Φλάβιος Αρριανός Εκ Νικομηδείας
Ο Φλάβιος Αρριανός Ήταν ΄Ελληνας, Ρωμαίος Πολίτης Και Είχε Γεννηθεί Το 95 μ.Χ. Και Πέθανε Το 180 μ.Χ. Στη Νικομήδεια Της Μικράς Ασίας. Υπήρξε Συγγραφέας, Ιστορικός, Φιλόσοφος, Γεωγράφος Και Από Το 150-137 μ.Χ. Διετέλεσε Έπαρχος Της Καππαδοκίας. Σπούδασε Στην Νικόπολη Της Ηπείρου Κοντά Στον Στωικό Φιλόσοφο Επίκτητο (120 μ.Χ. ) Και Ακολούθως Μετέβη Στην Αθήνα Για Να Σπουδάσει Ρητορική Και Φιλοσοφική.
Ο Σπουδαίος Αυτός Φιλόσοφος Για Να Τιμήσει Τον Δάσκαλό Του Έγραψε Το Φιλοσοφικό Έργο «Επικτήτου Διατριβαί» Στο Οποίο Είχε Καταγράψει Την Διδασκαλία Του Επικτήτου. Στα Συγγραφικά Του Έργα Ακολουθούσε Το Παράδειγμα Του Ξενοφώντα.
Στην Αθήνα Γνωρίστηκε Με Το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αρριανό, Ο Οποίος Εκτιμώντας Τις Μεγάλες Του Ικανότητες Τον Διόρισε Έπαρχο Καππαδοκίας, Αξίωμα Που Δόθηκε Για Πρώτη Φορά Σε Έλληνα, Όπου Και Παρέμεινε Για Επτά Χρόνια (130-137). Από Τη Θέα Του Θέση Είχε Την Ευκαιρία Να Πραγματοποιήσει Πολλά Ταξίδια Και Τα Γνωρίσει Νέους Τόπους, Γεγονός Που Τον Βοήθησε Στη Συγγραφή Των Βιβλίων Του.
Τόση Ήταν Η Εκτίμηση Του Αδριανού Προς Το Πρόσωπό Του Ώστε Τον Ονόμασε Φλάβιο Που Ήταν Προσωνυμία Της Αυτοκρατορικής Οικογένειάς Του.
Είχε Σπουδαίες Διοικητικές Ικανότητες Όπως Επίσης Και Στρατιωτικές Και Κατόρθωσε Με Την Ανδρεία Του Να Αποκρούσεις Τις Επιδρομές Των Σκυθών Εναντίον Του Ρωμαϊκού Κράτους. Μετά Τη Θητεία Του Στην Καππαδοκία Ξαναγύρισε Στην Αθήνα Όπου Και Πήρε Τον Τίτλο Του Αθηναίου Πολίτη Και Το 145 Ο Αδριανός Τον Διόρισε Άρχοντα Της Πόλης.
Το 171 Διορίστηκε Πρύτανης Της Πανδιονίδας Φυλής. Σε Μεγάλη Ηλικία Εγκατέλειψε Την Αθήνα Και Επέστρεψε Στην Ιδιαίτερη Πατρίδα Του Όπου Διετέλεσε Ιερέας Της Θεάς Δήμητρας Και Της Περσεφόνης. Τα Έργα Του Χωρίζονταν Σε Ιστορικά, Φιλοσοφικά, Γεωγραφικά Και Στρατιωτικά. Από Τα Ιστορικά Του Έργα Που Διασώθηκαν, Σπουδαιότερο Είναι Η Αλεξάνδρου Ανάβασις Που Αποτελείται, Όπως Και Η Κύρου Ανάβασις Του Ξενοφώντα, Από Επτά Βιβλία Γραμμένα Στην Αττική Διάλεκτο.
Στο Έργο Του Αυτό Ο Αρριανός Περιγράφει Την Εκστρατεία Του Μεγάλου Αλεξάνδρου Εναντίον Των Περσών Αλλά Και Γενικά Όλα Τα Στοιχεία Γύρω Από Τον Μεγάλο Αυτό Μακεδόνα Στρατηλάτη. Ο Αρριανός Θαύμαζε Τον Μέγα Αλέξανδρο Και Πίστευε Ότι Τα Κατορθώματά Του Ήταν Τεράστια Και Πως Κανείς Δε Μπόρεσε Να Τον Ξεπεράσει. Η Καταγραφή Της Εκστρατείας Του Μεγάλου Αλεξάνδρου Έγινε Από Τον Αρριανό Σαν Ένδειξη Για Τον Τεράστιο Σεβασμό Που Ένοιωθε Για Τον Αλέξανδρο Αλλά Και Για Τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Τις Σημαντικότερες Πληροφορίες Του Της Πήρε Από Παλαιότερους Ιστοριογράφους Όπως Ο Πτολεμαίος Και Ο Αριστόβουλος Τους Οποίους Θεωρούσε Πιο Αξιόπιστους Από Διάφορους Άλλους Που Ασχολήθηκαν Με Τον Αλέξανδρο.
Η Αλεξάνδρου Ανάβασις Σαν Μεταγενέστερο Έργο, Από Την Εποχή Του Αλεξάνδρου, Υστερεί Σημαντικά Στην Αναφορά Των Πολιτικών Του Αποφάσεων Ή Της Εκπολιτιστικής Εκστρατείας Του. Παρόλ' Αυτά, Η Αντικειμενικότητα Και Η Ακρίβεια Του Έργου Του, Επάνω Στα Ιστορικά Γεγονότα, Το Κατατάσσουν Στην Πιο Αξιόπιστη Πηγή Πληροφοριών Για Την Αποστολή Του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Άλλο Σημαντικό Ιστορικό Του Έργο Είναι Η «Ινδική», Που Γράφτηκε Μετά Την Αλεξάνδρου Ανάβασις Και Αναφέρεται Στην Ιστορία, Στην Γεωγραφία Και Στα Ήθη Των Ινδών Και Γράφτηκε Σε Ιωνική Διάλεκτο, Σε Προσπάθεια Του Αρριανού Να Αποδείξει Ότι Μπορούσε Να Χειριστεί Άριστα Την Γλώσσα Του Ηροδότου. Στην Ινδική Γίνεται Επίσης Περιγραφή Και Για Την Εκστρατεία Του Μακεδονικού Στόλου Από Τον Ινδό Ως Τον Ευφράτη Ποταμό, Στον Περσικό Κόλπο. Σημαντικότατη Πηγή Πληροφοριών Του Έργου Του Ήταν Οι Παρατηρήσεις Του Ναυάρχου Του Μεγάλου Αλεξάνδρου Νεάρχου, Συγκεκριμένα Μέσα Από Το Έργο Του «Παράπλους Της Ινδικής». Λόγω Της Πνευματικής Συνοχής Της Η Ινδική Συχνά Εκδίδεται Μαζί Με Την Ανάβασις, Σαν Όγδοο Βιβλίο. Έγραψε Επίσης Τα «Μετά Τον Αλέξανδρον» Που Αποτελούνται Από Δέκα Βιβλία Από Τα Οποία Δυστυχώς Σώζονται Μόνο Λίγα Αποσπάσματα. Άλλα Επίσης Σπουδαία Έργα Του Ήταν Τα «Βιθυνιακά» Και Τα «Παρθενικά» Τα Οποία Δυστυχώς Καταστράφηκαν.
Φιλοσοφικά
Φιλοσοφικά Του Έργα Ήταν Οι «Οι Επικτήτου Διατριβαί» (Το Έργο Του, Στο Οποίο Αναφέρεται Στην Διδασκαλία Του Επικτήτου), Οχτώ Βιβλία, Από Τα Οποία Σώθηκαν Τα Τέσσερα Πρώτα Και Το« Εγχειρίδιον Επικτήτου» (Κείμενο Μικρής Επεκτάσεως, Που Αποτελούσε Περικοπή Του Επικτήτου Διατριβαί).
Γεωγραφικά
Γεωγραφικά Ήταν «Περίπλους Του Ευξείνου Πόντου», Έργο Με Μεγάλη Ακρίβεια Και Σαφήνεια, Γιατί Ο Ίδιος Έκανε Αυτά Το Ταξίδι. Αναφέρεται Πάνω Σε Γεωγραφικές, Μετεωρολογικές Και Άλλες Επιστημονικές Παρατηρήσεις, Τις Περισσότερες Εκ Των Οποίων Τις Έκανε Ο Ίδιος Όταν Ακόμη Ήταν Διοικητής Στην Καππαδοκία. Ο Περίπλους Αυτός Έγινε Την Περίοδο 130-131 Στα Παράλια Του Εύξεινου Πόντου, Από Την Τραπεζούντα Έως Το Βυζάντιο. Το Έργο Αυτό Το Αφιέρωσε Στον Αυτοκράτορα Αδριανό.
Άλλα Έργα Του
Η «Κυνηγητική» Συμπληρώνει Το Όμοιο Έργο Του Ξενοφώντα Και Έγραψε Επίσης Δύο Βιογραφίες «Τιμολέοντος Του Κορινθίου» Και «Δίωνος Του Συρακουσίου» Που Δεν Έχουν Διασωθεί.
Βιβλία Στρατιωτικά : « Έκταξις Κατ΄Αλανών», Που Αναφέρεται Στην Διάταξη Του Ρωμαϊκού Στρατού Κατά Των Αλανών Και Περιέχει Σημαντικότατες Πληροφορίες Για Τον Τρόπο Διαβίωσης Και Παραμέρισης Των Ρωμαίων Στρατιωτών Στις Επαρχίες (Γράφτηκε Το 137, Όταν Ο Αρριανός Ήταν Ακόμη Διοικητής Στην Καππαδοκία) Και « Τέχνη Τακτική» Όπου Φανερώνεται Η Αξιόλογη Πείρα Του Αρριανού Για Την Τακτική Και Τη Στρατηγική Του Πολέμου (Περιέχει Κυρίως Τις Γνώσεις Του Αρριανού Για Τις Στρατιωτικές Μεθόδους Που Ακολουθούσαν Οι Ρωμαίοι Και Οι Έλληνες).
Από Τα Έργα Του Σώθηκαν Τα Περισσότερα, Άλλα Ακέραια Και Άλλα Μόνον Περικοπές Τους, Γιατί Χρησιμοποιήθηκαν Στα Σχολεία Για Την Ιστορική Τους Αλήθεια. Τα Συγγραφικά Έργα Του Αρριανού Αν Και Διαχειρίζονταν Σε Γενικές Γραμμές Εύκολα Και Ευνόητα Στο Πρότυπο, Λόγω Της Αρχαίας Αττικής Διαλέκτου Που Χρησιμοποιούσε Ο Αρριανός, Σε Κάποια Σημεία Αστοχούσε (Κυρίως Επάνω Στην Χρήση Λέξεων Με Δευτερεύουσα Ή Ευκαιριακή Σημασία Αλλά Και Σε Άλλες Συντακτικές Χρήσεις), Με Αποτέλεσμα Να Παρουσιάζεται Κάποιες Φορές Μια Έλλειψη Ακριβείας Στα Έργα. Εντούτοις, Τα Έργα Του Αρριανού Εξακολουθούν Να Διακρίνονται Για Την Παραστατικότητα, Την Συνοπτικότητα Και Την Αμεροληψία Τους.
Φιλήμων Ο Σολεύς
Κωμικός Ποιητής Που Μαζί Με Τον Μένανδρο Και Τον Δίφιλλο Αποτελούσαν Την Κλασσική Τριάδα Της Νέας Αττικής Κωμωδίας. Ο Στράβων Αναφέρει Ότι Γεννήθηκε Στους Σόλους Της Κιλικίας Το 365, Αν Και Άλλοι Αναφέρουν Ότι Γενέτειρά Του Ήταν Οι Συρακούσες.
Πέθανε Το 264 π.Χ. Σε Ηλικία Περίπου 100 Χρονών. Μετοίκησε Σε Νεαρή Ηλικία Στην Αθήνα Και Σύντομα Απέκτησε Τα Δικαιώματα Του Αθηναίου Πολίτη. Η Καλλιτεχνική Σταδιοδρομία Του Φιλήμονα Άρχισε Γύρω Στο 330. Έγραψε 97 Κωμωδίες Από Τις Οποίες Οι 64 Μας Είναι Γνωστές Με Τον Τίτλο Τους, Όχι Όλοι Αυθεντικοί, Και Σώζονται Περίπου 200 Αποσπάσματα.
Πάντως, Η Κωμωδία Του Πανήγυρις Παίχτηκε Στην Αλεξάνδρεια. Στο Έργο Του «Φιλόσοφοι» Γινόταν Λόγος Για Τον Ζήνωνα Και Τον Κράτητα. Κατά Το Χρονικό Της Πάρου Νίκησε Για Πρώτη Φορά Σε Δραματικό Αγώνα Το 327 Π,Χ.
Σώζονται Μόνο Αποσπάσματα (Περίπου 180) Των Έργων Του, Γνωρίζουμε Όμως 60 Τίτλους. Από Τα Αποσπάσματα Ελάχιστες Γνώσεις Μπορούν Να Συναχθούν.
Στην Πρώτη Περίοδο Της Δραστηριότητας Του Ακολούθησε Τον Χαρακτηριστικό Τύπο Της Μέσης Κωμωδίας , Γράφοντας Κωμωδίες Που Η Υπόθεση Τους Ήταν Παρμένη Από Κάποιο Γνωστό Μύθο, Όπως Οι Μυρμιδόνες, Ο Παλαμήδης Και Η Νύξ.
Σύντομα Όμως Επηρεασμένος Από Τον Νεώτερο Του Μένανδρο, Τον Οποίο Νίκησε Τρεις Φορές Σε Διαγωνισμούς, Συνέθεσε Έργα Που Ανήκουν Στην Νέα Κωμωδία, Προσαρμοσμένα Στο Πνεύμα Που Επικρατούσε Την Εποχή Εκείνη Στην Αθήνα. Φαίνεται Ότι Όλα Τα Χαρακτηριστικά Που Εντοπίζονται Στις Κωμωδίες Του Μένανδρου, Υπήρχαν Και Σε Αυτές Του Φιλήμονα Με Μικρές Διαφοροποιήσεις.
Ήταν Δεξιοτέχνης Της Θεατρικής Πράξης Και Επιδίωκε Η Λύση Των Περιπλεγμένων Κωμικών Υποθέσεων Να Είναι Εντυπωσιακή. Σε Αντίθεση Με Τον Μένανδρο, Ήταν Σπανιότερες Στα Έργα Του Οι Αποπλανήσεις Και «Φθορές» Παρθένων. Οι Χαρακτήρες Του Ήταν Κοντά Στην Πραγματικότητα Ενώ Επικρατούσε Όπως Φαίνεται Στα Αποσπάσματα, Φρονηματιστικός Χαρακτήρας.
Από Τα Γνωμικά Του Ιδιαίτερο Ενδιαφέρον Παρουσιάζουν, Εκείνο Που Από Επίδραση Του Αλκιδάμαντα, Συνιστά Ανθρωπινότερη Συμπεριφορά Στους Δούλους, Αφού Η Δουλεία Δεν Είναι Φυσικό Φαινόμενο Και Όσα Αναφέρονται Στον Θεσμό Της Φιλίας Και Στην Ειρήνη, Που Ο Ποιητής Την Θεωρεί Ως Το Μοναδικό Πραγματικό Αγαθό.
Ένα Από Αυτά Έλεγε «Το Πρώτο Που Ζητάω Είναι Υγεία, Έπειτα Να Περνάω Καλά (Ευπραξία), Τρίτο Να Χαίρομαι (Χαίρειν), Και Τελευταία Να Μη Χρωστάω Σε Κανένα (Οφείλειν Μηδενί)».
Μεγαλύτερη Σημασία Για Την Γνωριμία Με Το Έργο Του Φιλήμονα Έχει Η Μελέτη Των Κωμωδιών Του Πλαύτου, Που Όπως Ομολογεί Ο Ίδιος Λατίνος Ποιητής, Αποτελούν Διασκευές Έργων Του Έλληνα Κωμικού Ο Mercator Του Εμπόρου, O Trinummus Του Θησαυρού Και Η Mostellaria (Με Λιγότερη Βεβαιότητα ) Του Φάσματος.
Η Επιτυχία Του Φιλήμονα Στους Κωμικούς Αγώνες Ήταν Σημαντική. Οι Σύγχρονοί Του Τον Προτιμούσαν Από Τον Μένανδρο Και Αυτή Η Προτίμηση Πέρασε Και Στους Ρωμαίους. Ήδη Το 327 π.Χ. Κέρδισε Την Πρώτη Του Νίκη Στους Αγώνες Των Μεγάλων Διονυσίων, Ενώ Κατέκτησε Τρείς Φορές Το Πρώτο Βραβείο Στους Αγώνες Των Ληναίων. Αντικειμενικά Τον Έκρινε Ο Κοιντιλιανός Γράφοντας Ότι Οι Μέτριοι Κριτικοί Της Εποχής Του, Του Έδωσαν Την Πρώτη Θέση Μπροστά Από Τον Μένανδρο Αλλά Του Ανήκει Η Δεύτερη, Μετά Τον Μένανδρο Και Πριν Τον Δίφιλλο.
Ο Απουλήιος Τον Θεωρεί Κάπως Κατώτερο Αλλά Και Εφάμιλλο Του Μενάνδρου. Τα Έργα Του Παίζονταν Αιώνες Μετά Το Θάνατο Του Στην Αθήνα , Όπου Του Έστησαν Ανδριάντα Τον 2ο μ.Χ. Αιώνα Αργότερα Όμως Μελετούσαν Πολύ Περισσότερο Τον Μένανδρο, Όπως Φαίνεται Από Τα Παπυρικά Ευρήματα. Γιός Του Φιλήμονα Ήταν Ο Ομώνυμος Ποιητής Της Νέας Κωμωδίας Στον Οποίο Αποδίδονταν 54 Κωμωδίες ( Χωρίς Όμως Να Είναι Γνωστοί Και Οι Τίτλοι Τους )Με Τις Οποίες Πήρε 6 Πρώτες Νίκες.
Τιμόθεος Ο Μιλήσιος
Γεννήθηκε Στην Μίλητο Το 451 π.Χ. Και Πέθανε Το 360 Π.Χ. Διαπρεπής Αρχαίος Μουσικός Και Ποιητής, Μαθητής Του Φρύνι Όπως Μας Λέει Ο Αριστοτέλης: "Εἰ Μὲν Τιμόθεος Μὴ Ἐγένετο, Πολλὴν Ἄν Μελοποιίαν Οὐκ Εἴχομεν Εἰ Δὲ Μὴ Φρῦνις, Τιμόθεος Οὐκ Ἄν Ἐγένετο". Άφησε Όνομα Ως Διθυραμβοποιός Που Ανέπτυξε Τη Μονωδία Και Εισήγαγε Σημαντικές Καινοτομίες.
Ασκούσε Την Τέχνη Του Στην Αθήνα (Το 420 Νίκησε Στους Αγώνες Τον Φρύνι), Αλλά Πήγε Και Στον Αρχέλαο Της Μακεδονίας ( Πλούταρχος "Ηθικά" 334β) Και Στη Σπάρτη Όμως Εκεί Οι Έφοροι, Επειδή Είχε Προσθέσει Στην Συνηθιζόμενη Τότε 7χορδη Κιθάρα 4 Ακόμα Χορδές, Αρνήθηκαν Τον Νεωτερισμό Του Και Του Έσπασαν Τις Πρόσθετες Χορδές (Ή Κατ’ Άλλους, Τον Εξόρισαν).
Συγκεκριμένα: "Τὸν Τιμόθεον Ἐλθόντα Εἰς Λακεδαιμόνα Μετὰ Κιθάρας Ἐνδεκαχόρδου, Ἐξέωσαν Οἱ Λάκωνες Τοιαῦτα Ψηφισάμενοι: "Ἐπειδή Τιμόσεορ Ὁ Μιλήσιορ Παραγενόμενορ Ἐτταν Ἁματέραν Πόλιν, Τὰν Παλαιὰν Μῶσαν Ἀτιμάσδη, Καὶ Τὰν Διὰ Τᾶν Ἑπτὰ Χορδᾶν Κισάριξιν Ἀποστρεφόμενορ Πολυφωνίαν Εἰσάγων, Λυμαίνεται Τὰρ Ἀκοάρ Τῶν Νέων Διὰ Τε Τᾶρ Πολυχορδίαρ Τᾶρ Καινότατορ Τὸ Μέλεορ, Ἀγεννέα Καὶ Ποικίλαν Ἀντί Ἁπλᾶρ... Ἐπαναγκάσαι Δὲ Καὶ Τᾶρ Ἕνδεκα Χορδᾶν Ἐκταμόντα Τᾶρ Περιττάρ, Ὑπολίπων Μόναρ Τᾶρ Ἑπτά:" ".
Δηλαδή: "Επειδή Ο Τιμόθεος Ο Μιλήσιος Που Ήλθε Στην Πόλη Μας Βεβήλωσε Την Παλαιά Μούσα Και Περιφρόνησε Την Επτάχορδη Λύρα Εισάγοντας Πολυφωνία, Μόλυνε Δε Τα Αφτιά Των Νέων Μας Με Το Καινοφανές Μέλος Της Πολυχορδίας, Που Είναι Θρασύ Και Φτιασιδωμένο Αντί Να Είναι Απλό... (Γι’ Αυτό Και Αποφασίστηκε) Να Αναγκαστεί Να Κόψει Τις Περιττές Χορδές Και Να Αφήσει Μόνο Τις Επτά..." (Αρχιμανδρίτου Παγκρατίου Βατοπεδινού "Η Μουσική Κλίμαξ...", Κωνσταντινούπολις 1917 Σ.26).
Παρόμοιο Απόσπασμα Περιέχεται Στα «Αποφθέγματα Λακωνικά» Του Πλουτάρχου: «...Τιμοθέου Δ΄ Ἀγωνιζομένου Τὰ Κάρνεια, Εἶς Τῶν Ἐφόρων Μάχαιραν Λαβὼν Ἠρώτησεν Αὐτόν, Ἐκ Ποτέρου Τῶν Μερῶν Αποτέμῃ Τὰς Πλείους Τῶν Ἑπτὰ Χορδῶν»).
Η Παράδοση Αυτή Δείχνει Το Πόσο Ο Τιμόθεος Αγαπούσε Τις Καινοτομίες Και Μάλιστα Περηφανευόταν Για Το Ότι Στους "Σεμνούς Μουσικούς Νόμους Έδωσε Γλώτταν Και Χροιάν Διθυραμβώδη" ( Πλούταρχος "Περί Μουσικής" 1132). Ως Προς Τις Χορδές Της Λύρας, Το Πιθανότερο Είναι Ότι Πρόσθεσε Τη 10η Χορδή (Το Οξύ Φα).
Η Από Αυτόν Προσθήκη Της 11ης Και Της 12ης Χορδής Αμφισβητείται. Πάντως Οι Καινοτομίες Του (Ανέμιξε Το Εξάμετρο Με Ελεύθερους Ρυθμούς Και Χρησιμοποίησε Εντατικότερα Τον Μελισμό) Αρχικά Ξένισαν Την Αίσθηση Των Αθηναίων, Αλλά Ο Ευριπίδης, Καινοτόμος Και Ο Ίδιος, Τον Ενθάρρυνε Λέγοντάς Του Ότι Σε Λίγο Θα Κυριαρχήσει Στο Θέατρο (Όπως Άλλωστε Και Έγινε). Αλλά Και Στην Υπόλοιπη Ελλάδα Αναγνωρίστηκε Η Ποίησή Του. Παραδίδεται Ότι Οι Εφέσιοι Του Έδωσαν Χίλιους Χρυσούς Στατήρες Για Τον "Ύμνο Στην Άρτεμη"(!), Οι Δε Νέοι Της Αρκαδίας Μάθαιναν Και Τραγουδούσαν Τους Νόμους Του.
Κατά Τη Σούδα, Συνέθεσε 19 Νόμους, 26 Προοίμια, 21 Ύμνους Και 18 Διθυράμβους (Τα Έργα Του Καταλάμβαναν 18 Βιβλία Με 8.000 Στίχους...). Από Τους Νόμους Του (Ποιήματα Ψαλλόμενα Με Συνοδεία Κιθάρας) Μνημονεύεται Ιδιαίτερα Οι "Πέρσες" Και Μάλιστα Λέγεται Ότι, Όταν Τους Τραγουδούσε Στη Νεμέα Ο Μουσικός Πυλάδης, Οι Παρόντες Έστρεψαν Το Βλέμμα Τους Προς Τον Φιλοποίμενα, Τον "Έσχατο Των Ελλήνων" (Που Τότε Ήταν Στην Αρχή Της Σταδιοδρομίας Του...).
Από Αυτό Το Ποίημα Βρέθηκε Το 1902 Στο Αμπουσίρ Της Κάτω Αιγύπτου Εκτεταμένο Μέρος (253 Στίχοι, Πλην Των 100 Στίχων Της Αρχής) Που Περιγράφει Σκηνές Από Τη Ναυμαχία Της Σαλαμίνας Μέσω 4 Μονολόγων. (Συγκεκριμένα, Οι Στίχοι 1-190 Περιέχουν Σε Διθυραμβικό Ύφος Την Περιγραφή Της Νίκης Των Ελλήνων Κατά Των Περσών.
Οι Στίχοι 191-209 Αποτελούν Τη Διαταγή Υποχώρησης Του Πέρση Βασιλιά. Στους Στίχους 210-219 Γίνεται Μνεία Του Πανηγυρισμού Της Νίκης, Ενώ Οι Υπόλοιποι Στίχοι Αποτελούν Τη Λεγομένη "Σφραγίδα" Του Ποιήματος, Στην Οποία Ο Ποιητής Δηλώνει Την Ταυτότητά Του Και Μιλάει Για Τον Εαυτό Του). Ο Πάπυρος Αυτός Είναι Μέχρι Στιγμής Το Αρχαιότερο Διασωσμένο Δείγμα Της Ελλ. Γραμματείας. Από Τον Τιμόθεο Έχουν Επίσης Σωθεί Ελάχιστα Τμήματα Από Τα Έργα Του «Κύκλωπας», «Νιόβη», «Σκύλλα», Και «Ελπήνωρ».
