Με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Η στιγμή και το στίγμα» στη Βέροια (21/9), ο Γιάννης Μανέτας, ομότιμος καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, παραχώρησε την παρακάτω αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο-συγγραφέα Αλέκο Χατζηκώστα
Ποιο το περιεχόμενο του νέου σας βιβλίου;
«Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα το οποίο εκδίδω. Είναι αυτό όπως και το πρώτο ένα πανεπιστημιακό μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος τους μέσα στο Πανεπιστήμιο και έξω βέβαια από αυτό γιατί το Πανεπιστήμιο είναι μέσα στην κοινωνία, είναι μία κοινωνική λειτουργία. Με το Πανεπιστήμιο έχοντας μία διαδρομή καμιά 45αρια χρόνια, έχω μία εποπτεία πώς ήταν το Πανεπιστήμιο, πώς εξελίχθηκε στη συνέχεια , πώς είναι τώρα και πώς πάει να γίνει. Και ουσιαστικά αυτό το βιβλίο είναι για το πώς πάει να γίνει το Πανεπιστήμιο, όπως και πάει να γίνει η κοινωνία. Στις σημερινές και πολύ άγριες συνθήκες. Σε συνθήκες που έχουμε απανωτές κρίσεις τη μία πάνω στην άλλη το Πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να μείνει αλώβητο από αυτές όπως δεν μπορούσε να μείνει δυστυχώς και αλώβητο από τη γενική τάση που υπάρχει σήμερα στο σύστημα να ιδιωτικοποιούνται π.χ τα πάντα . Να μετατρέπονται οι καθηγητές σε μάνατζερ . να μετατρέπεται το Πανεπιστήμιο από ένα χώρος ο οποίος για εκατοντάδες χρόνια ήταν ένας χώρος που παραγόταν νέα γνώση και μεταδιδόταν από τους καθηγητές αυτή η γνώση στους φοιτητές, να μετατρέπεται πια σε επιχείρηση.»
Και μια και αναφερθήκατε στα ΑΕΙ, τελικά χρειάζεται η περίφημη πανεπιστημιακή αστυνομία;
«Δεν χρειάζεται. Αντίθετα η πανεπιστημιακή αστυνομία θα δημιουργήσει προβλήματα και αυτό είναι φανερό ήδη. Η πανεπιστημιακή αστυνομία- έχω την αίσθηση- και μπορεί να είναι αισιόδοξη, ότι δεν θα μπορέσει να σταθεί. Δεν μπορεί, όπως είναι αυτή τη στιγμή η αστυνομία, όχι ότι τα Πανεπιστήμια δεν χρειάζονται φύλαξη κατά κάποιο τρόπο. Γίνονται κάποιες παραβατικές συμπεριφορές που θα μπορούσε το ίδιο το πανεπιστήμιο να το αντιμετωπίσει και φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό το αντιμετωπίζει . Στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας που ήμουν εγώ, η παραβατικότητα του είδους π.χ κλοπές έχει μειωθεί πάρα πολύ. Επομένως αυτή η πανεπιστημιακή αστυνομία ας σκεφτεί ο καθένας για ποιο λόγο αυτή τη στιγμή ήταν ανάγκη να εφαρμοστεί.»
Λογοτεχνία, Βιολογία, τελικά πως «κολλούν» αυτά τα πράγματα;
«Είναι μία εύλογη ερώτηση. Ίσως δεν είναι κοινό κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου που για δεκαετίες έχει σταδιοδρομήσει στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα στις Θετικές Επιστήμες να ασχοληθεί με τη Λογοτεχνία. Υπάρχει βέβαια μία προϊστορία. Λίγο πριν φτάσω στη σύνταξη μου ήλθε η ιδέα- σαν διανοητική εξάσκηση- να δω αν μπορώ όλα αυτά που είχα συσσωρεύσει ως γνώση να μεταφέρω στο ευρύ κοινό με έναν τρόπο που να είναι κατανοητός και συνάμα διασκεδαστικός και έτσι ασχολήθηκα με τη επιστημονική εκλαΐκευση που έβγαλα τρία συγκεκριμένα βιβλία. Εκεί κατάλαβα ότι αυτή η δραστηριότητα επιστημονικής εκλαΐκευσης μου άρεσε πάρα πολύ και προβληματίστηκα και άρχισα κατά κάποιο τρόπο να «απατώ» τη προηγούμενη αγάπη που ήταν η έρευνα και η εκπαίδευση για τη νέα μου «ερωμένη» που ήταν η επιστημονική εκλαΐκευση. Κατάλαβα ότι εκείνο που με τράβηξε ήταν ότι μπορούσα να χρησιμοποιήσω μία διαφορετική γλώσσα στη επιστημονική εκλαΐκευση γιατί η γλώσσα της Επιστήμης είναι κάπως «στεγνή» εξ’ ανάγκης και καταλήγει «ξύλινη» πολλές φορές. Με την επιστημονική εκλαΐκευση που θα έπρεπε να δώσω παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, να κάνω κάποιες παρομοιώσεις κατάλαβα ότι είχα μία ελευθερία στην έκφραση την οποία δεν την είχα στα 45 χρόνια που έγραφα επιστημονικές εργασίες. Και στη συνέχεια αφού είδα ότι δεν πήγαν και άσχημα αυτά τα βιβλία επιστημονικής εκλαΐκευσης- οι κριτικές και η κυκλοφορία τους ήταν καλές- είπα γιατί να μην το πάω λίγο παραπέρα και σε αυτήν την απελευθερωμένη πια γλώσσα την οποία μπορεί να γράψει ένας λογοτέχνης , εκεί που μπορεί να βάλει και την φαντασία του να δουλέψει. Και έτσι προέκυψαν αυτά τα δύο πεζογραφήματα τα οποία αντλούνται και τα δύο μέσα από τις εμπειρίες μου μέσα στα Πανεπιστήμια».
