Τηλεφωνική συνέντευξη με τη σκηνοθέτη-ηθοποιό Σοφία Καραγιάννη (γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια και ο σύζυγός της είναι από τη Νάουσα) είχε ο Αλέκος Χατζηκώστας στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) τη Δευτέρα 16/5/2022.
Απαντώντας για την πρόσφατη βράβευσή της με το βραβείο «Κάρολος Κουν», τόνισε: «Είναι βραβεία που δίνονται κάθε 2 χρόνια. Είναι τα Βραβεία Κουν, μαζί με τα βραβεία της Ένωσης Κριτικών θεάτρου και δόθηκαν στις 9 Μαΐου. Απέσπασα το Βραβείο Διεθνούς Ρεπερτορίου για παράσταση «Πανούκλα» του Α. Καμύ από την ομάδα μου Gaff, που έχω εδώ και 10 χρόνια την καλλιτεχνική διεύθυνση. Ανέβηκε στις 22/9, είπαμε να την ανεβάσουμε για λίγες παραστάσεις, γιατί ήταν ένα πρότζεκτ που είχε ανέβει το 2019, ακυρώσαμε δύο φορές την πρεμιέρα μας λόγω λοκ νταουν και την ξεκινήσαμε με τα νέα υγειονομικά μέτρα και βγάλαμε σεζόν και αυτό το βραβείο ήταν ένα πολύ καλό κλείσιμο. Φυσικά τα βραβεία δεν ανήκουν μόνο σ’ έναν. Ήταν ένας τρόπος να νοιώσουμε χαρά και τιμή όλοι εμείς που δουλέψαμε στην παράσταση. Γιατί δουλέψαμε πολύ σκληρά. Το έργο το είχαμε επιλέξει για άλλους λόγους- δεν μ’ αρέσει να είμαι της μόδας- είναι ένας συγκλονιστικό κείμενο και μετά ήλθε η πανδημία. Είναι από τις λίγες φορές που αισθάνθηκα πολύ αμήχανη. Δανειζόμαστε πράγματα από τη ζωή για το θέατρο αλλά εδώ πέρα η ζωή ήλθε και αισθανόμουνα ό,τι συμβολισμό είχα βρει. Ήταν αδιανόητο αυτό που μας συνέβη. Χαμογελούσαμε, όταν ήλθαν τα πρώτα νέα από την Κίνα (σ.σ για τον κορωνοϊο), γιατί όπως λέει και ο Καμύ, η συμφορά είναι κάτι που δεν μας αφορά, συμβαίνει σε άλλους, όχι σε εμάς. Και τελικά ήλθε και μας χτύπησε την πόρτα και αναγκαστήκαμε με τους συνεργάτες μου να βουτήξουμε πάρα πολύ βαθειά, να ξαναδούμε πολλές φορές το κείμενο και νομίζω βγάλαμε μία παράσταση, που έπρεπε να φιλτράρουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο αυτό που συνέβαινε στη ζωή μας. Νομίζω ότι μία πολύ μεγάλη συγκίνηση που πήραμε ήταν ότι προσπαθήσαμε να βγάλουμε πάρα πολύ φως απ’ όλα αυτά τα σκοτεινά που συνέβαιναν στη ζωή μας και την ίδια στιγμή να βρούμε έναν άλλο κώδικα, για ν’ αντέξουμε τον εγκλεισμό, όντας οι ίδιοι έγκλειστοι σε μία κατάσταση που βιώναμε όλοι».
Αναφερόμενη στην πανδημία και τις επιπτώσεις στους καλλιτέχνες, υπογράμμισε : «Περάσαμε πάρα δύσκολα. Αφενός γιατί βρεθήκαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, όπως όλος ο κόσμος. Όμως μείναμε και χωρίς δουλειά. Οι παραστάσεις που έγιναν μέσω live streaming δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους θιάσους, ούτε ήταν εφικτό να γίνει απ’ όλους. Για μένα το θέατρο είναι ένα τελείως ζωντανό κομμάτι, ένας ζωντανός οργανισμός που περιμένουμε τον κόσμο να παραβρεθεί, για να μπορέσει να παρακολουθήσει κάτι, είναι συνθήκη αυτή. Δεν γίνεται να δείξουμε κάτι από το ίντερνετ. Ήταν πολύ δύσκολη η συνθήκη. Νομίζω ότι καθόλου τυχαία ο κόσμος μέσα στον εγκλεισμό στράφηκε και στη μουσική, στο βιβλίο- κάπου διάβασα ότι οι πωλήσεις των βιβλίων είχαν εκτοξευτεί – πολύ αισιόδοξο και ελπίζω να συνεχίσει. Η συγκίνησή μας στις 22 Σεπτέμβρη που μπήκαν οι πρώτοι θεατές με τις μάσκες ήταν τεράστια. Και μπορεί να βλέπουμε ακόμη πρόσωπα με μάσκες, αλλά οι ηθοποιοί έχουν αρχίσει να διαβάζουν πλέον τα βλέμματα και τα μάτια. Θέλω να τελειώσει όλο αυτό, που από τη μία ήταν άγριο και από την άλλη ήταν μία χρονιά που ήταν πάρα πολύ συγκινητική η προσέλευση του κόσμου στο θέατρο».
Για τις δραστηριότητές της ανέφερε : «Τα τελευταία 10 χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά ως σκηνοθέτης, αν και ξεκίνησα ως ηθοποιός, αν και βγήκα φέτος λίγο στη σκηνή. Μέσα από την ομάδα μου, έχω πλέον κάποιους μόνιμους συνεργάτες. Από την άλλη διδάσκω και θέατρο σε εφήβους, σε πρόσφυγες, σε ανήλικους και γενικά η εμπλοκή μου με το θέατρο είναι πολύ ολοκληρωτική και με γεμίζει πολύ μεγάλη χαρά, με ό,τι δυσκολία μπορεί να έχει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Είμαι ευχαριστημένη. Η πιο σκοτεινή περίοδος νομίζω ήταν αυτή της πανδημίας, αλλά νομίζω ότι επανακάμπτουμε σιγά-σιγά».
Αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση των σκηνοθετών σημείωσε: «Η «Πανούκλα» που γράφτηκε από τον Καμύ, καθώς ένιωσε την αγριότητα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είδε τους ναζί να μπαίνουν στο Παρίσι, είδε το ολοκαύτωμα των εβραίων, το φασισμό. Είναι πολύ δύσκολα αυτό που βιώνουμε. Πάλι στέκομαι αμήχανα και παρακολουθώ όλο αυτό που συμβαίνει. Νομίζω ότι την τελευταία δεκαετία μας έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα, δεν έχουμε πάρει ανάσα. Ζούμε ένα πόλεμο τόσο σκληρό, που παρακολουθούμε από τις οθόνες, ας μην ξεχνάμε ότι και πριν ζήσαμε έναν τεράστιο οικονομικό πόλεμο και έρχεται το ένα πίσω από τ ’άλλο. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή, περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να επιστρατέψουμε όλες τις αντιστάσεις μας. Να σταθούμε και με ψυχραιμία σε αυτό που συμβαίνει, αλλά νομίζω ότι ήλθε η ώρα να σκεφτούμε πιο βαθειά. Ένα θέμα που έχουμε ως λαός- και εδώ θα συμφωνήσω και πάλι με τον Καμύ - είναι η μνήμη μας. Έχουμε μεγάλο θέμα με το κομμάτι μνήμη. Γι’ αυτό και βλέπουμε ότι συνεχώς συμβαίνουν πράγματα και μετά συμβαίνουν και πάλι. Δεν ξέρω τι γίνεται μ’ αυτόν το μηχανισμό της μνήμης σ’ αυτό το λαό. Κάτι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτό».
Τέλος ενημέρωσε ότι «αποδέχθηκα μία πολύ τιμητική πρόταση από τον Καλλιτεχνικό Δ/ντή του ΔΗΠΕΘΕ Γ. Παρασκευόπουλο και συμμετέχω στο θεσμό- για τρίτη χρονιά-«Σχολή Σκηνοθεσίας, ένας θεσμός με μεγάλη επιτυχία»
*Η Σοφία Καραγιάννη είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρολόγος, σκηνογράφος, ενδυματολόγος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής «Βεάκη» και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
