Η συνάντηση είχε πραγματικό ενδιαφέρον και η εξέλιξη ήταν αμφίρροπη. Μπορεί να χάναμε, μπορεί να κερδίζαμε. Οι Σέρβοι έχουν πολύ δυνατή ομάδα στην καλαθοσφαίριση και οι συναντήσεις μαζί τους έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον. Το ματς ήταν στην κορύφωσή του. Μια χάναμε, μια κερδίζαμε, δεν ήξερες ποιο θα ήταν τελικά το αποτέλεσμα, άλλωστε η Εθνικάρα μας έπαιζε, δεν έπαιζε η ομάδα μας. Την Εθνική πρέπει πάντα να την αποκαλούμε με την προσωπική αντωνυμία «μας». Το ματς προχωρούσε, αλλά οι κανονισμοί δεν αλλάζουν εύκολα, τελείωσε το πρώτο εικοσάλεπτο και μας κάθισε στο λαιμό η διακοπή του ημιχρόνου. Θα περιμέναμε, τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε, 5 λεβενταράδες Έλληνες βλέπαμε, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Απάνω στο ημίχρονο άρχισε ο αγώνας του Ολυμπιακού με την Κυπριακή ΑΠΟΕΛ. Το πράγμα εδώ μπερδεύονταν, να κάτι Μαροκινοί, να κάτι Σενεγαλέζοι, από κοντά και οι Αιγύπτιοι με τους Σκανδιναβούς. Δεν ήξερες ποιόν να πρωτοθαυμάσεις. Τους Έλληνες ή τους αλλοδαπούς? Στα καταστήματα της Φωκίωνος Νέγρη προτίμησαν σαφώς τους ανώτερους ξένους, έτσι κι αλλιώς τους Έλληνες θα τους ξαναέβλεπες, δεν θα έχανες και τίποτα σπουδαίο, Έλληνες ήταν, όχι Γερμανοί κι Αμερικάνοι. Σε όλα τα μαγαζιά παγιώθηκε η εικόνα του Οσεϊνού Μπα και του Ντορόν Λάιντνερ, παίχτες με αξία και ουδεμία Εθνική απαξία. Σιγά να μη βλέπαμε το Βαγγέλη Μάτζαρη και το Γιάννη Μπουρούση! Δεν είμαστε δα και τόσο χαμηλού επιπέδου. Και ποια είναι η Εθνική Ελλάδος, όταν μπορούμε να βλέπουμε ένα σύμπλεγμα βορείων και νοτίων παικτών γεμάτων ανωτερότητα της κατωτερότητάς τους.
Είμαστε Έλληνες και το δείχνουμε ακόμη και μπροστά στην τηλεόραση της γειτονιάς μας. Ναι ρε, δεν είμαστε με τους Έλληνες, αφού τελικά είναι όλοι λευκοί, συνηθίσαμε πλέον την πολυχρωμία και τις ιαχές της ερήμου, θέλουμε κι εμείς να νοιώθουμε καμηλιέρηδες, είμαστε άπαντες βεδουίνοι Ολυμπιακοί και αν τύχει και Παναθηναϊκοί. Ξεφύγαμε πια από τα στενά εθνικιστικά σύνορά μας και προσαρμοστήκαμε πλέον στις ιαχές και τα πρότυπα του πολύτιμου γάλακτος της γκαμήλας και της απέραντης αμμουδιάς της Σαχάρας. Μία μόνον απαίτηση μας έχει απομείνει, είναι το κόκκινο χρώμα του Ολυμπιακού και των Τουαρέγκ. Σε όλα τα υπόλοιπα παραμένουμε πιστοί στα έγχρωμα αισθήματα του Πειραιά και της Καζαμπλάνκας.
Μη μας βλέπετε έτσι εμάς, άμα γίνει πόλεμος με την Τουρκία, θα θέσουμε τους εαυτούς μας στην υπηρεσία του Ελληνικού στρατού με αρχιστράτηγο τον προπονητή της κόκκινης ποδοσφαιρικής μας ομάδας. Ααα, απάνω στα εθνικά θέματα δεν σηκώνουμε κουβέντα, αρκεί να μην πάμε στον πόλεμο την ώρα που θα παίζει ο Βαλμπουενά και ο Μαροκινός Ελ Αραμπί. Θα διχαστούμε σαν προσωπικότητες, άλλοι θα πάμε με τον Ελληνικό στρατό και άλλοι με τον Αγκιμπού Καμαρά. Θα παρακαλούσαμε οι στρατιωτικές αναμετρήσεις να γίνονται εκτός του προγράμματος των συναντήσεων του Ολυμπιακού, για να δείξουμε κι εμείς τον πατριωτισμό μας. Άκου Εθνική μπάσκετ και κουραφέξαλα!!!
Φοίβος Ιωσήφ
