Θυμάμαι την πανέμορφη εκκλησιά μας…
«Εγώ, κύριε Γιώργο, γεννήθηκα το 1917 στον Μπογάζ Κιόϊ της Ανατολικής Θράκης, το οποίο απέχει περίπου 15 χιλιόμετρα από την ένδοξη Κωνσταντινούπολη.
Το όνομά του προέρχεται από την λέξη Κιόϊ που σημαίνει χωριό και την λέξη Μπογάζ που σημαίνει στενό θαλάσσιο πέρασμα, επειδή ήμασταν κοντά στον Βόσπορο.
Για άλλους μπογάζ σημαίνει ένα μέρος όπου υπάρχουν ρεύματα αέρος.
Οι κύριες ασχολίες στο Μπογάζ Κιόϊ ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία και, επειδή ήμασταν σε μέρος με πλούσια βλάστημη, πολλοί κάτοικοι ασχολούνταν και με την υλοτομία.
Φημισμένα στην περιοχή ήταν τα ξυλοκάρβουνα του χωριού μας, τα οποία πουλούσαν οι συγχωριανοί μας στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Θράκης.
Εγώ ήμουν πολύ μικρός και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από το όμορφο χωριό μας.
Θυμάμαι μόνο τους γονείς μου, που τους έλεγαν Διονύση και Σουλτανιώ, οι οποίοι κάθε μέρα πήγαιναν να εργαστούν στα χωράφια μας και τα βράδια γύριζαν ψόφιοι από την κούραση.
Θυμάμαι επίσης την πανέμορφη εκκλησία του χωριού μας η οποία ήταν αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή. Την ημέρα της γιορτής της κάναμε μεγάλο πανηγύρι με χορούς και τραγούδια και γιόρταζε όλο το χωριό, μικροί και μεγάλοι.
Όταν άρχισε ο πόλεμος της Ελλάδας μες την Τουρκία όλοι μέσα στο χωριό ήταν ανήσυχοι. Δεν πιστεύαμε ότι κάποτε θα αναγκαζόμασταν να εγκαταλείψουμε το όμορφο χωριό μας όπου ήταν θαμμένοι οι συγγενείς και οι χωριανοί μας. Και όταν μάθαμε ότι η Ελλάδα έχασε τον πόλεμο, καταλάβαμε ότι ήρθε και η δική μας η σειρά.
Η Ανταλλαγή του 1924 ήταν πολύ σκληρή για εμάς αλλά, όπως μάθαμε αργότερα, οι άλλοι Έλληνες της Μικράς Ασίας πέρασαν πολύ χειρότερα και ήρθαν στην Ελλάδα γυμνοί και ρακένδυτοι.
Εμείς φορτώσαμε τα πράγματα μας πάνω σε κάρα και πήγαμε στο λιμάνι των Μετρών, τα βάλαμε στο πλοίο και φύγαμε συντετριμμένοι με προορισμό την Ελλάδα και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Εκεί για δεκαπέντε μέρες περίπου κατοικούσαμε σε καταυλισμούς στο Χαρμάν Κιόϊ ,όπου έμεναν συγκεντρωμένοι πολλοί πρόσφυγες από όλη την Μικρά Ασία και τον Πόντο.
Οι χωριανοί μας έκαναν μια επιτροπή η οποία ανέλαβε να βρει ένα μέρος όπου θα χτίζαμε την καινούργια μας πατρίδα. Πολλοί χωριανοί μάς άφησαν και εγκαταστάθηκαν σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης που το έλεγαν Καράσενα.
Οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε τους αρχηγούς και, μετά από αναζήτηση αρκετών ημερών, ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε σε ένα τούρκικο χωριό του νομού Κοζάνης, το Τσάντζιλαρ. Στο χωριό είχαν εγκατασταθεί Πόντιοι από την περιοχή των Σουρμένων και Μικρασιάτες από το Αυδήμι.
Στην αρχή είχαμε μεταξύ μας πολλές φασαρίες και διενέξεις αλλά αργότερα που ηρέμησαν τα πράγματα εργαστήκαμε όλοι μας σκληρά για να επιζήσουμε στην καινούργια μας πατρίδα.
Στο χωριό δώσαμε καινούργιο όνομα, Φιλώτας από τον μεγάλο στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Στον Φιλώτα ασχοληθήκαμε με τη γεωργία διότι τα χωράφια ήταν πολύ εύφορα. Κοντά μας ήταν και η λίμνη Βεγορίτιδα η οποία σιγά- σιγά έφευγε προς την Άρνισσα και άφηνε πίσω της γόνιμα χωράφια.
Εγώ ήμουν ομορφόπαιδο και πρωτοπαλίκαρο. Όλες οι κοπέλες με ήθελαν για άνδρα τους. Τελικά παντρεύτηκα την Κυρά Μαρία και έκανα τρία παιδιά.
Δούλευα σκληρά κάνοντας και τον αγωγιάτη μεταφέροντας πράγματα από τον Φιλώτα σε άλλα μέρη.
Πριν λίγα χρόνια ο θεός με βοήθησε και πήγα στο χωριό μου το Μπογάζ Κιόϊ όπου μας υποδέχθηκαν οι Τούρκοι με μεγάλη χαρά και μάλιστα εμένα με τίμησαν με αναμνηστική πλακέτα».
Λαλίστατος ο συμπαθέστατος παππούς Στρατής, δεν του φαίνονταν καθόλου ότι ήταν 94 ετών.
Του φίλησα το χέρι, πήρα την ευχή του και με τη σειρά μου του ευχήθηκα να είναι πάντοτε υγιής και χαρούμενος.
Kατ΄αφήγηση Στρατή Στρατάκη
Φιλώτας Φλώρινας
