Δεσπόζει στην είσοδο της Νάουσας. Το περνάμε κάθε μέρα εποχούμενοι και το ...ξεπερνάμε.  Όπως οι Αθηναίοι την Ακρόπολη. Εντάξει, δεν συγκρίνονται τα δύο μεγέθη, αλλά αυτός ο Τροχός, που έγινε επί δημαρχίας του Τάσου Καραμπατζού, αν περπατήσεις δίπλα του, όπως κάνουν οι επισκέπτες της πόλης, σου μιλάει. Πρώτα με τη δροσιά που εκπέμπει το νερό του και μετά με το άκουσμα του γυρίσματός του. Ο τροχός και το νερό έδωσαν ζωή στην 2η βιομηχανική επανάσταση της Νάουσας. Τότε που χιλιάδες εργάτες και εργάτριες από τα χωριά της Ημαθίας, της Πέλλας και της Κοζάνης, γέμιζαν τις βάρδιες των βιομηχανιών της. Παραδίπλα ο οδοστρωτήρας. Σημειολογικά θα μπορούσε να συμβολίζει και το «πάτημα» των εποχών σε μια νέα βιομηχανική επανάσταση, την τέταρτη. Όπου ο άνθρωπος δεν θα παλέψει με αργαλειούς και καμίνια, αλλά με την τεχνητή νοημοσύνη των μηχανών.  Τον θυμάμαι να λειτουργεί τον οδοστρωτήρα, πιτσιρικάς. Έντονη η μυρωδιά της  πίσσας, που πάστωνε στους δρόμους, τέτοια καλοκαίρια. Πάει καιρός, μα η μυρωδιά δεν φεύγει από το μυαλό, που παραμένει πάντα παιδί. Όπως και η θύμηση από τα λιουλιακάδια (πυγολαμπίδες) στα χαλάσματα κατεστραμμένων από τον εμφύλιο κτιρίων.