breaking news Νέο

Δημήτρης Παπαχρήστος : «Ο ατομικός αγώνας, αν δεν γίνεται συλλογικός τότε πραγματικά μπορεί να είναι ένας τζούφιος πυροβολισμός στον αέρα»

Δημήτρης Παπαχρήστος : «Ο ατομικός αγώνας, αν δεν γίνεται συλλογικός τότε πραγματικά μπορεί να είναι ένας τζούφιος πυροβολισμός στον αέρα»

Με το Δημήτρη Παπαχρήστο, συγγραφέα (για χρόνια ραδιοφωνικό παραγωγό)- και εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973- συνομίλησε ο Αλέκος Χατζηκώστας στην εκπομπή του «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) τη Δευτέρα 19/9.

Με αφορμή το νέο του βιβλίο (έχει ξεπεράσει τα 20!) με τίτλο «Αχ μουρλοσκοτωμένο», τόνισε : «Έτσι με αποκαλούσε η μάνα μου από μικρό παιδί. Ότι δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο. Ούτε θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά και το φίδι από τη τρύπα.  Δεν πρόκειται  για μυθιστόρημα, ούτε για αυτοβιογραφία, ούτε για μυθιστορία. Όταν άρχισα να γράφω, αποφάσισα να το γράψω σε πρώτο πρόσωπο. Ήταν κάτι που είχα ανάγκη να απευθύνω σε όλους μας. Αλλά προπαντός στην ιστορία μας. Καλύπτει από το χωριό μου, τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας μέχρι το σήμερα. Πέρνα μία ολόκληρη πορεία μέσα από τα δικά μου μάτια και τη μεγάλη πλέον εμπειρία. Αυτά τα βιώματα δεν με άφησαν να ηρεμίσω, να ησυχάσω. Δεν έχει τελειώσει αυτό το βιβλίο. Τα σημερινά πράγματα δεν έπεσαν από τον ουρανό, έχουν την προϊστορία τους. Δεν μπορεί με βάση αυτά που περάσαμε και περνάμε, να μην αντιδράμε. Ο λαός τώρα που πεινά, εάν δεν αντιδράσει και δεν φτιάξει τη μοίρα του ο ίδιος, μην την περιμένει και όσο περιμένει να του αλλάξουν τη ζωή, θα σκάβει ο ίδιος το λάκκο του, για να πέσει ο ίδιος μέσα. Φταίμε εμείς και το ξερό μας το κεφάλι.  Και υπάρχει αυτή η αριστερά, που μπορεί να το κάνει αυτό το πράγμα, αρκεί να γίνει κοινωνική και πολιτιστική, ανατρεπτική και με κουλτούρα άλλης λογικής, της λογικής του σήμερα».

Με αφορμή την αντιστασιακή του δράση κατά της Χούντας (ήταν επίσης ο εκφωνητής του σταθμού στο Πολυτεχνείο) και την προσπάθεια της κυβέρνησης για αστυνομικό έλεγχο των ΑΕΙ, σημείωσε : «Δεν είναι το θέμα τι έκανα εγώ ή ο καθένας. Αυτό που κάνει, πρέπει να προστίθεται, γιατί πάντα πιστεύω ότι ο ατομικός αγώνας, αν δεν γίνεται συλλογικός και αν δεν μπαίνει στην κολυμβήθρα της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, τότε πραγματικά μπορεί να είναι ένας τζούφιος πυροβολισμός στον αέρα.  Οι βιωματικές μου εμπειρίες με έκαναν περισσότερο άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος, κάθε σπίτι έχει το δικό του «καρφί». Το δικό μου ήταν ο λόγος. Έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία με τη μνήμη. Αν την αφήσουμε ακαλλιέργητη, θα γίνει χέρσο χωράφι στον εγκέφαλο μας και τότε θα φυτρώσουν γουμαράγκαθα και δεν θα έχουμε ούτε γαϊδούρια να τα φάνε. Με αυτή την έννοια έκανα μία δική μου προσωπική ανατροπή, έτσι ώστε να μην παρουσιάσω ένα ακόμη βιβλίο λογοτεχνίας, αλλά να παρουσιάσω ένα βιβλίο που βγαίνει από την ίδια την ψυχή της πατρίδας μου, της γλώσσας της ιστορίας της, πάντα όμως με την ανατροπή και τη ρήξη. Γιατί αυτό το σύστημα που το κατηγορούμε και το καταγελούμε και έχουν χύσει τόσοι το αίμα τους, θα πρέπει το αίμα να μη ζητά μόνο εκδίκηση, να ζητά δικαίωση. Αυτό έγινε και στο Πολυτεχνείο. Δεν βγήκαμε εμείς ως παλαβά παιδιά, που μας κατηγορούσαν ενάντια στους πατεράδες μας, που αποδέχθηκαν τη χούντα. Χούντα σημαίνει και το σύστημα, σημαίνει Αμερικάνοι, σημαίνει Ευρώπη, κεφάλαιο. Η χούντα δεν προέκυψε ξαφνικά. Υπήρξε των στρατηγών και άλλη που πρόλαβε να τους πιάσει στον ύπνο. Αυτά υπάρχουν μέσα στο βιβλίο. Εκεί (σ.σ στο Πολυτεχνείο) ήταν η μεγάλη κομμούνα της νεότητας, των 5.000 ατόμων, μη νομίζετε ότι ήμασταν η πλειοψηφία. Ο λαός έγινε η ασπίδα μας γύρω-γύρω, εκεί υπήρχαν οι περισσότεροι νεκροί και οι τραυματίες. Δεν ήταν ένα λαός που πέρναγε και μας έδινε ψωμί, για να γίνουμε επαναστάτες. Επαναστάτησε μαζί μας. Δεν φοβάμαι τις μειοψηφίες, αυτές είναι το άλας της ζωής και της γης ολόκληρης. Χρειάζεται οι μειοψηφίες να πολλαπλασιάζονται. Είχαμε κερδίσει τον κόσμο έστω και με το ραδιόφωνο εκείνη την εποχή, αλλά προπαντός με την ίδια μας τη θυσία».

Με αφορμή τα 9 χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή, ρωτήθηκε αν ξεμπλέξαμε με το φασισμό. Απαντώντας, σημείωσε : «Αυτές οι δολοφονίες, για τις οποίες δεν μιλά κανείς π.χ Καλτεζά, Κουμή, Κανελοπούλου, δεν είναι παράπλευρές απώλειες. Είναι η συνεχιζόμενη αντίσταση η δική μας και η συνεχιζόμενη τρομοκρατία αυτών. Και τώρα, δεν θα διστάσουν να σκοτώσουν. Δεν υπάρχει χειρότερη Δεξιά της Δεξιάς από αυτό που ζούμε. Κάτι που βγαίνει και από τους ήρωες του βιβλίου μου. Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Είναι αντιπροσωπευτική, ολιγαρχική, μία δημοκρατία που την έχουν φέρει στα μέτρα τους, είναι μία δημοκρατία που μας καθιστά συνενόχους και συνυπεύθυνους παράλληλα. Και κάνει πράγματα χειρότερα που θα έκανε η χούντα. Είτε λέγονται εργατικά θέματα, είτε πολιτιστικά. Θα βρωμίσουν και την Ακρόπολη. Η άλλη (σ.σ η αρμόδια υπουργός) πήγε και έκανε εκεί τσιμέντο. Μπροστά στο δικαίωμα για ζωή που για εμάς ήταν το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τι θα κάνουν; Θα πεινάσει ο κόσμος, δεν θα ξεσηκωθεί;   Δεν απογοητεύομαι. Όποιος απογοητεύεται, στρώνει το δρόμο και στον εκφασισμό της κοινωνίας αλλά και σε αυτούς να μας ποδοπατούν. Ο Π. Φύσσας και μέσα από τη μουσική του και μέσα από τη στάση ζωής του δημιούργησε ένα κίνημα επί της ουσίας. Όχι μόνο αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό κ.α ένα κίνημα που έλεγε τι κάνουμε, θα μας σκοτώνουν και θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια; Αυτός ο τόπος, όπως έλεγε ο Γ. Ρίτσος, δεν πρέπει να έχει ανάγκη από ήρωες, όπως είχε γράψει σε ένα ποίημα για το Πολυτεχνείο, αλίμονο σε ένα λαό που έχει ανάγκη από ήρωες».     


Σύνδεση Συνδρομητή

Καλώς Ήρθατε! Συνδεθείτε στο λογαριασμό σας

Να με θυμάσε Ξεχάσατε τον κωδικό σας;

Δεν είστε συνδρομητής; Αίτηση Εγγραφής

Ξεχάσατε τον κωδικό σας

Αίτημα Εγγραφής