Τηλεφωνική συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8 και στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» (με το δημοσιογράφο Αλέκο Χατζηκώστα) έδωσε η Ελένη Καραγιάννη, φιλόλογος, συγγραφέας, την Παρασκευή 17/6.
Η Ελένη Καραγιάννη γεννήθηκε στη Βέροια Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κι είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου ειδίκευσης στις Επιστήμες της Αγωγής. Ζει στη Βέροια κι εργάζεται ως φιλόλογος στο Γενικό Λύκειο Μακροχωρίου Ημαθίας. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο, έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και περιλαμβάνονται σε συλλογικές ανθολογίες. Είναι υπεύθυνη έκδοσης του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού ΓΡΑΦΕΙΝ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το παραμύθι της με τίτλο «"Το σχέδιο του Μωβ" (εκδόσεις ατέχνως) που θα παρουσιαστεί στη Βέροια την Τρίτη 28/6 στην «ΕΛΙΑ» με τη συμμέτοχη της Ευγενίας Καβαλλάρη φιλολόγου,-προέδρου του Συνδέσμου Φιλολόγων Ημαθίας, του φιλόλογου Ταχματζίδη,του Αλέκου Χατζηκώστα δημοσιογράφου-συγγραφέα και ανάγνωση των κειμένων από το Γιώργο Κορυφίδη, φιλόλογο.
Απαντώντας στην ερώτηση για τη σχέση της με τη γραφή, καθώς και για το περιεχόμενο του παραμυθιού, σημείωσε : «Η γραφή ήταν ο δικός μου τρόπος διαφυγής. Ο δικός μου τρόπος να διαχειριστώ τις δύσκολες καταστάσεις. Είναι ένας θεραπευτικός, καθόλου πολυδάπανος τρόπος αντιμετώπισης όλων των δυσκολιών. Έχει δηλαδή σημασία χρηστική, πρακτική. Στο ταξίδι αυτό της συγγραφής προσπαθώ να μυήσω και τους μαθητές μου. Τα διηγήματα που μαζεύουμε στο ΓΡΑΦΕΙΝ με τα έργα των μαθητών, προσπαθούμε να το βάλουμε και σε ένα βιβλίο. Το σχέδιο του Μωβ είναι μία ιστορία μικρής φόρμας για παιδιά, που θίγει το ζήτημα της διαφορετικότητας και εστιάζει στην επίδραση που ασκούν στον ψυχισμό του παιδιού επικριτικά σχόλια για την εξωτερική του εμφάνιση. Ταυτόχρονα αναδεικνύει την αξία της φιλίας, της συνεργασίας, της αποδοχής του εαυτού μας και του άλλου, την έννοια της συγγνώμης και της επανόρθωσης.
Ένα παραμύθι κατάλληλο για εκπαιδευτικούς και μαθητές, για τα εργαστήρια δεξιοτήτων του δημοτικού με θέμα τη διαφορετικότητα, την ενσυναίσθηση και τον αλληλοσεβασμό. Και ελπίζω ν’ ακουμπήσει τις καρδιές των παιδιών αλλά και των γονιών. Όταν γράφω παραμύθια, έχω πρώτα στο μυαλό τους ενήλικες και μετά τα παιδιά. Γιατί αυτοί θα είναι, που θ’ αγοράσουν το παραμύθι και που καλούνται να το διαβάσουν και να το συζητήσουν με τα παιδιά τους».
Αναφερόμενη στη θαυμάσια εικονογράφηση του παραμυθού από την Κατερίνα Βραζιτούλη, μαθήτρια (και ανιψιά της συγγραφέως), που γεννήθηκε και ζει στο Βερολίνο, τόνισε : «Η εικονογράφηση είναι ιδιαίτερη και για μένα έχει συναισθηματική αξία. Αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη εικονογράφηση, δεν υπήρχε και λόγος να εκδοθεί το παραμύθι. Στην ουσία είναι οι εικόνες που με ώθησαν να το εκδώσω. Με την Κατερίνα έχουμε μία σχέση λατρείας, εξ’ αποστάσεως. Δηλαδή μιλάμε μόνο μέσω μηνυμάτων στο messenger . Τη λατρεύω γι’ αυτά που ζωγραφίζει και αυτή γι’ αυτά που γράφω. Η εικονογράφηση είναι πολύ βασική σε ένα παραμύθι, γιατί μπορεί να φουντώσει ένα κείμενο ή να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Δεν είχαμε σχέση «πελάτη». Της έστειλα το κείμενο και την άφησα να ζωγραφίσει ό,τι ήθελε. Ήταν συγκινητικό για μένα. Ξαφνικά είδα τους ήρωες μου να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τα χέρια της. Είναι μία οικογενειακή συμπόρευση, μία οικογενειακή υπόθεση».
Τέλος, αναφερόμενη στην αξία των παραμυθιών υπογράμμισε : «Το παραμύθι είναι ένα θεραπευτικό και παιδαγωγικό εργαλείο, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους ενήλικες. Για τα παιδιά η αξία τους είναι αναμφισβήτητη (Εδώ ανέφερε τα όσα είπε ο μεγάλος Αϊνστάιν για τη σχέση του παραμυθιού και την παιδική εξυπνάδα). Είναι αμέτρητες οι θετικές επιπτώσεις. Διευρύνει τον κόσμο των εμπειριών τους. Τους δίνει μ’ έναν τρόπο φυσικό και αβίαστο σημαντικές πληροφορίες για την καθημερινότητα, τη ζωή. Τους βοηθούμε στην αυτογνωσία τους. Τροφοδοτούν, εξελίσσουν τη φαντασία τους. Εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο τους. Ενισχύουν την αφηγηματική τους ικανότητα. Γενικότερα ενισχύουν την ικανότητα να εκφράζονται. Ενδυναμώνουν αυτό που λέμε συναισθαντικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνονται, κάτι σημαντικό για παιδιά που έχουν αδυναμία συγκέντρωσης, διάσπαση προσοχή ή είναι «υπερκινητικά». Ο ήρωας μου έχει διάσπαση προσοχής και είναι και υπερκινητικός. Δεν το έγραψα τυχαία. Τα παραμύθια τους διασκεδάζουν, τους δίνουν την ευκαιρία να διαχειριστούν πολλά και έντονα συναισθήματα. Τους δείχνουν τρόπους ν’ αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν διάφορες δύσκολες καταστάσεις. Και φυσικά καλλιεργούν βασικές ηθικές αξίες και αρχές. Είναι πολύ σημαντική η αφήγηση των παραμυθιών. Όταν γίνεται από έναν άνθρωπο που διαθέτει ταλέντο και μεράκι, τότε πραγματικά η αφήγηση είναι μαγική και συναρπάζει τα παιδιά. Ο «μωβ» δεν είναι ένα παραμύθι, που το παιδί πρέπει να διαβάσει μόνο του, όπως και κανένα παραμύθι δεν πρέπει να διαβάζεται έτσι από τα παιδιά. Πρέπει οι μεγάλοι, ο γονιός να είναι δίπλα, να το συζητούνε. Η αφήγηση του παραμυθού να είναι σαν μία θεατρική παράσταση, μία υπέροχη παράσταση, όταν γίνεται σωστά, που δημιουργεί μία αμφίδρομη επικοινωνία και μία διάδραση ανάμεσα στο παιδί και στο γονιό, όπως ακριβώς υπάρχει διάδραση ανάμεσα σε ηθοποιούς και σε κοινό. Άρα ο στόχος του «Μωβ» και του κάθε παραμυθιού είναι να μπορέσει το παιδί ν’ αναγνωρίσει μέσα από τη μικρή αυτή ιστορία τον εαυτό του σε ανάλογες καταστάσεις και να κατανοήσει καλύτερα σημαντικά ζητήματα της ζωής του».
