Έτσι ήρθε,  στον φράχτη της αυλής του.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Άνοιξε την πόρτα, μπήκαν πρώτα οι άλλοι, τελευταίος εγώ.

Χαμογέλασε με κοίταξε και είπε:

- Ήρθες πάλι;

Σήμερα (12η Ιουλίου) τιμάται η μνήμη του ως Αγίου.
Εμείς τον τιμούσαμε απο τότε σαν Άγιο εξάλλου.

Δεν άλλαξε μέσα μας η αίσθηση αυτή.

Αν υπάρχει μέτρο Αγιότητας, τότε ο Γέροντας είναι Πολύ Μεγάλος Άγιος.

Πολύ μεγάλος λέμε. Πολύ !!!!!

Το καταλάβαινες απ’ όταν πήγαινες κι απ όταν έφευγες.

Κάτι γινόταν μέσα σου.

Μία αλλοίωση, μια αλλαγή.

Κάτι ηρεμούσε και γλύκαινε την ψυχή σου.

Σαν χάδι, σαν να σου σκούπισε κάποιος το ιδρώτα της κούρασης και της αγωνίας.

 Σαν παυσίπονο που σου έπαιρνε τον πόνο.

Τόσο όμορφα ένιωθες  που δεν ήθελες να φύγεις από δίπλα του.

 Σαν ερχόταν η ώρα κι έφευγες, αυτό το συναίσθημα, σ’ ακολουθούσε, πάλι για ώρες, σε άλλους για μέρες και ήταν σαν να ήταν δίπλα σου.

Τόσο έντονο συναίσθημα ήταν, που γυρνούσες να δεις αν όντως είναι εκεί και δεν τον... βλέπεις.

Όσοι τον γνώρισαν, γνωρίζουν κι αυτό που λέω !