Πρόκλος Εκ Κωνσταντινούπολης

Γεννήθηκε Στην Κωνσταντινούπολη  Το 412 Και Πέθανε Στην Αθήνα Το 485 μ.Χ.  Νεοπλατωνικός Φιλόσοφος  Και Σχολάρχης Της Πλατωνικής Ακαδημίας Στην Αθήνα ( 437- 485).

Γιός Νομομαθούς  Προορισμένος Να Ακολουθήσει  Τη Σταδιοδρομία Του Πατέρα Του, Στην Αρχή Σπούδασε Ρητορική  Στο  Ρωμαϊκό Δίκαιο  Στο Ξάνθο Της Λυκίας, Από Όπου Κατάγονταν Η Οικογένειά Του Και Στην Αλεξάνδρεια, Αλλά Πριν Συμπληρώσει Το 20 Έτος Της Ηλικίας Του, Στράφηκε Στην Φιλοσοφία. Έτσι Ύστερα Από Ορισμένα  Εισαγωγικά Μαθήματα , Που  Άκουσε Στην Αλεξάνδρεια, Εγκαταστάθηκε Στην Αθήνα  Και Παρακολούθησε  Την Διδασκαλία  Του Σχολάρχη Της  Ακαδημίας Πλουτάρχου Του Αθηναίου Και Του Διαδόχου Του Συριανού  Τον Οποίο Και Διαδέχθηκε.

Εξάλλου Κοντά Σε Μια Κόρη Του Πλουτάρχου, Ο Πρόκλος Μυήθηκε Στην Θεουργία, Δηλαδή Στις Μυστικές Τελετουργίες  Για Την Επίκληση Θείων Δυνάμεων Και Συμπλήρωσε Την Πνευματική Φυσιογνωμία Του  Με Την Αποδοχή Της Ασκητικής  Και Της Θεολογίας Του Ορφισμού.

Ο Πρόκλος Άφησε Πλούσιο Συγγραφικό Έργο (Είναι Γνωστοί Περισσότεροι Από 50 Τίτλοι) Το Οποίο Έχει Σωθεί Σε Μεγάλο Μέρος  Και Είναι Πολύτιμο,  Επειδή Έχει Περισώσει  Πολλές Πληροφορίες Και Υλικό  Από Χαμένα Κείμενα  Της Αρχαίας Φιλοσοφίας Και Λογοτεχνίας.

Ο Πρόκλος Αντιλαμβάνονταν  Το Συγγραφικό Του Έργο  Σε Εντελώς Στενή Σχέση  Με Την Διδακτική Δραστηριότητα Του, Έτσι Έγραψε  Κυρίως Σχολαστικά  Ή Ευρύτερα Ερμηνευτικά  Κείμενα Πάνω Στα Βασικά Συγγράμματα Της Πλατωνικής, Της Αριστοτελικής Και Της Νεοπλατωνικής Φιλοσοφίας Και Κωδικοποίησε  Την Νεοπλατωνική Έκφραση  Του Ύστερου Ακαδημαϊκού Πλατωνισμού.

Εκτός Από Τα Ερμηνευτικά Υπομνήματα Του  Σε Ορισμένους Διαλόγους Του Πλάτωνα (Αλκιβιάδης Α΄, Κρατύλος, Παρμενίδης, Πολιτεία Τίμαιος), Στην Εισαγωγή Του Πορφύριου, Στα Στοιχεία Του Ευκλείδη, Στα Έργα Του Ησίοδου, Και Σε Ορισμένα Ορφικά  Και Άλλα Θεολογικά Κείμενα, Ο Πρόκλος Άφησε Και Συστηματικότερα Έργα, Όπως Τα.. Εις Την Πλάτωνος Θεολογίαν, Στοιχείωσις Φυσική Που Έχει Βασιστεί Στα Φυσικά Του Αριστοτέλη Και Η Στοιχείωσις Θεολογική Που Εκθέτει Την Νεοπλατωνική  Μεταφυσική Και Στο Οποίο  Βασίστηκε Το Βιβλίο Των Αιτίων ( Liber De Causis) Αραβικό  Φιλοσοφικό Κείμενο  Με Μεγάλη Απήχηση Στον Μεσαίωνα.

 Άφησε Επίσης Μια Σειρά Ύμνους Στους Έλληνες Θεούς, Την Ευρύτερα Γνωστή Χρηστομάθεια Γραμματική Κ.Α Όπως Το Περί Προνοίας, Το Περί Κακού Τα Οποία Όμως  Έχουν Παραδοθεί Μόνο  Από Τη Λατινική Μετάφραση  Του Λατίνου Αρχιεπισκόπου Κορίνθου Γουλιέλμου Του Μαίρμπεκε. 

Με Βάση Την Νεοπλατωνική Μεταφυσική Όπως Είχε Διαμορφωθεί Από Τον Πλωτίνο  Ως Τον Ιάμβλιχο Με Την Θεωρία Για Τις «Υποστάσεις». Του Όντος Στην Τριαδική Θεώρηση Τους, Ο Πρόκλος Δίδαξε  Ότι Πρώτη Αρχή Είναι Το  Απόλυτο «Εν» Που Πρέπει Να Ταυτίζεται Με Το  «Αγαθόν» Και Να Θεωρείται Ως  Δημιουργός Της  «Ενάδος» Και, Μέσω Αυτής, Όλων Των Όντων Που Απορρέουν Από Αυτήν.

Έτσι Αιτιολόγησε  Ολόκληρη  Την Κλίματα  Της Δημιουργίας, Ξεκινώντας Από Την «Ενάδα» Και Καταλήγοντας  Στα Ταπεινότερα Υλικά  Δημιουργήματα Της Γης.  Αντίθετα Όμως Από Ότι Θα Αναμενόταν  Από Ένα Σύστημα Ιεραρχίας Των Όντων Σαν Το Δικό Του, Ο Πρόκλος Θεωρούσε  Την Ύλη Δημιουργημένη Όχι Από Μια Κατώτερη Ψυχή Αλλά Απ Ευθείας Από Το Ίδιο Απόλυτο «Έν». 

Την Αιώνια Ένταση, Που Χαρακτηρίζει Όλα Τα Όντα  Στην Μεταξύ Τους Σχέση, Ο Πρόκλος Την Εξήγησε, Κατά Την Πλάγια Νεοπλατωνική Αντίληψη, Σαν Σταθερή Τάξη,  Σύμφωνα Με Την Οποία Όλα Τα Όντα  Περνούν Διαδοχική Τις Φάσεις Της Παραμονής Στο Απόλυτο «Εν», Της Απομάκρυνσης Τους Από Αυτό  Και Της Επιστροφής Τους Σε Αυτό.  Αντίθετα Όμως Από Τον Θεμελιωτή  Της Νεοπλατωνικής Φιλοσοφίας Πλωτίνο, Που Έβλεπε Την Επανασύνδεση Της Ψυχής Με Το Απόλυτο «Εν» Κυρίως Μέσα Από Την Νόηση, Ο Πρόκλος Ακολουθώντας Τον Ιάμβλιχο, Πίστευε Ότι Αυτή Η Ένωση Πραγματώνεται Με Την Έκσταση Και Τις Μαγικές Τελετουργίες.

Παρά Τον Ορφικοπυθαγορικό Αποκρυφισμό Του, Τη Συμβολιστική Ερμηνεία Των  Παλιότερων Οντολογικών Θεωριών Του Πλατωνισμού Και Την Ταύτιση Των «Ενάδων» Με Τους Παραδοσιακούς Ελληνικούς Θεούς, Ο Πρόκλος Εξέφρασε Κάποιο Μεταφυσικό Ρεαλισμό, Εφ Όσον Φώτισε  Σε Μεγάλο Βαθμό Το Πρόβλημα Της Σχέσης  Ανάμεσα Στην Ουσία Και Το Νόημα Της Και Κυρίως Στο Πως Ένα Πράγμα Νοείται  Ως Ξεχωριστή Ύπαρξη Και Πως Ταξινομείται Λογικά.

Έτσι Έπαιξε  Αποφασιστικό Ρόλο  Στην Κρίση Της Εποχής Του, Που Είχε Δημιουργηθεί Από Την Αντιπαράθεση  Ανάμεσα Στον Πραγματισμό Και Την Ονοματοκρατία  Και Πέρασε Κυρίως Μέσα Από Τον Ψευδο-Διονύσιο Τον Αρεοπαγίτη, Στον Μεσαίωνα, Στον Ελληνικό, Λατινικό Και Ισλαμικό Κόσμο Σαν Η Πιο Ορθόδοξη Ερμηνεία Της Αριστοτελικής Οντολογίας. 

Δεύτερη Ακμή Γνώρισε Η Μεταφυσική Του Πρόκλου Κατά Την Αναγέννηση, Αλλά Από Την Δεύτερη Πεντηκονταετία  Του Περασμένου Αιώνα Η Εμβάθυνση  Στις Πλατωνικές Και Αριστοτελικές Σπουδές  Έδειξαν Την Απόσταση Του  Από Τα Κλασσικά Πρότυπα Της Ελληνικής Φιλοσοφίας Και Προκάλεσαν Την Περιφρόνηση Του. Μόλις Τα Τελευταία Χρόνια Η Έρευνα  Επανέρχεται Στην Προσεκτική Εξέταση Του.  Κύρια Πηγή  Για Την Γνωριμία Της Προσωπικότητας Του Πρόκλου, Παραμένει Το Έργο Του Μαθητή Και Διαδόχου Του Μαρίνου, «Πρόκλος Ή Περί Ευδαιμονίας».

Ρούφος  Ο Εφέσιος

Ο Μεγαλύτερος  Μαζί Με Τον Αρεταίο, Έλληνας Γιατρός Της Αρχαιότητας, Κατά Την Μεταϊπποκρατική Περίοδο  Και Ως Την Εποχή Του Γαληνού. Γεννήθηκε Στην Έφεσο Στα Τέλη Του 1ου Αιώνα Και Πέθανε Στις Αρχές Του 2ου μ.Χ. Αιώνα.

Σπούδασε Ιατρική Στην Αλεξάνδρεια  Και Άσκησε Με Μεγάλη Επιτυχία Το Ιατρικό Επάγγελμα Στην Ρώμη., Την Εποχή Του Αυτοκράτορα Τραϊανού (98-1170 Αποκτώντας Μεγάλη Φήμη.  Ήταν Επίσης Ένας Πολυγραφότατος Συγγραφέας, Με Μεγάλη Ερευνητική Πρωτοτυπία  Και Σπάνια Πνευματική Οξυδέρκεια.

Από Το Πλούσιο Όμως  Δημιουργικό Έργο Του Σώθηκε Μόνο Ένα Μικρό Μέρος, Κυρίως  Χάρη Στις Συχνές Αναφορές Του  Από Βυζαντινούς Γιατρούς, Όπως Τον Ορειβάσιο Και Από Αραβικές Μεταφράσεις, Όπως Από Τον Άρ Ραζή. Από Τα Διασωθέντα Έργα Του  Που Εκδόθηκαν Τον 18ο  Και 19ο Αιώνα Στο Λονδίνο Και Στο Παρίσι, Ξεχωρίζουν «Τα Περί Των Εν Νεφροίς  Και Κύστει Παθών», «Περί  Ονομασίας Των Του Ανθρώπου Μορίων», «Σύνοψις Περί Σφυγμών», «Περί Αίματος» Και  «Περί Οξέων Και Χρονίων Παθών».

Οι Επιστημονικές  Αντιλήψεις Του Ρούφου Δεν Περιορίζονται Μόνο Στην Ανατομική Και Στην Φυσιολογία Του Ανθρώπου, Αλλά Επεκτείνονται Σχεδόν Σε Όλους Τους Κλάδους  Της Κλινικής Ιατρικής Και Της Φαρμακολογίας. Έτσι Περιγράφει Τον Αιμολυτικό Ίκτερο Ως  «Εκχολούμενον …Αίμα» Και Χορηγεί Σαν Θεραπευτικό Του Αντίδοτο  Την «Θηριακήν». Υποστηρίζει Ότι Το «Νιτρώδες Ύδωρ» Προδιαθέτει Για Την Εκδήλωση Της Λέπρας.

Μελετά Τη Διαβητική Νεφροπάθεια, Διευκρινίζοντας Ότι, «Ο Διαβήτης Χρόνιον Έστι Πάθος, Περί Τους Νεφρούς Συνιστάμενον,  Πολυποσίας Εμποιητικόν  Μετά Του Το Πινόμενον Άμα Νοήματι Εξουρείσθαι». Παρατηρεί Ότι  Ή Πρόγνωση Των Νεφρικών Παθήσεων Εξαρτάται Από Την Ποιότητα Των Ούρων, Θεωρώντας Τας «Υδατώδεις Ουρήσεις»  Ως «Δυσηριτικωτέρας».

Χορηγεί  «Χυλόν Λύκου» (Το Φυτό Οροβάγχη) Για Τη Θεραπεία Της Καρδιακής  Αρρυθμίας, Αναφέροντας Ότι «Αρμόζει Καρδιακοίς  Και Διαφερουμένοις Συγκοπτικώς». Ερευνά  Τον Τρόμο Των Νευρολογικών Παθήσεων  Για Την Θεραπεία Του Οποίου Συνιστά  Ποσιθεραπεία Ύδατος Ιαματικών Πηγών, Επεξηγώντας Ότι «Αρμόζει  Τρομώδεσι Παραλελυμένοις, Καθ Αυτό Και Μετά Μέλιτος Προπινόμενον».

Περιγράφει Τη Νεκρωτική Νεφροπάθεια Που Προκαλείται Από Σύνθλιψη Ή Από Τοξική Φαρμακευτική  Επίδραση, Για Την Οποία Εκδηλώθηκε  Ιδιαίτερο Επιστημονικό  Ενδιαφέρον  Κατά Τη Διάρκεια  Του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου( Μετά Τους Βομβαρδισμούς Του Λονδίνου).  Παρασκευάζει Επίσης  Δική Του Πρωτότυπη Φαρμακευτική Σύνθεση Από Φυτικές, Χημικές Και Ζωικές Ουσίες Που Την Χορηγεί Για Την Θεραπεία Του Γλαυκώματος Και Της Επιληψίας, Με Την Ονομασία «Ιερά Ρούφου».

Τέλος Συνιστά Την Πόση Διαλύματος Μεταλλικών Ουσιών Σε Φυματικούς, Όταν Κάνουν Αιμοπτύσεις(«Τοις Αίμα Πτύουσι». Ο Ρούφος, Που Κατά Τον Καθηγητή Νικόλαο Λούρο Ήταν Ο Πρώτος Ανατόμος Των Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων, Συνιστούσε Την Πόση Μεταλλικού Νερού Σε Γυναικολογικές Ασθένειες Και Ιδιαίτερα  Σε Εμμηνορυσιακές Διαταραχές Και Σε Υστερικές Εκδηλώσεις, Επειδή Είναι  «Οικειότερον  Ταις Υστερικώς  Πνιγομέναις».

Ιδιαίτερα Σημαντική  Υπήρξε Η Συμβολή Του Στην Μελέτη Της Ουρικής Αρθρίτιδας (Ποδάγρας) Και Των Επωδύνων Εκδηλώσεών Της Για Την Θεραπευτική Αντιμετώπιση Των Οποίων Συνιστούσε Επαλείψεις  Με Εκχύλισμα Του Φυτού Πήγανος (Ρυτή Η Βαρύοσμος) Επειδή Τα Οδύνας Ταχύ Πραΰνει. Εξ Άλλου  Η Πρώτη Περιγραφή Λίθων Ουρικού Οξέος Στους Νεφρούς (Τόφων) Αποδίδεται Στον Εφέσιο Ερευνητή Που Περιέγραψε  Διεξοδικά Την Παρασιτική Νόσο (Φιλαρίαση) Και Καθιέρωσε Πολλούς Ανατομικούς Όρους, Διεκδικώντας Τον Τίτλο Ενός Από Τους Στύλοβάτες Του Κλάδου Της Περιγραφικής Ανατομικής.

Στράβων Ο Αμασεύς

Ο Στράβων Ήταν Αρχαίος Έλληνας, Ιστορικός, Γεωγράφος Και Φιλόσοφος. Ειδικότερα, Ως Γεωγράφος, Συγκαταλέγεται Στους Διασημότερους Της Αρχαίας Εποχής. Κατάγονταν Από Αριστοκρατική Οικογένεια Της Αμάσειας (Ανάμεσα Στους Επιφανείς Προγόνους Του Ο Ίδιος Αναφέρει  Το Στρατηγό Δορύλαιο, Φίλο Του Βασιλιά Του Πόντου Μυθριδάτη.

Γεννήθηκε Το 64/63 π.Χ Στην Αμάσεια   Και Πέθανε Σε Ηλικία Περίπου 90 Ετών, Στη Ρώμη Το 23/24 μ.Χ. Ταξιδεύοντας Σε Πολλές Πόλεις Είχε Την Τύχη Να  Μαθητεύσει Δίπλα Σε Σπουδαίους Δασκάλους, Όπως Ο Γραμματικός Και Ρήτορας Αριστόδημος Ο Νεώτερος Στην Νύσσα Του Μαιάνδρου, Οι Περιπατητικοί Φιλόσοφοι  Ξέναρχος  Από Την Σελεύκεια Της Κιλικίας Και Βόηθος Ο ΣΙδώνιος Δάσκαλός Του Στην Αθήνα, Ο Γραμματικός Τυραννίων Από Την Αμισό (Δάσκαλος Του Κικέρωνα) Ο Οποίος Δίδασκε Στη Ρώμη, Ο Ποσειδώνιος Ο Απαμεύς Και Ο Μαθητής Του Τελευταίου Αθηνόδωρος Ο Σάνδωνος Ή Κανανίτης, Ο Οποίος Τον Μύησε Στην Στωική Φιλοσοφία.

Ο Στράβων Συμπλήρωσε Την Πολύπλευρη Μόρφωσή Του, Μελετώντας Συστηματικά Τα Συγγράμματα Παλιότερων Σοφών, Γεωγράφων, Ιστορικών, Φιλοσόφων, Μαθηματικών, Αστρονόμων Και Γνώρισε Σε Βάθος Τις Επιστήμες Της Εποχής Του. Έκανε Μακρινά Ταξίδια  Με Σκοπό Να Συλλέξει Πληροφορίες Και Να Τις Επαληθεύσει.  Πολύ Νέος Έφυγε Από Την Αμάσεια Και Ταξίδευσε Στην Κιλικία , Την Καταονία, Στην Καρία Και Τη Μεγάλη Φρυγία Της Μικράς Ασίας. 

Φαίνεται Ότι  Πριν Το 45 Είχε Εγκατασταθεί Στην Ρώμη  Απ Όπου Πραγματοποίησε Ταξίδια Στην Ρώμη Και Στην Ελλάδα, Όπου Απέκτησε Πολλούς Σπουδαίους Φίλους. Ένας Από Αυτούς Ήταν Ο Διοικητής Της Αιγύπτου Αίλιος Γάλλος, Που Όταν Πήρε Διαταγή   Από Τον Αύγουστο Να Εκστρατεύσει  Στην Άνω Αίγυπτο Πήρε Μαζί Του Και Τον Στράβωνα( 25-24), Ο Οποίος Γνώρισε Από Κοντά Την Άνω Και Κάτω Αίγυπτο Ως Τα Όρια Της Αιθιοπίας. Γύρισε Στην Αλεξάνδρεια  Το 24, Όπου Παρέμεινε Ως Το 13 Πραγματοποιώντας Ταξίδια Στην Μικρά Ασία Και Την Ρώμη.

Τις Γνώσεις Που Απέκτησε Τις Κατέγραψε Και Τις Περιέγραψε  Με Την Οξυδέρκεια  Και Την Ικανότητα Που Τον Διέκρινε. Πολύ Συχνά Οι Κρίσεις Του Και Οι Απόψεις Του Δεν Γίνονται Δεκτές Από Την Σύγχρονη Επιστήμη, Όμως Τα Επιχειρήματα Που Χρησιμοποιεί  Για Τις Στηρίξει  Είναι Εύλογα Και Σύμφωνα Με Τις Γνώσεις Της Εποχής Του. Το Πρώτο Έργο Του Στράβωνα  Που Αναφέρεται Σαν Ιστορικός  Από Τον Πλούταρχο Και Τον Φλάβιο Ιώσηπο  Ήταν Τα « Ιστορικά Απομνημονεύματα» Σε 43 Ή 47 Βιβλία, Γραμμένα Πάνω Σε Πάπυρο,  Που Αρχίζουν Με Μια Επιτομή Της Ιστορίας Ως Το 264 π.Χ.  Και Συνέχιζαν Με Λεπτομερειακή Εξιστόρηση Των Γεγονότων Από Το 145 Ως Το 27 π.Χ. (Παραλείπουν Την Εποχή Που Αναφέρεται Ο Πολύβιος).

Ορισμένα Σωζόμενα Αποσπάσματα Βρίσκονται Στην Κατοχή Του Πανεπιστημίου Του Μιλάνου, Αλλά Δεν Επιτρέπουν Τον Σχηματισμό Ακριβούς Εικόνας Του Όλου Έργου.  Με Το Σύγγραμμα Αυτό, Που Δεν Σώζεται  Ο Στράβων  Αποσκοπούσε Στην  Προαγωγή Της Φιλοσοφίας  Και Στη «Διδασκαλία» Των Πολιτικών. 

Το σπουδαιότερο έργο του είναι τα «Γεωγραφικά», ένα σύγγραμμα με πολύπλευρο ενδιαφέρον, καθώς δεν είναι αυστηρά αφιερωμένο στην γεωγραφία, αλλά περιέχει  και ένα πλήθος πληροφοριών για τα ήθη και τα έθιμα των λαών οι οποίοι αναφέρονται σε αυτό, για την οργάνωσή τους  και τις κοινωνικές δομές, τις μεγάλες προσωπικότητες,  τα σημαντικά στρατιωτικά  και πολιτικά γεγονότα, την οικονομική κατάσταση των πόλεων  και το πολιτισμικό τους επίπεδο, καθώς και τα διάφορα  περίεργα φυσικά  και γεωλογικά φαινόμενα  (παλίρροιες, ηφαίστεια). Επίσης ενδιαφέρθηκε για  την ταύτιση των ομηρικών τοποθεσιών και πίστευε ότι ο Όμηρος γνώριζε άριστα την μεσογειακή γεωγραφία.

Το υλικό για τα «Γεωγραφικά»  συγκεντρώθηκε κυρίως κατά την περίοδο 20 -7 π.Χ.  και τα δυο πρώτα βιβλία  τελειοποιήθηκαν  μετά το 9 π.Χ. Το έργο του είναι χωρισμένο σε 17 βιβλία. Στα πρώτα  δυο ο Στράβων  αναπτύσσει τις απόψεις του  περί γεωγραφίας και  μαθηματικής γεωγραφίας και διορθώνει σχετικές θεωρίες του Ερατοσθένη  και του Ίππαρχου, ενώ επαινεί τον Πολύβιο για τις δικές του. Σύμφωνα με την άποψη του  η Γη βρίσκεται στο κέντρο  του σύμπαντος κόσμου, είναι σχεδόν σφαιροειδής και χωρίζεται σε πέντε ζώνες  από τους δυο πολικούς και τους δυο τροπικούς κύκλους.

Η διακεκαυμένη ζώνη, καθώς και ολόκληρη η υδρόγειος  διαιρείται από τον ισημερινό σε δυο ημισφαίρια.  Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του  το συνολικό πλάτος της «οικουμένης γης», από τον νότο ως το βορρά,  είναι μικρότερο από 30.000 στάδια ( το γεωδαιτικό στάδιο του Ερατοσθένη  που συχνά χρησιμοποιούσε ο Στράβων, είναι ίσο με 159 μ) και το μήκος της από την Ιβηρική χερσόνησο ως την ινδική περίπου 70.000 στάδια.

Τα επόμενα 15 βιβλία  αναφέρονται σε διάφορες χώρες, από το 3ο – το 10ο σε χώρες της Ευρώπης, 11ο- 16ο στην Ασία, και το 17ο στην Αφρική και κυρίως στην Αίγυπτο.

Στα έργα του ο Στράβων δεν επηρεάζεται από εδαφικές λεπτομέρειες  και είναι πολύ απλός και παραστατικός στις παρομοιώσεις του, π.χ η Ιβηρία  έχει ένα σχήμα τεντωμένης προβιάς, η Σικελία μοιάζει με τρίγωνο και η Πελοπόννησος με πλατανόφυλλο.

Ο Στράβων επισκέφθηκε  πολλές χώρες τις οποίες περιγράφει, χωρίς να αποφεύγει τις υπερβολές,  και γι αυτές που  δεν τις επισκέφθηκε  χρησιμοποίησε πληροφορίες από συγγράμματα  παλαιότερων γεωγράφων  όπως ο Ερατοσθένης (του οποίου έχει περισώσει σε επιτομή τις γεωγραφικές μελέτες ), ο Ποσειδώνιος ο Απαμεύς, ο Πολύβιος, ο Απολλόδωρος ο Αρτεμιτηνός, ο Θεοφάνης ο Μυτιληναίος κ.α. Στο έργο του δεν αποφεύγει τις λανθασμένες εκτιμήσεις, και αποκαλεί τον Πυθέα τον Μασσαλιώτη  «ψευδέστατον».

Η γλώσσα του είναι  η κοινή της εποχής   με την οποία εκθέτει με σαφήνεια τις απόψεις του. Το Γεωγραφικά του δεν ήταν γνωστά στην αρχαιότητα αλλά εκτιμήθηκε την περίοδο του Βυζαντίου. Διασώθηκαν  στο σύνολο τους σε δυο χειρόγραφα και τα ελάχιστα κενά τους συμπληρώνονται από τις δυο επιτομές που έχουν βρεθεί – από την Παλατινή της Χαϊδελβέργης του 10ου αιώνα και τη Βατικανή του 14ου αιώνα.