Με αφορμή την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Άννας Βασιάδη στη Βέροια (11/7 στην ΕΛΙΑ), με τίτλο «Τριάντα τρία αντι-κείμενα» (Εκδόσεις «Συρτάρι»), η συγγραφέας παραχώρησε την Τρίτη 28/6 τηλεφωνική συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8 και στην εκπομπή «Λόγια σταράτα», στον Αλέκο Χατζηκώστα
Αναφερόμενη στην τίτλο αλλά και το περιεχόμενο του βιβλίου, τόνισε : «Το τριάντα τρία είναι ο αριθμός των κειμένων. Έχει ακόμη σχέση με τα μαθηματικά, που το εξηγώ, γιατί είναι 11Χ3. Μου άρεσε ακόμη το περιεχόμενο της λέξης «αντί-κείμενα», που έχει διφορούμενο νόημα. Η λέξη αντικείμενο από μόνη της σημαίνει π.χ μία καρέκλα, ένα τραπέζι. Όμως αν την κόψεις, τότε η λέξη «αντι-κείμενο» δείχνει την αντιφατική σχέση που μπορεί να έχει ένα κείμενο π.χ για το τι είναι σήμερα ένα ποίημα. Η έννοια του ποιήματος έχει καθηλωθεί, «αραχνιάσει» στη συνείδηση των ανθρώπων. Το φαντάζονται ως εκείνο που έχει ρίμα, στροφή, ομοιοκαταληξία, το δεκαπεντασύλλαβο. Ενώ όλα προχωρούν, όλα τρέχουν, ο κόσμος το έχει στο μυαλό του π.χ στη ραχούλα κλπ. Δεν είναι όμως έτσι. Τα ποιήματα αλλάζουν, οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν, οι ανάγκες για έκφραση αλλάζουν. Με τη συλλογή αυτή, που έχω αντιφατικά κείμενα και λίγο πιο πεζόμορφα και λίγο πιο κουβεντιαστά, να δείξω και αυτή την πτυχή, ότι τα κείμενα αλλάζουν».
Απαντώντας στην ερώτηση για τη σημασία της ποίησης σε καιρούς δύσκολους, όπως τώρα με φτώχεια, πόλεμο και πανδημία, υπογράμμισε : «Νομίζω ότι θα έπρεπε να έχει τη μέγιστη. Ο κόσμος και στο παρελθόν έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολα π.χ Μεσαίωνα, Τουρκοκρατία κλπ. Θεωρώ ότι ο πλανήτης έχει περάσει πολύ πιο δύσκολες εποχές. Όλα όσα μου είπατε, έναν παρανομαστή έχουν, το φόβο. Ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται, είναι ανασφαλής. Η ποίηση θα έπρεπε να είναι ένα αντίδοτο σε όλα αυτά. Οι ποιητές πάντα ήταν αυτοί που μπορούσαν να σκεφτούν πιο βαθειά και να δώσουν απαντήσεις ή να θέσουν νέα ερωτήματα. Η ποίηση ήταν πάντα στοχασμός, συλλογισμός, απόσταγμα σκέψης. Όλοι οι μεγάλοι ποιητές καταπιάστηκαν με πολύ σημαντικά υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος που έχει μέσα του φόβο, δεν μπορεί να βρει παρηγοριά στην ποίηση, τότε πού αλλού;».
Απαντώντας για τον αγαπημένο της ποιητή, τόνισε ότι «αυτό μπορεί ν’ απαντηθεί κατά περιόδους, ξεχωρίζοντας τον Καβάφη ως αγαπημένο, που ήταν μπροστά από την εποχή του, ήταν αληθινός, δεν τον ένοιαζε τι έλεγαν οι άλλοι», ενώ αναφέρθηκε και σε αγαπημένους της μεγάλους Αμερικάνους ποιητές, για να καταλήξει : «Την αγαπώ την ποίηση, είμαι πρώτα απ’ όλα αναγνώστρια. Όμως οι εκδότες δεν την αγαπούνί πολύ, γιατί δεν τους αποφέρει χρήματα».
Και κατέληξε, καταθέτοντας ορισμένες γενικότερες σκέψεις της: «Θεωρώ ότι η ποίηση δυστυχώς ή ευτυχώς χρειάζεται μία φροντίδα. Πρέπει να φτάσει στο επίπεδο που ήταν παλιότερα στο μυαλό των ανθρώπων. Νομίζω ότι η ποίηση είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Χρειάζεται να ανανεωθεί στο μυαλό των ανθρώπων. Λόγω της εκπαιδευτικής μου εμπειρίας, αν τα νέα παιδιά τα διαβάσεις ένα παλιό ποίημα, μπορεί να συγκινηθούν. Αν τους διαβάσεις κάτι πιο «φρέσκο», αναρωτιούνται αν αυτό είναι ποίημα. Η δική μου η προσπάθεια είναι να δούμε την ποίηση ξανά με ένα νέο μάτι, να δούμε τι καινούριο μπορεί να προσφέρει ένα κείμενο συμπυκνωμένο, που αφορά τα υπαρξιακά ζητήματα του κόσμου. Ένα ποίημα θα μιλήσει από τα «απλά» μέχρι τα «βαριά» ζητήματα, που απασχολούν ένα ανθρώπινο μυαλό».
(Η Άννα Βασιάδη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και έχει μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή και είναι εκπαιδευτικός. Είναι ανιψιά του γνωστού ιατρού Τάσου Βασιάδη)
