Χουρμούζης Μιλτιάδης

1804-1882   Κωνσταντινούπολη

Γεννήθηκε στο Γαλατά της Κωνσταντινούπολης το 1804 και έχοντας καταγωγή από την Κρήτη, πέρασε  τα παιδικά του χρόνια  μεταξύ της νήσου Κρήτης και Κωνσταντινούπολης.

Με την έναρξη  της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 πολέμησε  στην Κρήτη στο πλευρό του Εδουάρδου Ραϊνέκ, τιμώμενος για την προσφορά του με το βαθμό του αξιωματικού.

Στη συνέχεια  υπηρέτησε στην Οριοφυλακή της Λαμίας, έχοντας σαν κύριο μέλημα   την καταδίωξη των ληστών που λυμαίνονταν την περιοχή.

 Ο Χουρμούζης διετέλεσε πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου Φθιώτιδας και το 1851 εκλέχθηκε βουλευτής. Το 1854 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της Βουλής και έλαβε  μέρος στη Θεσσαλική Επανάσταση. Ήταν ενάντιος στην πολιτική του Όθωνα, με αποτέλεσμα να υποστεί διώξεις, που τον ανάγκασαν να καταφύγει στην  Κωνσταντινούπολη, όπου πέθανε το 1882.

Ο Χουρμούζης ήταν ο σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας της εποχής του και τα έργα του παίζονταν για αρκετό χρονικό διάστημα. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης «Νεολόγος»,  «Ομόνοια» και «Αρμονία», στην οποία δημοσίευσε το 1864 τη διάλεξη «Περί Πολιτείας», που εκδόθηκε αργότερα στη Σμύρνη και τη Σύρο, όπως  και διάφορα συνδικαλιστικά έργα.

Μεγαλύτερη φήμη απέκτησε με τις σατιρικές θεατρικές κωμωδίες του, που  καυτηρίαζαν τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Η πρώτη του δουλειά με τον τίτλο «Επτά Διάλογοι» δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Εποχή» και αργότερα το 1835 ακολούθησαν ο «Λεπρέντης» και ο «Τυχοδιώκτης», το 1836 ο «Υπάλληλος», το 1838 ο «Ευγενής» και το 1839 ο «Χαρτοπαίκτης».

Το 1842 εξέδωσε τα απομνημονεύματά του από τον κρητικό αγώνα με τον τίτλο «Κρητικά», το 1869 τη μονογραφία η «Νήσος Αντιγόνη» και το 1882 το τελευταίο του έργο «Παροδική μικρογραφία μυθιστορημάτων».

Άλλα έργα του ήταν  μια παράφραση του «Πλούτου» του Αριστοφάνη και μια μελέτη με τίτλο «Συνοπτικός παραλληλισμός ηθών και εθίμων ως και τινών περιέργων των επί Ομήρου Αχαιών προς τινά των νεωτέρων Ελλήνων», ενώ σώζεται επίσης ο τίτλος από μια χαμένη κωμωδία του με τίτλο Ο « Οψίπλουτος».

Θεατρικά έργα του. «Ο Λεπρέντης»1835, «Ο Τυχοδιώκτης»,

 «Ο Υπάλληλος» 1836, «Ο ευγενής» 1838, «Διάλογοι επτά” Συνταχθέντες υπό Μ. Χουρμούζη και καταχωρηθέντες εις την εφημερίδα,  Η Εποχή (τω 1834 έτει)» 1838, «Ο χαρτοπαίκτης» 1839, «Ο Πλούτος του Αριστοφάνους• Ελευθέρως παραφρασθείς εις την καθομιλουμένην υπό .»

Πεζογραφήματα. «Κρητικά» Αθήνα, 1842, «Μαλακώφ» 1865,

«Η νήσος Αντιγόνη» 1869, «Συνοπτικός παραλληλισμός ηθών και εθίμων ως και τινών περιέργων των επί Ομήρου Αχαιών προς τινά των νεωτέρων Ελλήνων» 1873, «Ο Οψίπλουτος» 1879, «Παροδική μικρογραφία μυθιστορημάτων» 1882.

Σούτσος Παναγιώτης

1806-1868   Κωνσταντινούπολη

Ο Παναγιώτης Σούτσος γεννήθηκε το 1806 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ρομαντικός πεζογράφος και ποιητής της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής. Σε μικρή ηλικία έχασε  τους γονείς του  και μεγάλωσε στο σπίτι της αδελφής του  Αικατερίνης,  παρακολουθώντας κατ΄ οίκον μαθήματα με αξιόλογους λόγιους της εποχής.

Μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο  φοίτησαν από το 1818-1820 στην ξακουστή Σχολή της Χίου με σπουδαίους δασκάλους, όπως ο Νεόφυτος Βάμβας και ο Κωνσταντίνος Βαρδαλάχος.

Το 1820 πήγαν στο θείο τους Αλέξανδρο Σούτσο,  ηγεμόνα της Βλαχίας, που τους έστειλε στο Παρίσι  να συναντήσουν τον Αδαμάντιο Κοραή. Κοντά στον Κοραή ο Παναγιώτης δημοσίευσε τη γαλλόφωνη ποιητική συλλογή  «Odes d' un jeun grec suivies de six chants de g`uerre ecrits en vers grecs par le meme autteur et traduits en prose francaise». Μετά από δύο χρόνια επισκέφθηκαν την Πάντοβα και τη Βενετία, όπου παρέμειναν μέχρι την επιστροφή τους το 1825 στην Ελλάδα.

Ο Παναγιώτης εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, ασχολήθηκε με την πολιτική και το 1827 έγραψε την ποιητική συλλογή «Άσματα πολεμιστήρια». Το 1830 διορίστηκε από τον Καποδίστρια  νομάρχης και Γραμματέας της Γερουσίας, αλλά σύντομα έχασε τη θέση του, επειδή  δεν συμφωνούσε με την πολιτική  του.

Το 1831 δημοσίευσε το πιο γνωστό έργο του, τον «Οδοιπόρο», που ήταν το πρώτο ποιητικό έργο του Αθηναϊκού ρομαντισμού που εκτυπώθηκε, το 1834 έγραψε το έργο του ο «Λέανδρος», που ήταν το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, το 1835 τη συλλογή λυρικών ποιημάτων «Κιθάρα», το 1839 τα ποιητικά του έργα ο «Μεσσίας» και  «Ευθύμιος Βλαχάδας», και το 1842 τα έργα του ο «΄Αγνωστος» και «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Τα πρώτα του πεζογραφήματα «Τα απομνημονεύματα ενός ψιττακού» και ο «Τρισχιλιόπηχος» δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Ήλιος, που εξέδιδε ο ίδιος.

Στην αρχή ο Σούτσος υποστήριζε την πολιτική του Όθωνα και την περίοδο της αντιβασιλείας του διετέλεσε Σύμβουλος Επικρατείας. Πίστευε ότι ο Όθωνας θα παραχωρούσε Σύνταγμα στον Ελληνικό λαό αλλά  διαψεύστηκε, με αποτέλεσμα να αναπτύξει έντονη αντιοθωνική δράση, κυρίως όταν το 1843 ψηφίστηκε ό νόμος «Περί ετεροχθόνων», σύμφωνα με τον οποίο όσοι γεννήθηκαν σε σκλαβωμένες περιοχές, θεωρούνταν ετερόχθονες και δεν είχαν το δικαίωμα να διορίζονται στο δημόσιο.

Το 1841 πέθανε η σύζυγός του Φλωρεντία Κοπανίτσα σε ηλικία μόλις 25 ετών και μετά λίγο καιρό παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, αποκτώντας από αυτόν το γάμο ένα γιο. Έκανε συνολικά τρεις γάμους, η δεύτερη σύζυγός του πέθανε το 1845 και η τρίτη Μαρίνα Λογοθέτη τον εγκατέλειψε το 1861. Ο Παναγιώτης ήταν πολύ συντηρητικός, όπως φαίνεται στις γλωσσικές του απόψεις, τις οποίες διατύπωσε το 1853 στο δοκίμιό του «Νέα σχολή του γραφομένου λόγου», υποστηρίζοντας τη Μεγάλη Ιδέα και την άκρα αρχαΐζουσα γλώσσα. Το έργο αυτό έγινε αιτία να ξεσπάσει μια κριτική διαμάχη, γνωστή ως Σούτσεια, με τον Κωνσταντίνο Ασωπίο.

Μετά την εξέγερση της Τρίτης Σεπτεμβρίου του 1843 συνέταξε την αίτηση Συντάγματος του Νομοθετικού Σώματος προς τον Όθωνα. Εξέδωσε τις εφημερίδες «Ήλιος», «Αναγεννηθείσα Ελλάς» και «Ένωσις».

Το 1857 πέθανε  ο γιος του, το 1859 δικάστηκε ο αδελφός του Αλέξανδρος για το έργο του ο «Περιπλανόμενος»  και τέλος τον χώρισε η τρίτη σύζυγός του. Πέθανε το 1868  στην Αθήνα και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. Ο Παναγιώτης Σούτσος υπήρξε ο εισηγητής του ρομαντισμού στην Ελλάδα στην ποίηση και την πεζογραφία και αυτό φαίνεται στα έργα του ο «Οδοιπόρος» και ο «Λέανδρος».

Ποίηση   «Άσματα πολεμιστήρια» 1927, «• Odes d' un jeun grec suivies de six chants de guerre ecrits en vers grecs par le meme autteur et traduits en prose francaise. Παρίσι, τυπ.Emler», 1828,

«Ποιήσεις (όπου και η πρώτη μορφή του Οδοιπόρου) 1831,

«Ποιήσεις νέαι των αδελφών Αλεξάνδρου και Παναγιώτου Σούτσων»1833, «Η Κιθάρα» (ποιητική συλλογή)1835, «Ο Μεσσίας ή τα πάθη του Χριστού κατά μίμησιν του Γρηγορίου του Ναζιανζινού ποιήσαντος τον Χριστόν πάσχοντα» 1839, «Η γέννησις του διαδόχου» 1868, «Ευθύμιος Βλαχάβας» 1839, «Ο Οδοιπόρος» (Τραγωδία) 1833, «Ο άγνωστος» (λυρικό δράμα) Αθήνα, 1842,

 «Ο Καραϊσκάκης» (λυρικό δράμα)1842, «Ο Οδοιπόρος» (νέα μορφή)1842, «Ωδή εις τον Ναπολέοντα Βοναπάρτην, ΄Ελληνα την καταγωγήν» 1841, «Μύθοι έμμετροι εν παραθέσει προς τους του Αισώπου εξ' ων επλάσθησαν» 1865, « Ωδή εις την εικοστήν πέμπτην Μαρτίου»1843.

Δοκίμια. «Νέα Σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της ελληνικής εννοουμένης υπό πάντων» 1853.

Μυθιστορήματα  «Ο Λέανδρος» 1833, «Η Χαριτίνη · ή Το κάλλος της χριστιανικής θρησκείας»1864.

Άλλα έργα του. « Άπαντα Α΄.» 1851, «Ποιήματα» Μετά προλόγου υπό Ιω.Ζερβού.