ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Ο παππούς ο Στέφανος Πασχαλίδης γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1919 στο χωριό Ταχταλή κοντά στην Προύσα, είναι 92 ετών και σήμερα ζει στο χωριό Λεβαία του Δήμου Αμυνταίου.
--Μάνα μου ήταν η Μπαλαμπανίδου η Μαλαματού η θυγατέρα του Χριστοφή του Μπαλαμπανίδη από τα Κουβούκλια. Εμένα με έκανε με τον δεύτερο τον άντρατς, τον Πασκάλογλου από το Ταχταλή.
Ο πρώτος της ο άντρας ο Μποσδελέκης από τα Κουβούκλια χάθηκε στα Αμελέ Ταμπουρού. Ήρθαν από την Προύσα και πήρανε από τα Κουβούκλια 60 παλικάρια και τα πήγανε στα Άδανα όπου εργάζονταν σκληρά για το ντοβλέτι.
Δυο από αυτούς τον Καγιά και τον Κακλίδη τον Θανάσ τους πήραν ιδιώτες στην δούλεψή τους και τους ξεχώρισαν από τους άλλους 58, οι οποίοι κάποτε αποφάσισαν να δραπετεύσουν και να γυρίσουν στα Κουβούκλια.
Στον δρόμο όμως πείνασαν και πήγαν σε ένα χωριό και ζήτησαν φαγητό. Εκεί τους αντιλήφθηκαν και τους παρέδωσαν στους ζανταρμάδες. Από αυτούς κανείς τους δεν γύρισε στο χωριό, πέθαναν από το πολύ ξύλο και τις κακουχίες. Ο Καγιάς και ο Κακλής γύρισαν στο χωριό και έφεραν τα κακά μαντάτα.
Η μάναμ ήταν γενναία γυναίκα και άντεξε . Κάποτε που ήρθαν ζανταρμάδες στα Κουβούκλια για να τα καταλάβουν, ο μουχτάρης τους είπε, θα φύγουμε αλλά με όλο τον οπλισμό μας.
Οι Τούρκοι δεν το δέχθηκαν και έτσι άνδρες και γυναίκες Κουβουκλιώτες μέρα-νύχτα φιλούσαν σκοπιά για να σώσουν το χωριό.
Η μάναμ με άλλες γυναίκες πήραν ντενεκέδες με βενζίνη και κρύφθηκαν σε μια αχυρώνα. Αν έμπαιναν Τούρκοι στο χωριό θα έβαζαν φωτιά και θα καιγόντουσαν, παρά να έπεφταν στα χέρια τους.
Ευτυχώς έφυγαν οι Τούρκοι και δεν έγινε τίποτε. Η μάναμ παντρεύκε στο Ταχταλή τον Πασκάλογλου, έναν καλό και εργατικό άντρα.
Το Ταχταλή ήταν ένα μικρό χωριό κοντά στα Κουβούκλια και στην Προύσα. Είχε 250 οικογένειες από τις οποίες οι 140 ήταν Ελληνικές και οι υπόλοιπες Τούρκικες.
Στον μαχαλά μας υπήρχαν έναν Καλές, η είσοδος ενός υπόγειου τούνελ και παντού πεταμένα μάρμαρα. Έλεγαν ότι παλαιότερα το χωριό ήταν η έδρα ενός αξιωματικού του Σουλτάνου ο οποίος μάζευε χαράτσια και χρησιμοποιούσε το τούνελ για τις μετακινήσεις του.
Το θυμάμαι αυτό το τούνελ διότι το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά και πηγαίναμε εκεί και παίζαμε. Δεν μπαίναμε μέσα διότι μας φοβέριζε η μάναμ ότι εκεί μέσα ζούσαν φαντάσματα.
Τον πατέρα μου τον σέβονταν όλοι, Τούρκοι και Έλληνες και γι΄αυτό μια μέρα που μαζέφκανε στο καφενείο τον έκαναν πρόεδρο του Ταχταλή.
Εγώ ήμνα μικρός αλλά θυμάμαι κάποια πράγματα. Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι όταν αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το χωριό μας. Όλοι φώναζαν και θρηνούσαν για το κακό που μας βρήκε.
Κυριακή φύγαμε από το Ταχταλή και πήγαμε στα Μουδανιά. Εγώ ήμουν μαζί με τον φίλο μου τον Ιωσηφίδη τον Δημήτρη και επειδή δεν μπορούσαμε να ανεβούμε στο πλοίο, μας έδεσαν και μας τράβηξαν πάνω στο κατάστρωμα, όπου επικρατούσε πανικός.
Βγήκαμε στην Θράκη και από εκεί κατευθυνθήκαμε για την Μακεδονία. Σταματήσαμε στην Βέροια και εκεί ο γείτονάς μας ο Τσεσμετζής μας είπε να κατεβούμε διότι στην πόλη αυτή υπήρχαν πολλά άδεια σπίτια.
Μπήκε στην μέση όμως ο θείος ο Παλτόγλου ο Παναγιώτς και επέμενε να πάμε στο Έλεβιτς… Ελεβίτστα γκιντετζέις φώναζε επιτακτικά και αναγκαστήκαμε να τον ακολουθήσουμε.
Ο θείος ο Παναγιώτς το 1908 είχε έρθει στο Αμύνταιο στρατιώτης και του άρεσε πολύ η περιοχή με τα πλούσια αμπέλια.
Έτσι κατεβήκαμε στο Αμύνταιο και εγκατασταθήκαμε στην Λεβαία. Στο χωριό κατοικούσαν ακόμη Τούρκοι οι οποίοι περίμεναν την ανταλλαγή για να φύγουν στην Τουρκία.
Ήταν φιλόξενοι και πολύ καλοί άνθρωποι. Μαζί τους μείναμε ενάμισυ χρόνο. Ο πατέρας μου ασχολήθηκε με την αμπελουργία και συγχρόνως άνοιξε στην γειτονιά μας ένα μπακάλικο , όπου εγώ είχα βρει την ευτυχία μου διότι το επισκεπτόμουν συχνά και έκλεβα λουκούμια.
Μετά λίγα χρόνια πέθανε και ο πατέρας μου και η μάνα μου αναγκάστηκε να παντρευτεί για τρίτη φορά, έναν Θρακιώτη τον Στράντζαλη, για να μας μεγαλώσει.
Σχολείο δεν πήγα και βοηθούσα τον πατριό μου ο οποίος συχνά έλεγε ότι ..τα γράμματα δεν βγάζνε ψωμί.
Παντρεύτηκα το 1942 την Μαργάκη Μελίδου, μία Θρακιώτισσα, και έκανα τέσσερα παιδιά.
Καλά είμαι στην υγεία μου Γιώργη, δεν χρειάζομαι ακόμη βοήθεια και τα παιδιά μου είναι πάντοτε κοντά μας.
Η θεία έχει βέβαια γεροντική άννοια αλλά ακόμη τα καταφέρνω μαζί της. Αν πας στο Ταχταλή βγάλε μια φωτογραφία το σπίτ μας που είναι κοντά στο τούνελ και φέρτηνα.
Είχα φωτογραφίες από το Ταχταλή, του έδειξα το τούνελ και τα σπίτια γύρω από αυτό και τον είδα να δακρύζει.
Αχ πατρίδα μου αξέχαστη, είπε και με αποχαιρέτησε.
