είναι στιγμή λοιπόν να τα τραβήξουμε μακριά, να τα δώσουμε άλλες προσλαμβάνουσες, ώστε να βγουν έξω, να παίξουν με τα βιβλία, να πάνε στις βιβλιοθήκες, να κάνουν αθλήματα, να περπατήσουν, αν έλθουν σε επαφή με άλλα παιδιά. Τα παιδιά δεν μπορείς να τα υποχρεώσεις «μην το έχεις» (σ.σ το κινητό). Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να τους δώσεις άλλες επιλογές. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να γυρίσουμε τα παιδιά μας σε μία κοινωνικοποίηση, σ’ έναν άλλο τρόπος ζωής, αυτό που πάντα φανταζόμασταν για εκείνα, να τους δώσουμε και πολύ χαρά».
Πώς πρέπει να μιλήσουμε τα παιδιά για την κρίση, τη φτώχεια, τον πόλεμο, που εμείς οι μεγαλύτεροι βιώνουμε; « Δεν είμαι ψυχολόγος. Δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε 100%. Σίγουρα δεν τα βάζουμε να δουν ειδήσεις μαζί μας. Αλλά τα παιδιά έρχονται σε επαφή, ακούν. Να τους πούμε αρχικά ότι αυτά δεν συμβαίνουν εδώ- ο πόλεμος- δεν πρέπει να τα τρομάζουμε. Να τα πούμε ότι υπάρχουν δυσκολίες, που όμως ξεπερνάμε. Γι’ αυτό μιλάμε για την ευγνωμοσύνη, χωρίς να συγκρίνουμε ότι εκεί έχουν πόλεμο, ενώ εμείς δεν έχουμε, αλλά να τονίσουμε όλα τα πράγματα που υπάρχουν στη ζωή μας. Εμείς έχουμε ένα πιάτο φαγητό, έχουμε ασφάλεια, έχουμε ειρήνη- χωρίς να συγκρίνουμε- έχουμε την οικογένειά μας, έχουμε την υγεία μας. Κάθε οικογένεια έχει πολλά, για να τονίσει και να περάσει στα παιδιά. Θα εκπλαγείτε, αν ακούσετε τα ίδια τα παιδιά να λένε όλα αυτά τα πράγματα που θέλουν να κρατήσουν. Οπότε επικεντρωνόμαστε στο θετικό. Θέλουμε αυτή τη φωνούλα τους, που έχουν μέσα τους και τους μιλά να είναι θετική, να τα παροτρύνει, να τα βοηθά. Πρέπει εμείς να γίνουμε αυτή η φωνή για εκείνα. Ό,τι και να συμβαίνει τριγύρω μας, ναι μεν να τους μιλήσουμε, από εκεί και πέρα να τα προστατεύουμε και να προστατέψουμε την παιδικότητά τους. Γιατί η παιδική τους ηλικία είναι οι βαλίτσες τους, την κουβαλάνε μία ζωή. Τι θα θέλαμε να έχουν σ’ αυτές τις βαλίτσες;»
