13 Οκτωβρίου του 1904. Στη Στάτιστα της Μακεδονίας μας ο ανθυπολοχαγός Πυροβολικού Παύλος Μελάς αφήνει την τελευταία του πνοή, υπερασπιζόμενος με το αίμα του την εθνική υπόθεση της Μακεδονίας, η οποία κινδυνεύει από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες. «Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα», τα τελευταία λόγια του εθνομάρτυρά μας, στο συμπολεμιστή του Νίκο Πύρζα. Ο καπετάν Μίκης Ζέζας, όπως ήταν το ψευδώνυμο του Παύλου Μελά, από τα ονόματα του γιου του Μίκη και της κόρης του Ζέζας και η παρακαταθήκη που άφησε στους Έλληνες, δεν ξεχνιέται, ούτε και θα ξεχαστεί ποτέ. Μπορεί η θυσία του να μη διδάσκεται πλέον στα σχολειά μας, αφού οι «προοδευτικοί» θέλουν να ξεριζώσουν κάθε τι πατριωτικό από την καρδιά της νέας μας γενιάς, αλλά ο Παύλος Μελάς ζει μέσα στις λαϊκές παραδόσεις. Όπως ο Τέλος Άγρας, ο Αντώνης Μίγγας, ο καπετάν Κώττας και μια σειρά άλλων μαρτύρων, που με τη ζωή τους σφράγισαν το συμβόλαιο στους απογόνους τους. Να υπερασπιστούν μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος τους τας σημαίας. Όταν χαρίζεις όνομα, χαρίζεις έδαφος. Το ζήτημα είναι, αν θα το επιτρέψουμε εμείς οι Μακεδόνες ή θα απαντήσουμε με κάθε νόμιμο μέσο στην ενδοτικότητα των υπηρετών των μνημονίων!